И како ќе препознаеш дали се работи за "конкретен личносен" или се работи за "антропоморфно-идолатриски"? Што е разликата?
Бог Е конкретен и личносен преку Неговите атрибути и личносна „внатре Боговска„ релација помеѓу трите лика Божји, а тој модел на личносна релација, Бог им го одредил и на луѓето, како начин на битисување/заедничарење во Светов. Бог Е конкретен лик, затоа што Он лично и „во живо„ им се објави на луѓето а тоа значи дека Бог Е жив и вистинит, кој со луѓето стапува во жив контакт, преку молитвата или преку Светите Тајни, преку кои Бог ја дели својата нестоврена благодатна енергија на своите творенија.
Апстрактно-антропоморфниот бог е бог-лик, кој е „затворен„ во кориците од Светото Писмо, бог кој не може да излезе од тие корици и „попут„ некој лик од евтините викенд-романи, тоа е бог кој своеглаво истерува некоја си негова правдина. Верниците во таквиот бог и тој апстрактен бог-идол, имаат меѓусебна непремостлива провалија, ради која (провалија) идолопоклониците и нивниот бог-идол, немаат никаква меѓусеба врска, освен мисловно-фантазерската. Од таквиот бог-идол, неговите верници доджбиваат обично „ништо„. Од „ништо„ се добива само „ништо„.
--- надополнето: 1 октомври 2013 во 09:44 ---
И
И како го усогласуваш и споредуваш својот духовен опит со оној на останатите?
Духовниот живот се усогласува според редот од Црквата, а споредбата со „другите„ служи за лесно воочување на битната разлика меѓу „нас„ и „нив„. Разликите во личното и колективното битисување се показател за ненадминливите разлики во поимањето и практикувањето на една и иста вера.
--- надополнето: 1 октомври 2013 во 09:50 ---
Кое е тоа "верување по разум"? По што се разликува од верување "по лична и колективна гордост"?
Тоа е верување со отворање на разумот и кон од Бога откриените вечни вистини а не само отворање на умот кон овосветовните минливо-менливи вистини.
Разумот, како „орган„ на духот човеков, е клучен за воочување на увид во вистините кои не доаѓаат од овој Свет, односно вистините кои не се производ од чисто човековото мудрување или фантазирање.
Верувањето по личната (и колективаната) гордост значи себеиздигнување до ниво‘ од егоцнетричност, каде отпаднатото и грешно човеково битие си придава преголема важност и значење, третирајќи се себе си за самореферентно во откривањето и докажувањето на вистините. Таквото човеково битие не е личносно, туку е атомизирано и иднивидуализирано, иста како и неговиот бог-идол.
--- надополнето: 1 октомври 2013 во 09:54 ---
По кои тоа дела? Колку зејтин и шеќер или пари оставени во црквата?
Тоа е дел од живеењето од верните: оставање материјална помош на „едни за други„.
--- надополнето: 1 октомври 2013 во 09:54 ---
Кој е тој твој духовен опит?
Ќе Ти кажам уз пиво...
--- надополнето: 1 октомври 2013 во 09:56 ---
Можеш со него да ја докажеш вистинитоста на библијата?
Да, можам делумно.
Самото Писмо пак, е вистина од повисок/надприроден ред и не е предмет на докажување, туку пред се‘ на верување.
--- надополнето: 1 октомври 2013 во 09:58 ---
И што врска има духовното со бог (боговите) , па уште и посебно со твојот.
Има: врската е непосредна.
Никој не е духовен ако не ја примил благодатта од Духот Свет. Во спротивно, може да се лаже самиот себе...
--- надополнето: 1 октомври 2013 во 10:00 ---
Тебе лично ти се објави Богот, така?
Бог се (об)јавува пред се‘ во и преку Црквата, а лично(сно), им се објавува само на достојните.
Јас сум сосема задоволен со тоа што верувам, оти може животов да ми помине и во неверување.