Ептен е јака темата.
Јас не сум плашлива, напротив сум многу храбра. Дури и го предизвикувам стравот, ионака сум многу силна, како да ми треба доза на адреналин и ветер. Обожавам бура , ветер и дожд а јас да сум на невреме и тоа во ноќта. Последниот пат кога го предизвикав стравот беше на автопат во друга држава. Престигнував огромен камиот со приколка, многу долг, со голема брзина во тунел во кој имаше место само за две возила, дволенташ афтопат. Еј кое чувство.
Сакам и да летам. Сакам и темница во која само сетилата знаат да се ориентираат.
Единствено имам некој чуден страв- или повеќе објаснува еден српски збор Језа- по наше нешо како гадење или шубе од птици. Читав дека луѓето кои во некои минати животи умреле од мршојадци го чувствуваат тоа и во наредните животи. Ама искрено психолошки не знам што значи.