Ги жалев додека не ми се случи следното: Бев цел ден во град излезена, буквално цел ден имав обврски и немав ништо јадено цел ден, а беше 8 и пол навечер, со последни сили проаѓав покрај Мекдоналдс и реков морам нешто да ставам во уста инаку ќе се онесвестам. Со последните 100 денари што ги имав во мене, си земав оброк и ми останаа уште 20. Влага циганче внатре, а јас од што бев гладна хамбургерот го изедов на брзина за една минута. И си ги јадам компирчињата, кога дојде едно циганче и ми вика дај ми 10 денари. Земав и му дадов од кусурот што ми остана. Ми вика сакам од тоа што јадеш, земав неколку компирчиња и покрај тоа што ми се мутеше од глад, и му ги дадов, ми вика: не, не сите ги сакам. Му викам, ама не можам сите да ти ги дадам мртва гладна сум и само одеднаш собира шљам во уста за да ме плукне, јас му ги дадов компирчињата, а згора на се и кока колата ми ја зеде. Одвај се довлечкав до дома после, а не бев ништо јадена еј цел ден. Знам дека вака смешно звучи, ама не можам да ви објаснам колку бев тогаш гладна, пребледена и пред онесвестување до глад.
И да ги жалам. Аааа не. Давам кога можам да дадам на места што се за давање.