Тоа што не ме убива, ме прави посилен

[Тамарче]

Барав, барав слична тема, ама ќе да нема.

Неодамна, негде порчитав: „Важно е да се научи како се паѓа“.
Ова се однесува на луѓето кои не можат да се сносат со проблемите, луѓето кои се научени само да победуваат и да бидат на врвот..
Кога нешто лошо им се дешава, тие ептен запаѓаат во депресии, ептен се разочаруваат од животот, и мислат дека нивното „паѓање“ да речам, е крај на светот.
Според вас, значи, вие, како гледате на проблемите кои ги носи животот?
Како губите?Дали се повлекувате во самите себеси и на некој начин почнувате да тоните, исчезнувате, паѓате во депреси или пак сметате дека сте доволно јаки и не го прифаќате и признавате поразот?

Дали поразот ве ослабува, ве опаѓа или пак ве прави појаки?

 

[Antagonist]

Ова се однесува на луѓето кои не можат да се сносат со проблемите, луѓето кои се научени само да победуваат и да бидат на врвот..
Кога нешто лошо им се дешава, тие ептен запаѓаат во депресии, ептен се разочаруваат од животот, и мислат дека нивното „паѓање“ да речам, е крај на светот.

Тоа што нема да те убие од прва . ќе те убие полека

Ја мислам дека тие што се на врвот не паѓаат така лесно , За да бидеш на врвот треба да се умешен во решавањето на проблемите...

А во случај да си бил во заблуда дека си живеел на врвот, најмалиот проблем ќе те бутне у депресија.....Луѓето кои навистина се на врвот...не паѓаат така едноставно.(само некоја не дај боже појава може да ги симне)

 

[mirkec]

Да, сум губел (пријатели, другари, љубов, доверба) и знаејќи дека животот е неправда, предпоставувам дека уште ќе губам во мојот живот. Но, тоа за мене не е крај на светот. Точно е тоа дека се повлекувам во себе, ама во ниеден случај, не исчезнувам. Но, сето тоа е привремено, додека ги увидам сите причини поради кои се случило тоа и скоро секогаш доаѓам до истиот заклучок - додека има разни луѓе, има и разни причини за да губиш (љубомора, завист, лаги, вообразеност идр.).
Секоја изгубена емоција, за мене е пораз и морам да го прифатам како таков, бидејќи штетата е веќе направена. Но сепак мора понатаму - лузната останува, но вербата во други подобри луѓе, ме тера да продолжам понатаму со крената глава.

 

[Zemzela]

Јебига ќе речам само...тоа е животот има подеми и падови...сум ги имал двете,најбитно е да не се разочараш премногу,на почетокот е тешко да меќутоа кога ќе расчистиш со себе се е полесно...инаку јас најмногу сум се разочарувал од луѓе,но се се менува така да бирањето на оние со комуницираш се менува освен оние постојаните нели...со добро размислување дека никој не вреди да се замараш за него и се е подобро :smir:

 

[Ilumious]

Секој во животот има свои падови и врвови, било да е кариера, спорт, личен живот, семејни работи...
Јас лично досега сум имала падови во спортот и успехот во училиштето, но тие падови ме направиле уште повеќе амбициозна и ми вродиле желби повторно да се искачам на врвот. Сакам да кажам дека оваа изрека за мене е како измислена, многу се совпаѓа со мојот карактер и со се' она што ми се случило во животот.

 

[Crazy in Love]

Колку и да сакаме во животот се да е розево, факт е дека не е таков.
Некогаш знае да те вивне во облаци, а некогаш знае толку добро да те тресне од земја, да не знаеш кај си.
Човек треба да го прифати фактот дека има и падови. Не може се да оди глатко. Да беше така, сите ќе бевме насмеани и весели и проблемите немаше да постојат.
Нормално е дека е тешко човек да се соочи со падот или со поразот. Сепак е само човек.
Покрај тоа секој на различен начин ги доживува тоа. Некои воопшто не го ни забележуваат тој лош момент и многу брзо продолжуваат со животот, некои на пример плачат, паѓаат во депресии и полесно им е да се самосожалуваат.
Јас како гледам на проблемите кои ги носи животот? Хм, со оглед на тоа што моите проблеми претежно биле мачкина кашлица во споредба на тоа што ме очекува, (сепак најтешкото допрва доаѓа) сум поднесувала прилично добро до сега се што ме снашло.
Е сега морам да признаам дека сум прилично емотивна и кога ќе ми се случи нешто тешко, не го поднесувам во првиот момент најпријатно. Тешко ми е, плачам и во првите моменти сакам да бидам сама. Анализирам, размислувам што како зашто придонело да се случи тоа што се случило итн...
Веднаш потоа се вртам кон моите најблиски. Во нив ја барам целата потпора и надеж. Знам дека можеби поетски ќе звучи, но тие се мојата светлина во тие темни моменти. Со нив дискутирам, плачам, им кажувам како се чувствувам, си ја олеснувам душичката. Додуша знам некогаш се тоа тивко да го поднесам, да се повлечам во себе и тивко да се справувам со ситуацијата. Но, сепак се сметам себе си како темпирана бобма, така да ако ми е тешко кога тогаш ќе излета тоа од мене.
Гледам што побрзо со дигната глава да продолжам со мојот живот. Без разлика колку ми било тешко, сум наоѓала начин да се извлечам.
За се има решение и излез. За секој пораз, за секоја загуба, за секој проблем.

А во врска со тоа дали поразот ме прави послаба или појака...
Во првиот момент ме прави ранлива и кршлива, но како што проаѓа времето сфаќам дека сите ситуации во кои што сум се нашла, а кои ме повредиле ми послужиле како добра лекција. Има работи кои сум мислела во моментот дека ќе ме уништат, но благодарејќи на нив, денес многу подобро знам како да реагирам, како да постапувам и што не треба да правам.
Барем гледајќи од оваа перспектива, сега сум многу појака во некои сегменти од животот и за некои работи не летам многу во облаци туку гледам колку што можам пообјективно и пореално.

 

[Mlad_man]

Барав, барав слична тема, ама ќе да нема.

Неодамна, негде порчитав: „Важно е да се научи како се паѓа“.
Ова се однесува на луѓето кои не можат да се сносат со проблемите, луѓето кои се научени само да победуваат и да бидат на врвот..
Кога нешто лошо им се дешава, тие ептен запаѓаат во депресии, ептен се разочаруваат од животот, и мислат дека нивното „паѓање“ да речам, е крај на светот.
Според вас, значи, вие, како гледате на проблемите кои ги носи животот?
Како губите?Дали се повлекувате во самите себеси и на некој начин почнувате да тоните, исчезнувате, паѓате во депреси или пак сметате дека сте доволно јаки и не го прифаќате и признавате поразот?

Дали поразот ве ослабува, ве опаѓа или пак ве прави појаки?

За тоа со депресиите мислам дека си грешка или барем можам да кажам за мене. Еве пример кога бев помал сакав да имам се да тепам во се што ќе фатам да играм и да се натпреварувам ама кога дојдоа поразите немаше некое паѓање или депресија туку малку нервирање и само едни зборови ми вртеа и сеуште ми вртат, а тие се АЈ СЛЕДНИОТ ПАТ ПОДОБРО и ништо друго. Никакви повлекувања и никакво откажување само напред кон победи и освојувања односно кон врвот. А за мотото што го пишав пробајте го верјте ми успева.

 

[Mädchen]

Да,така .Тоа што нема да те убие ќе те направи посилен.Супер звучи вака кажано ама мене ми е тешко да го применам во пракса.Многу сум емотивна и се си земам при срце,па така нешто лошо,неубо ко ќе ми се случи почнувам да плачам,запаѓам во депресија ама за среќа ги имам моите најблиски кои одма знат да ме утешат,па така да по 2-3 дена продолжвам напред со нови сили

 

[Kvendolin]

Барав, барав слична тема, ама ќе да нема.

Неодамна, негде порчитав: „Важно е да се научи како се паѓа“.
Ова се однесува на луѓето кои не можат да се сносат со проблемите, луѓето кои се научени само да победуваат и да бидат на врвот..
Кога нешто лошо им се дешава, тие ептен запаѓаат во депресии, ептен се разочаруваат од животот, и мислат дека нивното „паѓање“ да речам, е крај на светот.
Според вас, значи, вие, како гледате на проблемите кои ги носи животот?
Како губите?Дали се повлекувате во самите себеси и на некој начин почнувате да тоните, исчезнувате, паѓате во депреси или пак сметате дека сте доволно јаки и не го прифаќате и признавате поразот?

Дали поразот ве ослабува, ве опаѓа или пак ве прави појаки?

Многу точно е тврдењето дека лугето умеат толку да се раскомотат во процесот на победување и успеси до степен до кој се доведуваат во ситуација да го исклучат неуспехот како можна варијанта.И тогаш настануваат проблеми затоа што за првпат се соочуваме со неуспех и незнаеме како да го прифатиме. Јас лично секогаш велам дека животот е борба ама никогаш не се борам нити со голема сила нити пак умеам како што треба да им пристапам и да се соочам со проблемите. После некој неуспех знам лесно да се разочарам и да западнам во блага депресија, меѓутоа сум свесна за моментот кога треба да превземам иницијатива за решавање на проблемот. Поразот никогаш не ме прави појака во смисла која подразбира здобивање некаква доза на агресија која ке ми помогне да ја надминам ситуацијата, барем не во тој момент, но сум научила дека откажување и себесожалување на долги стази е погубно за духот и сега умеам со неуспесите да се справам поефикасно.

 

[Toshe]

Normalno deka nikoj ne saka poraz....ama nema covek na svetov sto ne go doziveal....Ja imam zagubeno nekoi drugarcinja i mnogu mi e krivo,ama sto da se prai...zivot ide dalje.....ama eve kako gorenavedenoto ako doziveam poraz...pravam se za da bidam pak na "vrvot"...

 

[Dark Angel]

Ете одамна велам јас дека ниедно чуство не е лошо, не постојат лоши чуства, дури и тагата, депресијата, разочарувањето се добри чуства зошто не учат на нешто.
Како викаат старите, секој проблем си носи свој подарок, а од своите грешки најубаво се учи.
Сега гледај па не биди глуп да се гориш два пати од истиот огин.

 

[CELTIK]

jas mislam idealod non stop da se pobeduva e bolna navika na nekoi luge imam sretnato poveke vakvi tie se frustrirani ne podnesuvaat poraz sto e nivna najgolema mana i strav koj ke gi goni vo tekot na cliot zivot strav da ne zagubat no iako tie go imaat ovoj ideal tie ne retko gubat nivniot poraz ne e obicen tie se bolni depremirani i deluvaat nervozno i luto vo vakvi situacii. zalno e toa sto se poveke gi ima ovaa e steknata bolest taa ne se dobiva taa se uci najmnogu se javuva kaj luge koi ocajno lubomorat i sakaat da imaat se za sebe se poveke ljubomora vo nasiov zivot se javuva zatoa i ovaa bolest se poveke se siri

za razlika od ovoj tip na luge onie po tolerantnite se porelaksirani nivnata borba zapocnuva tesko tie ne se sekogas pobednici no toa i ne gi zagrizuva tolku nivniot zivot e opusten i relaksiran bez golemi grizi no ovie luge poleka no sigurno stignuvaat do svojata cel odejki sekogas nagore i poleka ziveejki i posreken i podolk zivot

 

[Мачката]

Оптимист сум, во поголем дел од случаите гледам од посветлата страна и стварно вервам дека после дождот огрева сонце. Некогаш си долу,некогаш горе, life goes on.
Не ме ослабува поразот во никој случај. Барем досега не...

А ти Тамарче? Не кажа за тебе.

 

[Buterfly]

Тоа што нема да те убие од прва . ќе те убие полека

Да, така е, ама полека со текот на годините. Зависно од проблемот и од тоа колку високо гледаш а колку реално си.

Јебига ќе речам само...тоа е животот има подеми и падови...сум ги имал двете,најбитно е да не се разочараш премногу,на почетокот е тешко да меќутоа кога ќе расчистиш со себе се е полесно...инаку јас најмногу сум се разочарувал од луѓе,но се се менува така да бирањето на оние со комуницираш се менува освен оние постојаните нели...со добро размислување дека никој не вреди да се замараш за него и се е подобро :smir:

Да расчистиш со себе е најтешко а да, после се е полесно. Тешко е зашто не е само од утре не мислам на тоа и тоа, хах мислев дека е така. Ама чекај малку ти не се замараш? Живееш за себе да, а оние што те сакаат?

Инаку btw премногу претрпев во животот, премногу паѓав, ама секогаш станував, премногу рани и огорченост. Али чудно е, тогаш кога мислиме дека ќе сме немоќно одредена работа да пребродиме е баш во тој момент имаме сила да го решиме тоа. Зависно од проблемот и дали е тоа проблем или дали е период во животот или целиот живот? Секој во себе ја имаа таа сила, не верував дека ќе бидам толку силна и решителна за некои работи, ама сега верувам во себе. Незнам да летам зашто и сум песимист, и тогаш кога сум на врвот пак постои страв од пад. Секогаш со едно око сум будна, ако сакам успехот да не ми избега. Зависи од проблемот ако е премногу емотивен, пак продолжувам али тоа со текот на годините се собира во мене, тоа е таква сум. И да, тоа што не ме убива ме прави посилна ама со текот на времето полека остануваат лузни...

 

[Тамарче]

Оптимист сум, во поголем дел од случаите гледам од посветлата страна и стварно вервам дека после дождот огрева сонце. Некогаш си долу,некогаш горе, life goes on.
Не ме ослабува поразот во никој случај. Барем досега не...

А ти Тамарче? Не кажа за тебе.

Хм..Животот ми донел премногу разочарувања, прерана смрт на моја најблиска личност, љубовни разочарувања еден куп..Секогаш сум се запрашувала зошто баш мене? Шо јас? Зошто јас да претпрвам такви работи..Зошто да не можам да се соберам и да продолжам понатаму, зошто не сум доволно силна за да им помогнам на тие што навистина не можат да продолжат понатаму..
Ама, сеа вака ко ќе размислам поубо, можам да речам дека можам да се наречам за храбра личност, која и покрај падовите кој ми ги донел животот, успевам понатаму.
Отпрво ми се гледат многу тешки, ми се руши целиот свет, се сметам за најмизерната личност, ама сега, можам да кажам дека тие препреки и падови, ме направија посилна личност, поцврста и појака.
И да, после дождот иди сонце.
Не за џабе Бог ги дал тие препреки.. За да се спокаме, ама и да ги научиме напамет тие патишта и тие препреки кај шо се сопкаме, за друг пат да ги прескокнеме.
Тоа што не ме убива, ме прај посилна:smir: