Јамајка, не е само еден фактор кој влијае на тоа кој ќе биде на власт. Колку и да беше Мубарак или Гадафи прозападно ориентиран, џабе е кога ја нема поддршката од мнозинството. За Гадафи не знам, ама за Мубарак едноставно неговото време дојде. Криза, постојано зголемување на цените на сите продукти, незадоволство на народот.... сето тоа си го даде резултатот. САД требаше да бираат кој да го поддржат Мубарак или опозицијата, каква и да е. А беше премногу јасно дека Мубарак ќе мора да замини. Не за друго, туку и денес, после година и пол има протести за подобар живот. САД можеби засега ги поддржуваат кои и да се на власт, нормално, доколку имаат корист, но работите брзо ќе се сменат ако не одат во нивна корист.
И во иднина, сепак САД не може вечно да има големо влијание, доколку народот не е пријателски настроен.
Прв пример дека тоа не е баш така е Грција, кога народот касни шеесетти ги излезе да ги брка Американците (базите) од северна Грција. Официјално тогаш Грција беше на чекор да излезе од НАТО и доживеа Воена Хунта. Во Турција ситуацијата е горе доле иста. На САД им треба цврст режим со силна армија, а не народ кој ќе ги сака. На крајот на краиштата од нестабилност имаат само профит. Во оној момент кога режимот застранува (Садам 1990) од нивните идеали тоест интереси, тогаш го тргаат тој режим. Мубарак и Гадафи и сите други случувања во Арапската пролет немаа таков момент. А тоа би можело да значи дека нешто друго е посреди.
Може да се забележи дека дека новите режими на Арапската пролет се претежно водени од исламистички структури кои начелно во досегашната блиска историја редовно го палеле знамето на САД и Израел. Но исто така може да се забележи и друг факт, тоа е партнерството помеѓу САД и Саудиска Арабија, кое доаѓа до израз баш под администрацијата на Обама. Во секој случај претпоставувам дека овие елементи на Арапската пролет се контролирани од Саудиска Арабија.
Јас мислам дека САД создаваат панарапски блок, користејќи ги баш овие елементи. Во земјите каде што арапското чувство големо, све помина глатко (освен во Либиската Џамахирија), додека во земјите кои гравитираат на блискиот исток, иако населението збори Арапски, тие немаат арапско чувство, пошто се поарабени Персијци, како на пример Сирија.
Во цела оваа ситуација, најконтраверзна е улогата на Ердоан, на моменти човек да си помисли дека сака да ја превземе револуцијата на Арапите во свои раце, а од друга страна дека сака да направи паносманска Турција, како лидер на Муслиманскиот свет. Кога ќе се спојат овие 2 претпоставки можеби и ќе ја најдеме вистината. Но фактите зборат дека всушност колку и да изгледа муслиманскиот свет дека се обединува на блискиот исток, тоа не е така. Обединувањето се врши околу 3 карактеристични блокови Арапскиот, Персискиот и Турскиот.
И покрај милениумско владеење, сепак неприродната поставеност на Турска држава во Мала Азија, на патот помеѓу Блискиот исток и Балканот, ја става во многу ранлива положба. Арапите и Персијците сигурно нема да прифатат ново Турско водство, не после еден милениум окупација. Моменталните настани во Македонија и воопшто на Балканот, полека го откриваат тоа со превземањето на верниците под Саудиска команда од Турците.
Сосем јасно, но војната е нож со две острици. Може гадно да се заеби, особено без добра команда, кој тој ја десеткуваше.
Доколку е улогата на Ердоан, проарапска, можеби е тоа целта, да се продрма Турската држава и да падне под контрола на Саудиска Арабија. Но не верувам дека Персија ќе стои на страна и дека ќе им дозволи на Арапите да влегуваат подлабоко во нивна територија. Затоплувањето на реториката на Иран према Турција (не и обратно) говорат дека режимот во Иран е свесен за новонастаната ситуација, но исто така кажува дека е немоќен да превземе нешто во врска со оваа ситуација.
Станува повеќе од јасно е дека Иран е притиснат со санкции од причина да се олесни превземањето на Сирија. Паѓањето на Сирија под арапска контрола би значело голем удар за Персиското влијание во регионот. После Хамас, Персија би го изгубила и Хезболах.
Најверојатно и е така. Но како што реков, односите со било која земја може молскавично да се сменат. Еден воен напад врз Иранските нуклеарните постројки може да резултира со одмазда врз НАТО базите во Турција, па и врз самата армија во Турција.
Знам дека звучи нереално, но излез од моменталната ситуација би можел да се бара во триаголникот Персија-Турција-Израел. Меѓутоа многу отворени прашања го прават овој пакт невозможен. Настрана режимот на Ердоан, Курдското прашање би била непремостлива пречка. На Евреите тоа им е многу јасно, па играат на картата да го ослабнат Турското влијание во регионот, на сметка на Курдите.
Со нивната нагласена подршка на Курдите и независна Курдска држава, тивката подршка на Садат, инсистирање да се смени режимот во Иран, се даваат јасни сигнали дека Израел полека се престројува на Персиско партнерство во регионот. Исфрлајќи ја Турција од игра.
Како и да е, од ситуацијава се гледа експанзија на Арабија, дефанзива на Персија, страв на Израел и поделеност на Турција. Ситуацијата е слична како пред Омејадите. со тоа што улогата на Турција тогаш ја имала Византија. Тогаш клучниот момент за ширење на Панарабизмот било превземањето на Сирија, најверојатно тоа ќе биде така и во денешницата.
Интересно е што во тоа време, оваа ситуација е директна причина за експанзијата на Турците во овој регион, откако Персија склучила сојуз со Турците, за одбрана од Арапското влијание, кој подоцна се претворил во окупација. Ќе видиме накаде ќе се движат работите во сегашноста.
Ама благодарам, ке се пазим дас нема изненада. Ама се пак на темава да се вратим, викаш русите не ги загубиле "бракјата" полјаци, чехи, унгарци, румуни, грузинци, пола украинци? И шо стана - срби, македонци, грци и арменци маи останахте. Ама зошту вака - со нашиот председател и премиер ги имат Путин и Медведев срештите на всеки 6 месеци, а шо станало со вашите Великани на геополитиката?
