Порано имав еден механизам така што лесно се претопував со се, едноставно немав граници. Им "простував" вртејќи ја лутината кон себеси постојано со што се доведов до депресија. Кога почнаа тоа емоциите да се прелеваат одлучив да поведам малку евиденција за себеси. Уф, наидов на многу себеобвинувачки пораки, а за многу од нив немаше основ да си се лутам. Сега сфаќам колку не сум простила ништо, само разликата било во тоа што лутината била насочена во обратен правец. Е сега сум им лута на сите што ме повредија. Дур не се потроши таа енергија, реално, никому не му е простено. Лутината свртена кон себе ја црпи нашата енергија, а лутината кога ја истураме нанадвор тогаш таа и се троши. Е кога ќе се потроши ќе простиме - ако сакаме! Или едноставно ќе си тргнеме по својот пат незамарајќи се повеќе. Како што пишува во еден од погорните постови потполно се согласувам, затоа што тоа е еден процес кој трае и воопшто не е лесно некогаш или често пати да си простиме на себеси:
"Простување себеси, и простување на другите, едно без друго не иде." - Cool Hand Luke
