Франческо Петрарка
Франческо е најголемиот лиричар на предренесансата кој оставил трага во историјата на светската поезија поттикнувајки и благородни влијанија врз идните генерации поети, но и цели бранови епигони. Живеел материјално обезбеден имајки време за своето творештво. Тој е првиот вистински лиричар во европската литература , поет – индивидуалист свртен кон сопственото Јас во поезијата, исполнет со верба дека славата природно му припаѓа.
Јазик: како и данте пишувал на латински и мароден италијански.
Дела: на латински објавил 43 писма од кои 24 се пријателски, 17 старечки, а тука спаѓа и писмото До потомството, Ненасловени писма, Различни писма. На латински поетот го напишал епот „Африка“, а единствени дела на народен ј.се покусиотр еп „Триумф“ и „Канцоњерот“(тој содржи 366 песни, од кои 317 се сонети, 29 канцони, 9 сестини, 7 балади, 4 мадригали. Сите песни освен 24 припаѓаат во религиско-медитативно-политички, но сите ја разработуваат љубовта како главен мотив. Книгата глобално се дели на два дела: Првиот ја опева лаура жива, а вториот откако Лаура умира. . петрарка во своето дела опишува љубов кон конкретна личност, не бегајки од тоа да ја истакне и нејзината физичка привлечност.
Животот е убав тогаш кога во него царува уметноста, а таа е стебло со многу гранки, исполнети со убави чувства, силни и емотивни. Таа е брод што плови и на различни страни што не води. Со бродот на фантазијата се закотвив пред авињонстата црква, едно сончево априлско утро, каде поетот – трубадур, безгрижен и бодар го виде лицето на Лаура и беше непреболно ранет од стрелата на Амор:
„Млада жена под свежа лавра
Видов, побела, поладна од снегот;
Заљубив, секогаш в очи ќе ги носам
кај и да бидам, на брег ил `кеј.“
Гонет од љубовниот копнеж, поетот лута о улиците на градовите барајки го лицето на Лаура во лицата на другите. Цел трепери од љубов, ја замислува како божица, а во огнот на страта им се обраќа на бистрите реки во кои таа „незете убаво си ги капеше“, на гранките на дрвјата, на тревата и цвеќињата. Таа е ту најубавиот цвет, ту дива ѕверка „тој ад мој, јад мој“, ту благословена, ту проколната срна и сенка, жена по која се копнее и од која се плаче. Протиставеноста на емоциите, жестоките болки што ги предизвикува стрелата на Амор, која не убива, но цврсто оковува: „Во затвор сум, а отворен одзгора!“, заграден со можност да ѕирне во слободата, но без моќ да избега е всушност содржана во животот и смртта.
Животот на поетотр без Лаура, која веќе не е меѓу живите, е брод во бурна зимска ноќ на чие кормило седи зол демон. Чувството на осаменост и безнадежност го разорува неговиот дух:
„Мртвата вештина, мртвиот разум тоне
Веќе ја губам надежта за спокоен пристан“.
Во грчовите на копнежот, страдањето, самотијата и безнадежноста се авува старечка помиреност со смртта. Љубовта кон Лаура не ја губи силата, таа е љубов плотна, сетилна, страсна и незаситна, иако незаситена. Тој знае дека таа е во рајот, и таму, со силата на имагинацијата, ја среќава. Лаура е преполна со каење за „неправдите“ и болките што му ги нанела во земскиот живот: „Таа сум што ти ја направив душата тажна“. Затоа тој ја повикува смртта, со тоа и Лаура; смртта и Лаура ќе бидат едно, како што и спасот од страдањата и Лаура се исто така едно:
„Мило ми е доаѓањето твое, па дојди, Смрт!“
Солза остави трага на моето лице, се вратив во реалноста, во зората на крилестите срца.
Во мене се уште тлееше копнежот на поетот по женската убавина, човечкиот, овоземскиот, како и солзите негови што се израз на вистинското страдање поради залудноста на тој копнеж. До смртта маѓепсан од убавинбата на жената „споредена со ружа или со ѕвезда“, сака се што е извор на таа љубов, и трајната непреболна љубов, и болната мисла и сите песни што ги испеал за слава на таа љубов и на убавината на Лаура.