Хахаааа имавме и ние една комшика во старото маало, абе незнам дали мразеше деца ама постојано и пречевме. Мажот нејзин неколку топки ни дупна и еднаш една другарка се изнервира (бидејќи последната топка што ни ја дупна беше нејзина) и зеде ја шутна право во нејзин прозор и таа баш како за беља одма истрча на тераса и виде кој шутнал. После и отидоа со мажот нејзин на другарката на врата и со нејзините се карале и најпосле кажала што е работата, татко и на другаркава извадил пари за прозорот, им ги дал и им рекол дека нејќе да ги види веќе. После почнавме да и правиме разни сплетки (и она постојано ги сопираше во влез нашите родители и им се жалеше, овие рецка не и маваа зашто знаеја што сорта е
), под нејзин прозор ковевме даски, правевме гласен муабет, мававме со ситни камчиња по прозорот (доволно големи за да прават врева, без да го скршат прозорот) итн.
Е имаше една интересна случка.
На таа истата другарка од претходната случка со топката за роденден и купија многу скап баскет и ние игравме нели радосни и излезе тој мажот и на комшивкава, го зема и го дупна. Ни еден ден не и потраја топката на другаркава. Леле кога зема да плаче
а во тој момент татко и си иде од работа. Кога дозна што е работата, заедно со него сите пред врата на комшииве
кога им ја кажа цената на топката, овие пребледоа, промрморија едно извинување и рекоа од пензијата ќе плателе, татко и рече само едно не треба (после другиот ден и купи иста таква, абре живи радости беше
), ама ако уште еднаш ги чепкате децата, ние имаме право да ве тужиме. Од тогаш се смирија за некое време и пак старата приказна додека не пораснавме (без бушење топки
) и еве уште не им викаме добар ден.