Тука пишуваме на зададена тема

[Nemiseverue]

И така. Малку ваму, малку таму... одморам без неа и не ми е грижа. На свое сум. Време е за... Батерии...

 

[girlll]

*Како е да се живее во илузија?*
Тој тоа го знаеше најдобро..
Сакаше да мечтае.. Да сонува за други светови.. Други димензии..
Животот го имаше посветено на тоа.. На илузија.. На невозможното..
Сепак живееше во надеж дека и невозможното ќе стане возможно некогаш нели..
Се додека во еден момент не се најде себеси како излегува од нешто големо навидум вселенски брод.. Го извади ласерскиот меч од под облеката.. Која не ни наликуваше многу на облека и само со неколку брзи потези виде разлетани насекаде глави на мали зелени човечиња.. Црна крв разлеана насекаде.. И уште многу такви човечиња околу себе.. Сите со новата технологија на ласерот борејќи се еден против друг.. И како низ магла да се виде себеси ист како и останатите..
Не го загрижуваше тоа.. Сонот му стана јаве.. Замавнуваше во воздухот непрекинливо.. Се додека не го сецна нешто што падна на подот.. Се прекина.. Го снема тој свет.. Наеднаш се врати пак во реалноста.. Беше на снимање на својот нов филм.. Со нешто што налекуваше на пластичен ласерски меч за деца.. Чии батерии ги виде на подот пред неговите нозе..
Слушна - *Сконцентрирајте се момци.. Слабо ви оди денес..*
Фрапирано ја фрли играчката и истрча надвор од студиото..
Далеку некаде..
Сеуште вели дека верува во илузии.. Во друг свет.. Други димензии..
И сеуште сака макар на снимање на филм да го почувствува истото што и тогаш.. Го сними целиот филм.. Беше исполнет со такви сцени.. Сепак не.. Тој никогаш повеќе не го почувствува тоа што и тогаш.. Го сепнуваше помислата на батериите на подот секогаш кога ќе пробаше макар на миг да избега од реалноста..
Сепак знаеше дека бар на момент некогаш ќе се склопат сказалките на саатот, а со нив и две различни димензии..
Никогаш не заспиваше пред полноќ..

 

[kLiNkA]

Батерии...

Истоштена целосно.. Повторно се будам, свесна дека е нов ден. Проаѓа денот, онака незабележително.. Дојде моете време. Ноќта... период од денот кога се чуствувам најодморена, најсвежа... баталувам се околу мене, ме преокупираат само некои си размислувања за мојов живот. Токму вечерва. Онака се ми се чини исто, сеедно ми е. Во овој период ги дигам нозете, одмарам, и ич не се замарам за ниедна работа у светов...
Мораше да ми ја разбие совршената монотонија.. Мораше да титне! Не!!! Решена сум, и не дозволувам никој, па дури ни он да ме премислат! касно му е сега.... Сега не се замарам со никој и ништо.. Само одмарам.
Се движам, се дружам.
Баш во вакви моменти ми текнува на старите добри времиња, на старите добри другари.. Ги посетувам, повторно се оживува она чуство. Она чуство кое го имав порано, чуството на уживање. Колку убаво делува светот кога не се замараш со секакви ситници. потребно е, стварно е потребно и такво време на одмор. Не само физички, и психички...
и така јас се движам по улициве, по просторов...
одејќи лево, па десно. Наоѓајки се малце овдека, малце ондека. Одмарајќи, не грижејќи се многу за светот околу мене, особено не за него! Се чуствувам како вистински се пронаоѓам самата, живеејќи го животот, земајќи го како чаша полна со преслатко црвено вино...
Време е. Сега ми е времето... Се полнам со енергија. време за Батериите....

 

[зунза]

Додека се губеше сигналот размислував.
Чија батерија овој пат е празна.. мојата или нивната?

Кога бев мала сакав глуварчиња. Сите велеа дека ако си замислиш желба и дувниш ќе ти се исполни. Ама јас секогаш посакував толку тешки желби што глуварчето едноставно немаше сила да ги направи реалност.
Им се лутев многу. Таа лутина дури ја сонував, ама откако ќе се разбудев не сфаќав зошто го гледам гневот со затворени очи и во темнината, во мојот свет, во мојата искривена насмевка.
Ги барав во ноќта, кога се плашев од сенката на дрвјата, трчав боса со перницата в рака во нивната прегратка.

Се јавив да кажам Извини.
Поминаа 3 минути откако отспав и падна првиот снег.
Секогаш кога го гледам како паѓа мислам дека ми е последен.
Почнав да ги гледам глуварчињата место да ги дувам.
Немам веќе желби.

- Не можам без тебе. Понекогаш си толку блиску,а те чувствувам толку далеку. Таа твоја трпеливост и скептичност го топи снегот.
Ќе дојди ден и ќе ти кажам Извини што ти го кршам сонот секоја вечер откако знам за себе, без разлика колку години имам и ќе имам.

- Фала. Фала и тебе за твојата трпеливост и желба да ми угодиш се.
Посакувам да имаше малку повеќе верба во себе и ентузијазам, и да прекиниш да мислиш дека животот е краток и дека твојот е при крај.
Ме плашиш, и доста. Немој да ме кршиш.

- Ти....те сонувам неколку ноќи по ред.
Во секој сон ти викам, ти викам со гнев, со хистерија, со солзи, а ти само ме гледаш така бледо.
Чувствувам како умира тоа детското меѓу нас. Се надевам ќе го побараш еден ден и нема да заборавиш кои бевме. Криво ми е, ама морам да ти кажам. Се сомневам дека ќе успееш да ми извлечеш насмевка некогаш пак. Не ти сум лута.
Кога ќе осетиш потреба да пропуштиш некоја емоција низ твоите ѕидини, секогаш ќе сум тука. С е к о г а ш.

- Да беше меѓу нас, знам што ќе речеше.
И знам дека немаше се да е мртво, онаму каде ти ја носеше радоста...мижуркајќи.

И ете го сигналот пак.
- Ме слушаш?
- Да...да.
- Сигурно?
- Да...не сум глуварче.

 

[Natural-girl]

Батерии

Никогаш не сум сакала да верувам во минливоста на нештата. Затоа никогаш не ги употребувам оние батерии кои после празнење си наоѓаат само едно место - кантата за отпадоци.
Пред некој ден бев сведок на тагата на мојата баба токму поради една таква причина. Празнење на духот, како да е батерија, губење на полетот поради загубата на нејзиниот полнач, човекот кој ја исполнувал нејзината младост и подоцнежниот живот, но едноставно сега само спомените ја исполнуваат нејзината старост.
Батерија...Не можеш без тоа нешто кое преминува во твоја навика бидејќи го користиш секој ден и одвреме-навреме забораваш да го цениш, да бидеш благодарен што ете-тука е за тебе. Кога ќе ја изгубиш батеријата, сфаќаш колку всушност ти е потребна. Останува Нејзината болка по изгубениот човек, човек кој ја исполнувал и бил тука и во добро и во зло...
Како уред испразнет од батеријата, како тело испразнето од енергијата да се живее секој нов ден, испразнето од љубопитноста за сегашноста, Таа бледнее, а нејзините бели коси веќе не можат да го прикријат солзниот сјај во изморените очи.
И да, силно посакувам да и ја наполнам внатрешната батерија, но тука е неверувањето дека мојот дух може да и послужи како некаква батерија.
А кога ја слушам срцево ми се исполнува со некаква горчина, бесмислено барајќи смисла...Смисла во животот, смисла во полнењето на батеријата и смисла во потребата од полетно будење секое утро од нашиот живот.
Едно е сигурно, не ја сакам минливоста, но ја сакам промената. Полнењето и празнењето се нормални фази за една rechargeable батерија. Подемите и падовите треба да ги сфатиме како нормален тек на животот.
Од друга страна, гледајќи низ Нејзината призма, повторно, во природата на баетријата е промената. Тоа е основа на циклусот на животот, на тркалото на раѓањето и на смртта.

 

[MorrisonKA]

Знаете, јас никогаш не дознав што означува поимот алкалност. Патував многу, од еден пол на друг, летав со балони, заглавував на чудни места, пробував необични материи, ги дигав рацете во вис и скокав, но сеуште не знам што е алкалност. Тоа ме јаде. Многу ме јаде. Понекогаш, имам кошмари. Ме прогонуваат алкални батерии со човечки раце. Се будам среде ноќ и станувам од креветот, а потоа манично пишувам на ѕидот најразлични броеви. Легнувам в зори, и се будам повторно во алкално незнание и несознание. Некогаш, ги прашувам луѓето околу мене; тие ме гледаат штуро, со прозрачни очи и молчат. Никој не знае што е алкалност. Или пак кријат од мене. Се‘ си мислам, овој поим ќе ме убие еден ден. И тоа баш како во сонот, ќе ме задават алкалните батерии полека, додека пробувам да дознаам што се. Или, ќе ме згази кола чиј сопственик продава батерии. Сеедно. Умирачката ќе биде исто толку тешка колку и напишан уметнички текст со вредност. Затоа одбивам да купувам алкални батерии. Ме демнат самите тие. Лош е тој сомнеж на присуство на долго-стапчеста, метална сенка зад тебе. Да седнеш на неа е ладно, да ја допреш -не можеш, да ја гризаш е невозможно, да ја бркаш е надвор од физичките закони. А, самата таа е зднание на истите. Физички закони, да. Одбивноста кон, и употребата на овој збор е речиси на иста висина. Многу луѓе љубат да испуштаат гласови на висина. Се качуваат на таваните од зградите и таму се дерат на сиот глас, со привидно чувство на моќност и мизерен страв од пад и маленкост. Потоа се симнуваат повторно долу и купуваат алкални батерии. На парче.

 

[Crazy in Love]

Батерии...

2 дена плачеше. Третиот ден престана.
- Зошто? - ја прашаа
- Се испразнија батериите, се исушија очите, немам веќе сила. Сега сум само едно живо зомби кои немо лежи и зјапа во една точка на таванот. Ама така ми е, си го заслужив тоа.
Сите се повлекоа, онаа почнаа да се смее, но кога дојде дома пак истата приказна. Очигледно смеењето и ги наполни батериите и сега пак почна да се повторува истата приказна.

 

[dejan_k]

И ставив батерии и повторно почна да работи.Ме сакаше повторно со иста мера,како порано.Повторно ме милуваше со својата нежна дланка.Повторно го бакнуваше моето насмеано лице.
Љубовта не е натпревар,но таа секогаш победува со нејзините топли бакнежи и благи насмевки.Се што и треба е само едни нови батерии.
Понекогаш и викам,ја удирам по главата и и се заканувам дека ќе ја убијам.Дека не можам повеќе да го трпам нејзиното присуство.Но повторно се враќам кај неа.Таа ме сака најмногу.Секогаш кога ќе и ставам батерии.

 

[Сатори]

~*~

И така. Малку ваму, малку таму... одморам без неа и не ми е грижа. На свое сум. Време е за... Батерии...

Најзалудната работа на светот е да барам ефтимија, некој ултимативен вид на среќа и љубов кој ќе ме задоволи, исполни и направи барем малку подобра и поквалитетна од тоа што навистина сум, реалноста е сосема поинаква.
Крута и полна со дупки, не како швајцарско сирење, туку како изгризано од глувци, мувлосано, заборавено горе на таванот од некоја девојка која пие дизапами за да може да спие.
Уморна сум, понекогаш се будам и просто се прашувам со што заслужив да бидам главна улога во сите општествени игри околу мене, веројатно со само тоа што велам околу мене го покажувам егоцентризмот кој се појавува како призрак после долги и мачни часови опивање во величење на мојата проклета навика да гледам солзи во туѓите очи, демон од почеток до крај ... во средина сум ангел.
И размислувам секој ден постојано да си купам некој постојан полнач на батерии, постојано ги менувам, кој два месеци, кој две недели, кои и помалку, ниту еден не е со висок квалитет.
Штета ... станувам и преуморна за да купувам секој ден нови полначи.

 

[Saladin]

И тогаш животот почна... Ги отвори очите и ме погледна нежно. Ме праша: “Што се случи?’’ - и повторно се обиде да стане. Клапна тажно. Беше изморена. Сјајот полека и згаснуваше од очите. Батериите несигурно ја држеа во живот. Седеше така неподвижно долго време. Темнина се вгнезди во моето срце. Не сакав да ја гледам така... Да можев само некако да ја заживеам да и ги наполнам батериите со радост. За сето тоа време се тешев некако дека ќе се разбуди пак од тоа тажно сивило. Времето полека одминуваше... Ах и тоа пусто време секогаш полека поминува кога тагата е во нечија душа. Но веќе не можев да седам вака. Се приближив до неа и ја бакнав. Отпрвин почувствував студ но...полека полека изразот на лицето и` се врати. Почна полека полека студенилото да исчезнува, светнаа очите со боја на сафир. Паднаа и првите солзи радосници. Се роди повторно животот во нејзе, се наполнија батериите. Ме погледна радосно и полека се исправи.

 

[dejan_k]

1.Го купувам магазинот и веднаш ја барам мојата слика во него.Ако ме има тогаш сум среќен.Ако ме нема тогаш веднаш го фрлам во канта и повторно сум среќен.Затоа што сум јас големата звезда.Јас сум тоа што го сакаат илјада луѓе.Јас сум нивниот живот.Нивниот идол и крал.Желабата на секоја девојка, неостварен сон на очајните мајки.Не ми пречи што сум прв и за топлите браќа.Јас сум убав.Јас сум секси.Јас сум богат.Јас сум среќен.Јас можам да ја еб*м секоја девојка што ќе посакам.Тоа беше мој голем сон пред да станам звезда.Сонувава како лежам гол,а убави девојки паѓаат од горе.Сите имаа убави цицки,да не речам гради.И убави дебели усни.Уште тогаш знаев дека ќе ме биде.Па јас сум бог на љубовните игри и сон на секоја жена,која без никаков проблем можам да ја имам.Што можам кога се луди по мене.Па нели ме имаше и на интернет.Некоја клинка ме пуштила за да ми врати затоа што ја откачив.Но ми направи само услуга.Сите видоа колку добро еб*м!Царски.

2.Мојот нов проект ќе излезе наскоро.Многу е добар!Ќе видите!Би го опишал како три минутно свршување,од кое никогаш не ти е доста.Па го сакаш повторно и повторно.Повторно и повторно.Лудило.Нешто најдобро што имам направено до сега.

3.Моето мото е:‘‘Не може нам нико ништа,јаќи смо од судбинее!„

4.Навистина се чуствувам како чудовиште кое е желно за многу повеќе.Но сепак сум пред се голем професионалец.Кога работам-работам,кога сум со пријателите сум истиот оној човек,пред да станам звезда.Тие се свесни за мојот талент за другарување и кои се моите способности.Знаат дека многу сакам да читам во слободно време,па затоа сум толку начитам и речит!Нели?Но освен што читам батериите ги полнам кога сум дома,кога сум со своите.Тие се свесни дека сум јас звезда и среќни се што ме имаат за другар.Тие се свесни дека кога се со мене се на мета на медиумите,но знаат колку ми се битни.Јас сум познат но не сакам моите пријатели да ги воведам во андергаунд приказните што ги пишуваат во весниците.Кога ќе размислам,можеби ова е вистински момент за мене да се повлечам пред големата бура што следи и да ги наполнам моите батерии.Всушност за што друго служат пријателите...

 

[Marinka]

Колку ми е убаво.
Вчера, прекрасен беше. Ладно, ледено, мразулци висеа по ивиците на куќите, а јас и ти прегрнати и луди, мрзневме надвор. Очите ти светеа, не го одлепуваше погледот од мене, ме стискаше се посилно... Веќе беше доцна. Убаво ме изгњави, изгрицка и изгушка и ме остави дома. Заспав за миг.

Утро е, ладно, мрачно. Се тегнев во креветот, сама и со маки се обидував да ги одлепам клепките. Уште нерасонета, а веќе се осеќав лошо. Цело утро ги слушав по дома, место да зборат, тие комуницираат со дерење, наместо да ме остават да спијам, тие упорно сакаа да ме разбудат. Кој ли им е проблемот?
Не ме оставаат на мира. Синоќа толку се чувствува среќно, вљубено, исполнето. А, денес?
Се беше намуртено, времето, јас, сите. Облаците како прљави вреќи виснале, сонцето го немаше, а солзи имав по целото лице. Се осеќав страшно немоќно, бедно, потаната во море од бол, несреќа. Ме обземаа неубави мисли, срцето ќе ми експолодираше. Се обидував да си скријам солзите од мајка ми, да не ја види нелагодноста која ја чувствував, да не го пренесам моето нерасположение на неа. Толку правеше за сите, а толку малку добиваше. Колку ли само и е на неа тешко. Каква жена е тоа...
Неможам повеќе. Немам сили, немам мотив . Батериите ми беа наполно празни, немав желба да го разубавам денот, да излезам од дома, да те видам, да се смирам малку. Впрочем, не си ти должен да ме трпиш кога сум ваква, нели?
Помина речиси денов, а јас, не успеав да направам барем нешто за себе, нешто убаво, нешто корисно. Се што остана од овој ден е само овој безвреден текст и куп гнасни и мрачни мисли.

Отидов по полначот...

 

[Nemiseverue]

Празниците дојдоа... со нив и неранимајковците се близу до нашите џебови. Бомби на сите страни, мраз во коски. Но има еден кој се грижи... да тој е тука... Дедо Мраз е на покривот

 

[Срцуфка]

Дедо Мраз... ене го, на кров на зградава... само да не му мавнат рекет џанкерите од кровот... да не му го соберат подарокот за мене. Ај, веројатно нема да ги интересира баш моето подароче, не се состои ни од пари, ни од дрога... Сакам само да ми го донесе она што го заслужувам. А не заслужив баш малку... Не барам премногу. Нека ми донесе едно чоколадо, едни чизмички, отворен ум и обострана љубов без зло. Искрено се надевам дека ќе ги добијам овие работи... Убаво е да сонуваш, да мечтаеш, да се надеваш, да си фантазираш... Тоа ти го бои секојдневието во розово, барем накратко, убаво е... Како и да е, бек ту риалити... Ако Дедо Мраз сепак биде изрекетиран од наркоманите, сама ќе треба да си го издејствувам поклонот. Сакам кога мислам дека имам моќ и способност за тоа... Само, нели е поубаво доброто бело деденце да ме награди и да покаже дека доброто со добро се враќа?

 

[Маца_мк]

Бадник.Една од поубавите ноќи од оваа нова година.Седев заедно со моите другарки покрај огнот на крајот од нашата улица.Одекнуваше музиката од звучниците,многу луѓе играа,а ние седевме и си разменувавме импресии за новогодишната ноќ.
Седејќи така мислите ми одлетаа..си помислив,што ли ќе добијам оваа година?Дали Дедо Мраз конечно ќе ми донесе малку повеќе среќа и љубов?Така замислена им се извинив на моите другарки и си отидов дома.Легнав да спијам затоа што бев измрзната и ми се спиеше.
Чуден звук ме разбуди доцна во ноќта.Нешто тропаше на кровот од мојата куќа.Светеше некоја чудна светлина на улицата.Ми стана страв!Да не се крадци?Немав идеја што може да биде..Исплашена излегов надвор и видов некој горе покрај оџаците,во некое чудно одело.Си помислив:не е можно Дедо Мраз да е на кровот!
И во право бев,за жал..тоа беше пожарникарот кој се качил на кровот од нашата куќа сакајќи да го изгаси пожарот во соседната куќа.
Сепак,за момент,помислата на Дедо Мраз на покривот ме израдува..