Прозни искри

[Erich Zann]

Некои разговараа тивко, нечујно.
​

Беше обичен, тмурен ден со сите обележја на просечна есен. Сивите облаци го имаа запоседнато целото небо недозволувајќи му на сонцето да си игра со лицата на долните земјаци. Дождот некако тивко се припремаше за својот пад кон сувата земја, додека ветерот залудно пробуваше да го избрка подалеку. Низ улиците одекнуваше малку поголема бучава од нормално, небаре жителите се припремаа за некакво цунами, појава која не беше својствена за тие краишта. Низ целата таа лакрдија, некои тивко без никој да ги слуша, разговараа.

-Што те донесе тука чиче?-праша еден младич.

-Болест, болест ме донесе внуче. Годините си го направија своето. Кога бев млад јурев бос со сета сила низ житните полиња. Пливав во најдлабоката река во која многумина се удавија. Чинам имав сила за 10 животи. Мислев дека сум роден да бидам алхемичар. Си чул за тоа?-се надоврза старецот.

-Каков хемичар?-праша повторно младичот.

-АЛХЕМИЧАР! Бев човек кој го бара еликсирот и под дрво и под камен. Мислев дека вечно ќе живеам...

-Вечен живот?! Па зарем има нешто подосадно од вечен живот? Ќе го прошеташ целиот свет, ќе ги впиеш сите убавини и неубавини, личностите за кои ќе се приврзуваш ќе заминуваат една по една и ќе мора накрај да научиш сам да живееш со себе.

-Навистина статиката пополнува голем дел од нашето постоење, но имам мисла дека животот е програмиран така што динамиката и промените ќе одат до бесконечност. Пример земи ја технологијата која секој ден дава по некоја нова играчка. Што знаеш, во иднина можеби ќе има трки со некакви летачки коли околу орбитата на Земјата. Инаку што се случило со тебе?

-Сообраќајка. Испив доста таа вечер, а и брзо возев. Сета среќа во несреќа што бев сам во колата, инаку ќе носев некој друг на душа. И не жалам. Чувството да се лета на автопат со над 200 km на час е неописливо. За првпат во 35 годишно постоење се почувствував некако жив и семоќен, небаре можев да се вратам во минатото и да го убијам Хитлер лично со голи раце.

- Значи тркач си бил ти?!-рече старчето. Да беше бесмртен, можеби ќе беше тркач во тие летачките коли за кои ти спомнав....

-Чути!- викна секавично младичот.

-Што ти стана бе?-праша повторно старецот.

-Молчи бе, молчи кога ти велам, псссст. Гледај право и дај му малку одмор на очите, не ги штеди.

-Каде право?

- А бе право, види колку убава девојка поминува. Гледај, носи црвен фустан кој совршено го исцртува нејзиното тело. Убавина, со силни нозе како млада топола. Сакам да и свирнам, но знам дека нема да ме слушни.

- Остави ја сега девојката. Гледај малку малку полево од девојката, нов комшија ни донесоа. Млад ли е, стар ли е, каков е? Не ми се гледа баш најдобро.

-Како млад да е. Чекај ќе го прашаме. Комшијааааааааааа, ме слушаш ли? Еј, комшијааааа!-викна погласно младичот.

-Кој вика бе? Кој вика?

-Тука тука, гледај пред тебе. Ме гледаш?

-Да, дури сега те видов. Кој си ти?

-Јас сум Живко, 35 години. Овој до мене е некој старец кој продава мудроштињи. Го гледаш?

-Да, го гледам. Колку дена сте тука?

-Ами јас дојдов сабајлево, старчево сигурно е веќе подолг период на неговото место. Кажи бе стрико, гугни нешто, што зачути мајката.

-Ве слушам, ве слушам. Ме задума сега со досадата и вечниот живот.

-Де, бе па ти, како некој романтичар си. Вистината ја бараш низ пат поплочен со чувства и емоции а? Не ти вредат повеќе ниту чувствата, ниту мислите за вечноста. Туку пријателче, остави го стариов, нешто не му се зборува многу, кажи што мака те донесе тебе тука?

- Вчера испив 5 чашиња ракија и зедов да работам на покривот. Оџак ќе ѕидав. Ми се заврти од алкохолот и ничкум долу на земја. Ете тоа ме донесе. А жена ми арно ми велеше „Пијан си, утре ќе работиш, слези одмори” јас не ја послушав. Tуку како би голтнал тро ракија сега...

-Извинете што ве прекинувам. Забележувате дека почнува силно да врни? Го мразам дождот, го мразам затоа што секоја капка ме откорнува од местово. Како што тргнала работава ќе ме испрати овојпат во неповрат. Еве го! Станува се посилен и посилен! Заминувам пријатели,се надевам ќе се видиме за тригодишнина, или побрзо....

-Еј, замина! Овој стварно замина бе. Барем да врзевте некој збор-два.-рече младичот и погледна надолу.

......................................................................................................................................................
По некое време на улицата поминуваа татко и син. Детето забележа како ветерот разносува низ улицата некаков лист хартија. Ја стегна силно раката на татка си и љубопитно праша:

-Тато, каков е овој лист на земјата?

-Плаката од мртовец е тоа сине. Остави ја, ќе ја соберат ѓубраџиите.

После тоа продолжија по патот, додека некои разговараа тивко, нечујно....

 

[Sawyer88]

Perfect Day​

Полека го завртев клучот во бравата. Влегов неволно во малиот ходник и ги соблеков чевлите. Пет часот попладне. Петок. Крај на работна недела. Два дена без договори, контакти, лажни насмевки, вештачка љубезност...

Полумракот и тишината ми беа по мерка. Полека дојдов до малиот импровизиран шанк и сипав малку коњак во чашата. Седнав во фотелјата. Една подолга воздишка и една мала голтка пред да ги затворам очите и да одлучам да не мислам на ништо...

- Опа, некој е многу замислен....

Се сепнав. Што се случува? Колку време помина? Кој... Не е можно... Зарем Таа? Стоеше таму во полумракот и придушено се смешкаше.

- Здраво! Изгледа не ме очекуваше...

- Не... Како влезе? Од кога си овде?

- Ха! Што е важно тоа сега? Не ме ни примети, а сега ме распрашуваш... Или може само се правеше дека не знаеш дека сум тука...

Повлеков малку од чашата. Сега веќе не можев да бидам мирен и незаинтересиран. Таа е тука и сакал или не ќе морам да ги играм нејзините валкани игри. Знам дека ужива во ова.

- Од кога си тука? Што сакаш сега од мене?

- Опа, немој така остро, господине big deal... Знаеш дека добро те знам од времето кога посакуваше да бидеш тоа што си сега, и кога мислеше дека тогаш веќе нема да ме видиш. А сега види се, кошула, сако, часовник, коњак.... Изгледа дека ти оди баш добро...

- Што сакаш од мене? Зошто дојде? - прашав постудено и поостро.

- Полека малку... Знаеш ти добро што барам овде. Впрочем, ти ме повика...

- Јас? Немој да измислуваш глупости....

- Ти, а кој друг? Не прави се дека е поинаку.... Хм, а може и стварно не се сеќаваш... Јас сум тука често, некогаш и цел ден сме заедно, ама ти ме игнорираш. Не ме покажуваш пред другите.... Иако со некои од нив се знам добро... Знаеш дека со некои се знам и подолго од тебе?

- Може да замолчиш? Веќе сум уморен да те слушам...

За чудо, за момент навистина замолкна. Пак се’ стана тивко, но не и мирно. Иако Таа молчеше, чувствував дека ме гледа низ темната соба. Ги затворив очите. Полека ме обземаше замор...

Мал дел од некоја песна ми се вртеше во главата... До тогаш не обрнував внимание. Сега се пробиваше полека низ мракот, некаде од некој скриен дел на потсвеста, и ја слушав во себе се’ погласно. Некаква пијано делница. Пробав да ги средам мислите и да се сетам од каде сега тоа...

Полека станав. Низ мракот се приближив до блиската маса и го отворив лаптопот. Отворив интернет и набрзина напишав Lou Reed - Perfect Day. Првите ноти ја прекинаа тишината и се раширија низ темницата.... Јас полека се довлечкав назад до фотелјата...

- Хихи, што е ова сега? Си станал сентиментален? Па добро е за промена. Изгледа ти здосадија гитарските рифови и ска трубите.

Пак Таа... Не знае за доста...

- Ти реков, замолчи! Не знам зошто си тука, ниту кога дојде, но мислам дека е време да си одиш...

Oh, it’s such a perfect day,
I’m glad I spent it with you...

- Полека малку.... Што ти е? Ти кажав дека ти ме повика. Зошто? Од каде да знам? Ретко кога знам. Некогаш има причина, некогаш нема. Ти ме повикуваш и јас сум тука. Кога? Зарем е важен денот? Часот? Секундата? Еднаш, некогаш.... Можеби кога доби се’, можеби кога загуби нешто, можеби кога се сеќаваше, можеби кога онаа си отиде и те прати пак кај мене, можеби...

Оh, such a perfect day,
You just keep me hanging on....

Нагло замолче. Станав брзо. Повеќе не можев да останам таму. Морав да заминам. Да лутам некаде, да не правам ништо, да се одморам... Набрзина се облеков и тргнав надвор. Музиката полека се стишуваше...

You’re going to reap just what you sow....

- Си одиш? Оди... Разбистри ја главата малку. Нема да те следам, сега не. Оди слободно. Ама ќе се вратиш. И јас ќе те чекам тука...

Истрчав надвор на ладниот воздух. Започнав да одам со крупни чекори, кога нагло застанав и се свртев. Наоколу немаше никој. Поглeднав нагоре, кон прозорецот на мрачната соба што пред малку ја напуштив. На прозорецот не видов никого.

Но, Таа е во право. Знам дека ќе ме чека. Ќе седи мирно во собата и ќе чека да се вратам. Дали веднаш или подоцна, Таа пак ќе се појави. Таа знае кога да го направи тоа. Таа што е придружничка на многу како мене. Таа која има многу лица. Таа која има толку многу имиња. Мојата верна сопатничка. Мистичната фамозна депресија...

Oh, what a perfect day....

 

[Turtle]

Куќата на орхидеите

Секој ден го сонувам истиот сон. Како животот да ми е фрлен во воздух, се распрснува и паѓа во далечина, на сите страни. Сите тие се делови од мојот живот, но со погрешен редослед, само фрагменти.
Велат дека соновите се важни и дека нешто ни кажуваат, нешто што го криеме од самите себеси.
Јас ништо не кријам од себеси: би сакала да можев.
Јас спијам за да заборавам. Да најдам маку мир затоа што по цел ден само се сеќавам.

 

[Ѕвончица]

Го љубам мојот живот

Како кула од карти,со секој изминат ден редиме по една карта,дека сме здрави и среќни што уште еден ден благодарение на тебе го живееме нашиот живот, впрочем секој од нас се труди таа кула од карти да не се расутри туку така ... многумина од нас успеваат во тоа љубејќи го животот ... или како песочниот часовник со секоја измината секунда ја помрднува стрелката напред, за нас луѓето дека ќе ти се порадуваме на тебе мој животе уште еден ден,или како секое утро што чекаме Сонце да ни подари на нашите прозорци,да не разбуди таа прекрасна сончева светлина од нашите кревети за да ни каже дека дошол нов ден кој треба да го живееме за нас луѓето и да ни измами милион насмевки на нашето лице.

Всушност животот го гледам како една сапуница,и така додека од сапуницата излегуваат милион мали меурчиња со секој поминат ден,ние одиме напред и храбро чекориме во сите наши битки и порази,но се е тоа каков – таков живот,најважно е да го љубиме и никогаш да не се предаваме,бидејќи животот е еден и единствен и нема репризи,денешниот ден што помине нема утре да ни се врати,да учиме од нашите грешки во животот во иднина помалку или воопшто да не ги повторуваме,бидејќи само така и на тој начин ќе успееме да го живееме нашиот живот,како велат – човекот се учи од сопствените грешки,така и ние од тебе мој животе ги учиме нашите грешки и лекции се додека сме живи.

Знај само едно мој животе,слушни ме најубаво што ќе ти кажам – сега,во овој момент и засекогаш ќе те љубам,ма каков и да го живеам јас мојот живот,тоа е најмалку или воопшто не важно,бидејќи според мене љубовта нема и не познава граници,туку само се дава и подарува од дното на срцето и душата,таква една искрена љубов јас тебе мој драг животе секој ден ти подарувам,ти ветувам дека додека сум жива ќе ти подарувам бидејќи знај и запомни
- ТЕ ЉУБАМ МОЈ ЖИВОТЕ.

 

[Ѕвончица]

ВИНО И ЖИВОТОТ

Велат - во виното е вистината,па и во животот е бидејќи е еден и единствен,нема репризи и повторувања,денес што помине денот - утре не се враќа,затоа што утре е нов ден.

И така, додека чашата полна со вино ја пиеме полека,голтка по голтка, ни поминуваат денови и години за час,додека се завртиш минала една година - почнува друга,за една година ќе бидеме постари,сè така се врти животот во некоја замислена точка со невидена силна брзина од која не можеме никако да излеземе или да сопреме.

Барем нашиот живот да не лета толку брзо,малку да застане за нас,да почне пополека да тече.

Затоа многупати денот ни е малку, не можеме сите обврски да ги завршиме,ни недостига уште време од денот за да можеме сè што сакаме да постигнеме и направиме.

Ама таков е денот,како и нашиот живот,трчаница до бескрај,сите трчаме натаму-наваму,во вечна трка сме со времето,никако да го стасаме,сè некако ни недостасува и малку ни е за да може тој ден да ги завршиме сите обврски.

Понекогаш знаеме да сопреме за момент,да прекинеме со пиење на нашето вино,коe има боја како крвта што тече низ нашите вени,таа препознатлива,моќна црвена боја која тече секој ден со полна пареа за нас,понекогаш ја чувствуваме или не,зависи кога - како.

И кога пиеме од нашето омилено црвено вино,ни струи некое чувство на сила,таа жичка што за момент нè демне додека го пиеме,но само во позитивна смисла!

Kако и да е,по некои поминати кризи кои животот ни ги нанесува,сепак, застануваме на нозе и продолжиме со пиење на нашето омилено вино,да го живееме животот таму каде што сме застанале.

Како сè што има крај – така дојде крај и на нашите животи,тогаш за момент се скрши чашата со вино,дали ја испивме или не до крај не знаеме,прашање на време е,но кога еднаш засекогаш ќе заминеме од овој свет,не е важно дали чашата ќе остане до половина полна или празна.

Во тој момент засекогаш ќе се крши како стакло на милион парченца,кои ќе останат такви бидејќи нема кој да ги состави,едноставно сме заминале.

Виното како и животот не е вечно бидејќи тоа со тек на времето остарува,ако нема кој да го испие,
може засекогаш да се расипе и да се фрли во канта за отпадоци.

Впрочем како ние,луѓето,растеме,созреваме и доаѓа периодот на стареење,ако го дочекаме и бидеме живи,т.е. доколку не нè претече предвреме смртта.

 

[Ѕвончица]

Прегледај го приврзокот 170763

КОЛКУ ВРЕДИ ЕДЕН ЧОВЕЧКИ ЖИВОТ?

Добро прашање е, но не вреди ниту 1 денар,едноставно денес те има – утре те нема.

Како светлината што сама се пали и гаси,некогаш нема повеќе да се запали, ќе згасне засекогаш, или кога сонцето надвор понекогаш не грее,туку времето е облачно,врне и врне без прекин.

Како езерата што се полнат од изворите,еден ден знаат изворите да пресушат,тогаш езерата засекогаш ќе згаснат бидејќи нема од каде да се полнат.

Kако што чичкото секој ден во 7 часот наутро ја удира камбаната во црква да означи нов ден,така еден ден нема да чука бидејќи чичкото ќе почине,со тек на време камбаната ќе се сруши и самото место ќе исчезне.

Може само постарата генерација да се присетува на него,дека тука,на тоа место,постоела камбана.

И или како секој камен што си има своја приказна,можеби тој самиот не знае или не е свесен зошто е на тоа место поставен,така е кога не знае како нас да зборува.

Некогаш ќе се дознае можеби вистината за него,прашање на време е,сепак, тој тука се создал,ќе живее сè додека не се распадне и не го однесе некоја поголема река на друго место.

Дали ќе биде поубаво или полошо,времето ќе покаже,најважно каменот си ја раскажува својата приказна со години и години за која само тој знае и никој друг.

Секој човек кој сонува љубовта да ја доживее и почувствува додека е жив,еден ден може и да почине затоа што никогаш не ја почувствувал таа вистинска љубов на своја кожа и ќе биде разочаран,повлечен,тажен до крајот на животот.

Неговото срце и душа се заледени до бескрај,за жал нема кој да ги стопли,бидејќи ја нема таа толку потребна,посакувана прегратка.

Сепак,по неговата смрт за него луѓето ќе кажуваат и прераскажуваат дека бил прекрасен човек со срце и душа,секогаш подадена пријателска рака,тука се неговите дела кои ќе зборуваат за него,дека бил непосреден,искрен и обичен,впрочем како сите луѓе,полн со љубов,на секого да подари топла прегратка,секој човек да прегрне,за да му ги стопли срцето и душата,среќен е кога знае дека ги усреќува сите луѓе околу него со неговата појава.

Добриот човек по добрите дела се препознава.

 

[Ѕвончица]

ХРОНИКА И ЖИВОТОТ

Ах,мој животе,ти си ми баш како една хроника,чии страници почнуваме да ги испишуваме откако ќе се родиме сè до нашата смрт.

И така,секој ден како растеме испишуваме по еден лист од нашата хроника,но не се само во прашање денови туку години и години поминати испишани во нашата хроника.

Иако понекогаш знаеме да застанеме во пишување на нашата хроника,кога животот ќе ни зададе тешки удари,ех таков е животот непредвидлив,денес нè има - утре нè нема,тогаш за момент прекинуваме со пишување на хрониките,правиме пауза,подолга или пократка,зависи од ситуација до ситуација.

Сепак,по некое време повторно почнуваме да ја пишуваме нашата хроника,која ќе ја пишуваме сè додека сме живи,испишувајќи секојдневно нови листови за наши човечки судбини,маки и патешествија што само животот може да ни ги приреди и никој друг, со тоа продолжуваме да живееме таму каде што застанавме.

Продолжуваме со пишување сè додека смртта не тропне на нашите порти,а кога ќе згасне нашиот живот,тогаш,за жал,се става точка и крај на пишувањето,завршува пишувањето на нашата хроника.

Нема кој повеќе да пишува бидејќи кога ќе се родиме ставаме еден нов бел лист за пишување,секој ден ги пишуваме нашите настани од животот,кога ќе починеме завршуваме со пишувањето,ставаме црн лист зашто нема повеќе кој да пишува по обичните бели листови,за жал засекогаш згаснал уште еден човечки живот.

Тогаш,по нашата смрт,ако се најде некој,може да напише роман од нашите хроники што сме ги пишувале секој ден,кои ќе останат засекогаш вечен спомен и долго сеќавање.

Ех,хроники,зошто на луѓето не им давате само убавини туку ги толчите со неговите судбини и маки?

Едно мора да знаеме - животот мора да се живее,каков и да е,полн со трње и пот,бидејќи е еден и единствен,нема репризи.

Утеха може да ни биде дека идеалното не постои и го нема никаде,бидејќи секој човек некој црв го јаде.

 

[Ѕвончица]

САПУНИЦА И ЖИВОТОТ

Каде отидоа тие прекрасни времиња?

Порано беше убаво,се сеќавам како дете,во детските денови,во чаша со вода ставевме малку сјај и со цевче во устата дувавме во него,од чашата излегуваше сапуница.

Така си играв со сапуница.

Еве уште еден пример,кога се капеме во бањата има сапуница,поголема или помала.

Додека се капеме времето ни поминува,со тоа ние созреваме,растеме со сапуниците кои нè водат низ животот,впрочем како некои камења потешки, големи,а неподносливи,ако се помали,тогаш се полесни и поподносливи,но таков е животот суров и реален.

За жал,сè е тоа каков-таков живот,во каков сме се нашле мора да се бориме и избориме до крај,нема застанување и предавање на борбата.

Впрочем,затоа нашиот живот е како сапуница откако ќе се родиме,додека сме живи и не отидеме во рајот цело време нè турка од една во друга сапуница.

Од неа може да се направи еден ден филм во неколку продолженија за нас,храбрите борци кои никогаш не се предаваме,иако сме се родиле како херои како такви и ќе починеме,бидејќи секоја сапуница која нè удира силно како шлаканица знае болно да нè удри да не можеме многу,многу време да се освестиме.

Додека излеземе од таа сапуница ни доаѓа нова која се надеваме дека ќе биде барем малку полесна и сè така се вртиме цел живот во круг со нашите сапуници на кои им нема крај.

Како да сме фрлени во некој лавиринт без крај,само се вртиме и вртиме во круг до бесконечност,ако постои и бесконечноста,ама не верувам дека постои.

Може да постои само кога ние ќе починеме,вака не верувам дека постои бесконечност.

Ах,мои сапуници,кој ве измислил?

Иако нив ги имало и ќе ги има додека сме живи,тие ќе бидат,за жал, наш составен дел од животот,сакале или не да го признаеме тоа.

Создадени за човекот да се мачи,иако не се за секого исти,за некого се леснотија,како песна проаѓа низ нив,за друг тешкотија и секогаш треба да пројде со мака,ако треба и капка крв да падне.

Не се сите прсти на човекот исти,како што не може и секоја сапуница да биде за секој човек иста и со исто мерило.

Тоа е,нема правда,што вели Калимеро,во право бил,сигурно џабе не го кажал тоа!

 

[Ѕвончица]

КАДЕ НИ БЕГА ЕДНОСТАВНОСТА?

Мислам дека не бега таа од нас туку ние од неа.

Зошто е тоа така,одговорот не го знам,не верувам дека некогаш ќе го дознаам.

Има толку едноставни работи,на кои подзабораваме или замижуваме,полнопати не сме ниту свесни или така ни чини и одговара,којзнае.

Како и да е,времето ќе покаже.

Да земеме неколку најобични примери:

Кога некој ќе ни се јави на телефон или дојде да се видиме и ни го разубави денот,парите драги читатели се печалат и не се мерило доколку некој сака да дојде за да се видиме.

Тука е љубовта спрема некого што го сакаме од срце и душа,да не го заборавиме тој волшебен, магичен збор - ТЕ САКАМ по кој сите луѓе копнееме да го слушнеме.

Не мора да биде само спрема љубовта на нашиот живот,може да биде и спрема човек кој е пред сè човек со прекрасно срце и душа,го сакаме како човек,другар,пријател,нешто најмило и нaјвредно во нашиот живот.

Заради една ама вредна,искрена од срце дадена прегратка на која секој човек се надева и радува, сака од срце да прегрне некого кој му недостасува,а е далеку од него,но,сепак,засекогаш во срце,тоа е онаа најважното,барем според мене.

Тука се сите наши мали,искрени,вредни подароци подарени од вистински,прекрасни пријатели кои се засекогаш наши драги луѓе.

Кога ќе го земеме в раце тоа подароче со задоволство се присетуваме на едно минато време,кое секогаш ни измамува воздишки што не можат никако до крај да се испуштат.

Затоа радувајте се на малите,ситни нешта кои се насекаде околу нас,никогаш не заборавајте ги бидејќи едноставноста лежи таму во тие нешта вредни сами за себе,значајни за некое минато време од нашиот живот поминато со нашите искрени,верни пријатели.

 

[Ѕвончица]

СВЕТЛИНА,ТЕМНИНА И ЖИВОТОТ

Така е тоа кај нас,луѓето,откако ќе се родиме се појавува светла точка која нè следи додека сме живи и е наша светлина,како наша сенка што свети само за нас додека сме живи.

Се појавува како една мала светлина на нашето фенерче,која во почетокот по малку свети,како раснеме со тек на време светлината се зголемува,повеќе и повеќе свети за нас.

Животот не би бил живот ако нема падови,ниту тогаш во тие моменти нашата светлина не нè напушта,таа,сепак,свети да нè потсети како добар потсетник дека е тука и ќе свети додека сме живи ние,иако сега е со помал и послаб интензитет,но најважно е што свети.

Кога ќе починеме,во тој момент засекогаш ќе згасне и нашата светлина која ни беше вечна водилка низ животот.

Тогаш на место на светлина доаѓа темнина бидејќи згаснал нашиот живот,нема повеќе за кого да свети и го осветлува патот.

Кога би можело да нема темнина,да ја фрлиме во некоја подлабока река засекогаш да ја однесе,за да постои само светлина бидејќи темнината никој не ја сака,но кога ќе дојде никого не прашува - непишано правило е.

 

[Ѕвончица]

УБАВИНА И ЖИВОТОТ

Во животот сè има своја убавина,како што за сè има позитивна и негативна страна,добро и лошо, така има и убавина,само ние понекогаш не ја гледаме,не сакаме да ја погледнеме или не знам што е во прашање,ама сигурна сум дека во прашање сме ние,кои сме некаде одлетани со паметот,само брзаме ваму - таму,забораваме полнопати намерно или не намерно на убавините на животот.

Прва убавина што се случува кај секој човек во животот е денот на негово раѓање.

Зарем тоа не е убавина,убав ден за празнување,славење со најблиските?

Потоа доаѓа првиот плач на мало бебенце,прва прегратка со мајката и најблиските,тука се и првите запчиња кога ќе излезат,први чекори при одењето,да не заборавиме и зборување на првите зборови.

Со тек на време доаѓа одење во прво одделение,првиот контакт со учителката и другарчињата,
можеби со некои ќе останеш вистински пријател до крајот на животот,сето тоа зависи од нас самите.

Тука се појавуваат и први симпатии,првиот бакнеж,првата петка во дневникот бидејќи за сè во животот има и постои првпат.

Кога завршиме со образованието,следат нови обврски,треба да најдеме работа според завршеното образование,за првпат одиме на интервју, се запознаваме со сопственикот на фирмата,и со уште некои луѓе кои утре може да ни бидат колеги на работа бидејќи,сепак,тоа за нас е нова средина
- нов предизвик.

Сè ни е непознато,за првпат се наоѓаме во фирма,можеби по малку ни изгледа чудно при нашето разгледување,ама нели е првпат,секогаш е така.

Откако ќе најдеме работа,треба да си најдеме свој животен сопатник,кој ќе биде секогаш со нас,во сите добри и лоши моменти,никогаш нема да ни се спротивстави или вика со висок тон,туку секогаш нежно,милно и тивко.

Може малку и нечујно да зборуваме,ама важно да се разбираме бидејќи не мора секој да слуша што правиме муабет.

Зарем не сум во право?

Повторно тука започнува нова потрага,каде треба за првпат да излеземе,да се запознаеме и видиме подобро,ама тоа првпат нè следи секогаш во животот.

Додека сме живи,од тоа првпат и да сакаме не можеме да побегнеме,што и да ни се случува,какви било добри или лоши работи,секогаш се случува прво за првпат.

Потоа може во животот да ни се случуваат и повторуваат бидејќи нема само добри или лоши работи.

Тој што ќе каже дека само добри работи му се случуваат лаже,секаде има од сè по малку измешано,и така се меша додека сме живи.

Потоа формираме своја фамилија,свој круг на пријатели,со некои со кои до тогаш сме биле блиски ги продолжуваме понатаму пријателствата,со некои за првпат во животот се запознаваме и остануваме засекогаш верни пријатели.

Тоа е старо правило – никогаш не вели никогаш,не знаеш кога и каде ќе запознаеш некого,кој може да ти биде сè во животот,како прво вистински пријател кој секогаш ќе биде тука за тебе.

Не е важна далечината ако не може да се видите од какви било причини,сепак,најважно е што постои и е тука кога ти е најпотребно.

Како што за сè во животот има првпат и почеток,така има и крај,секој човек што се родил кога-тогаш му дојде денот да почине,бидејќи сите луѓе еднаш се раѓаат и умираат.

Нема двапати и два животи,туку еден и единствен,кој треба да го живееме како знаеме и умееме, секој ден со полна пареа,без разлика какви пречки ќе ни зададе животот.

Сепак, сè се тоа убавини,на добрите спомени секогаш со задоволство ќе се сеќаваме,од лошите ќе извлечеме поука дека сме останале посилни од кога и да е.

Ех,мој животе, со сите твои убавини,кога убав кога не,сепак,мора да се живее.

 

[Ѕвончица]

ЗОШТО Е ТЕШКО ДА СЕ КАЖЕ ТЕ САКАМ?

Навистина не го знам одговорот на ова прашање,досега милион пати сум се прашала што е толку страшно и тешко да кажеш на кој било човек еден,едноставен,толку сакан и посакуван збор.

Може да изгледа краток бидејќи се состои од само две зборчиња,но,сепак,сладок збор,да кажеш некому - ТЕ САКАМ.

Не мора да биде само со повод или некоја причина,или само спрема сакана личност,туку може да биде спрема секој човек,кој е нешто посебно и многу ни значи во животот.

Нека биде пријател,другар,сосед,што и да е,најважно што е човек кој секогаш е тука за нас,во сите добри и лоши моменти.

Тука нема правила,ред и чекање,не е важно кој на кого прв ќе каже ТЕ САКАМ,најважно е секогаш да се каже со тој магичен збор,секое утро да ни почне и вечер да заврши,да не забораваме на тој збор во сите добри и лоши настани од нашиот живот.

Едноставно треба да излезе од нас самите,од нашите души кои копнеат да го слушнат и почувствуваат тој збор,дека навистина некого од срце сакаш и те сака.

И да не бидеме загрижени доколку кажеме ТЕ САКАМ,не мора по секоја цена и од него да го слушнеме или да го натераме со сила да го каже тој волшебен збор бидејќи овде нема ништо со сила,ако сака ќе го каже – ако не сака не мора,но самиот ќе види со тек на време дека љубовта приминува граници и прави чуда,го прави невозможното -возможно,тогаш тој ќе го изговори зборот ТЕ САКАМ .

Љубовта победува сè затоа за овој збор нема и не постои цена.

Затоа сакајте се мои читатели,во кое било време,каде и да сте или се наоѓате не заборавете на зборот ТЕ САКАМ,секогаш и секое време,во сите добри и лоши моменти од нашиот живот максимално користете го,не мора да е само спрема саканата личност туку спрема
сите луѓе што ги сакате и ви значат нешто во животот.

 

[Ѕвончица]

ЧОКОЛАДО И ЖИВОТОТ

И сега сигурно ќе се прашате што има врска чоколадата со животот,што ги спојува.

Е како нема,има само ние не ја знаеме или сакаме да ја скриеме.

Кажете ми кој човек не сака чоколада,таков човек не постои,тој што ќе каже не сака - искрено лаже.

Само прашање на време е дали цел живот ќе јадеме само благи или горки чоколади,мислам дека тука ама баш воопшто не е праведен животот.

Не може сите да се слатки и вкусни,што би било тогаш,едноставно тоа не оди.

И така седнати некаде во некој агол од нашата соба додека ја јадеме чоколадата,без разлика со каков вкус,животот си тече,не застанува и стои поради нас,никогаш не е идеален,кога сладок или горчлив.

Па и солзи да се пролеат ништо страшно не е,сè е тоа каков-таков живот.

Стрелките на часовникот не стојат туку се мрдаат од секунда во секунда,прашање е дали ќе ја изедеме цела чоколада или некаде на половина пат ќе скршнеме и застанеме,тука нашиот живот згаснува.

За жал чоколадото ќе остане недојадено,ќе се знае до тука му бил патот на тој човек,кој не успеал да го дојаде и вкуси тоа прекрасно чувство на чоколадото.

Ах,мили чоколатца,барем вие благи задоволства бидете малку реални.

Секој човек понекогаш треба да проба едно мало,прекрасно вкусно чоколатце,да го вкуси тој прекрасен мирис и вкус.

На некои луѓе цел живот јадат прекрасни вкусни чоколатца со сладок вкус,додека други се измачуваат да јадат со горчлив вкус.

Добро прашање е дали некогаш и тој човек ќе проба од тие прекрасни вкусни чоколади.

Пусти биле и останале мои чоколатца.

 

[Ѕвончица]

СОНЦЕТО И ЖИВОТОТ

Не знам,полнопати се прашувам зошто и оваа сонце подеднакво не грее во секој дом туку некаде воопшто не грее.

Зарем таму каде што не грее луѓето се лоши,на нив никогаш не им треба сонце?

За жал,не го знам одговорот,не верувам дека некогаш ќе го дознаам,барем не додека сум жива.

Кој човек не го сака сонцето,да излезе и му се порадува на неговите зраци?

Или треба само во мислите и неговите фантазии да замислува како изгледа еден прекрасен сончев ден бидејќи како за сè во животот што нема правила,така нема и за моето сонце кое ќе продолжи по свое.

Некои цел живот ќе ги грее,за жал други луѓе го бараат и нив да ги огрее,барем за миг да ги тргне облаците кои тежат како планини,но никогаш не се појавува макар некаков сончев зрак.

Дождот не престанува,впрочем како и нашите солзи кои се горки,солени и тешки како камења.

Само се прашувам што треба да направам за да ги помрднам сите планини и реки,некаде на средина сонцето да го ставам,за кога грее сите луѓе да ги грее,широко да ги испружиме нашите раце да ги примат неговите прекрасни зраци.

Ех,мое најсветло сонценце,каде и зошто бегаш од нас?

Биди барем ти еднаш праведно и огреј нè сите,дојди на секој прозорец,пушти ги твоите светлосни зраци,како само ти што знаеш и умееш, светни со твојата светлина,донеси среќа и радост на сите луѓе.

 

[Ѕвончица]

ДАЛИ ИСКРЕНОСТА ЗЕМА СВОЈ ДАНОК?

Да, и тоа како знае да зема свој данок.

На кој начин,ќе кажам преку неколку примери,кои се,за жал,дел од секојдневието на нашиот живот.

Не знам зошто некои луѓе ја злоупотребуваат нашата искреност,нашата искрена душа и срце,кои не бараат ништо друго само искреност,без никакво повредување.

Секогаш,за жал,ќе се најде некој да нè повреди со коментари онаму каде што најмногу нè боли,во срцето и во душата.

Се прашувам зарем не му е жал и не сака да претпостави барем за миг како се чувствува човекот кој постојано рони солзи.

Каде ни е достоинството и почитта едни спрема други што треба да ги имаме?

Нели е поубаво да си кажеме убав збор за убав ден,не мора да е секој ден, нека биде еднаш во неделата,месецот,ама секогаш да е искрен,кажан од срце и душа.

Или, пак, кога кон некому ќе му ја кажеме маката,не дека тој човек ќе ни го реши нашиот проблем,ама не треба да нè издава пред другите,да се шири и пренесува веста,туку тоа да остане засекогаш само наша тајна.

Или ако побараме од некого совет,сите ти велат јас сум искрен,слободно кажи сè што ти лежи на срце и душа,но бидејќи си прегорен од такви лажни коментари,дури срцето ти е скршено на
милион парчиња,не можеш по секоја цена да си дозволиш да се отвориш,за да не ти направи нова рана на срцето.

Затоа секогаш си во некои стеги,имаш и чувствуваш страв во себе,си велиш – што ако пак се повтори истата грешка!

Иако, како што во секој тунел на крајот има светлина,сепак,има и втора среќна можност.

Додека сме живи и постоиме ќе има,постојат и ќе постојат луѓе на кои можеме секогаш и во секое време да се потпреме,да си ги кажеме своите маки, понекогаш и совет да побараме, бидејќи како што не се сите прсти на човекот исти,така и луѓето не можат да бидат исти.

Вистинските пријатели, се реткост,се чуваат засекогаш како зеница во окото.

Да оставиме времето да покаже,тоа е најдобар показател за сè!