Не може да се збори за хедонизам, а да не се спомене Епикур(од каде што потекнува хедонизмот), па ако се земе тоа филозофско учење во предвид, самиот наслов на темата е контрадикторен.
Епикур може да се спомене,секако.Но за Хедонизмот збореле и Сократ и Аристотел пред него,a се популаризирал до степен до кој денес го знаеме преку Џереми Бентм во 19век и неговите ученици кои го продолжиле и разграничиле неговото учење.Гледајќи го текот, развојот на учењето на Бентам,и стадиумот на кој денес се наоѓа,насловот е повеќе од логичен.Значи,Епикур би го претставувал Стариот Завет на Хедонизмот.Стариот Завет не е кул.
Хедонизмот во никој случај не му се спротиставува на моралот. Она за што тука се дискутира може да се нарече сладострастие, егоизам, похота и сл. наспрам морал, но не и хедонизам версус морал.
Колку што се сеќавам,има два типа Хедонизам.Мотивационен и Нормативен.Оној за кој ти зборуваш е нормативниот,каде се запазуваат одредени правила и норми,па делувањето на човекот се сведува на собирање што е можно повеќе задоволства во округот на дозволеното.Џон Стјуарт Мил(ученик на Бентам),во една негова студија напишал дека и покрај тоа што тој се залага за доброто на човештвото преку собирање на задоволствата кои како такви ќе дадат колективно добро во еден систем на функционирање(Utilitarianism),сепак мотивацијата на одредена индивидуа неможе да се кооординира во согласност со целината,па затоа се бара ултимативниот порив како мотивација за некоја работа да се заврши,а притоа да се приграби што повеќе задоволство.И покрај сето ублажување на реалноста од страна на 19вековната филозофска школа,еволуцијата на поимот стигна до оној стадиум во кој утринскиот мамурлак по вчерашното претерано конзумирање задоволства е повеќе од прифатлив.
Основниот постулат на хедонизмот како филозофско учење е:"Најголемото добро е желбата, а најголемото зло е болката".
Или:"Најголемо добро е задоволството,најголемо зло-болката"
Знаејќи го само ова многу лесно е да се извлече погрешен заклучок дека хедонизмот е исто што и задоволување на страстите и себичната потреба за лично удоволување на желбите без да се осврнеме на другите околу нас и на последиците од нашите постапки. Но, ако малку се информираме за хедонизмот како за филозофско учење ќе видиме дека тоа у најмала рака нема благе везе со неговата суштина.
Hedonists have a further problem. Their re-writes grant, in effect, that saving the comrades, or giving the child a good start in life, does motivate. But they insist that all such motivation is ultimately only for the sake of that individual's own pleasure or pain. Motivational hedonists might mean to claim here that ‘favors pleasure or disfavors pain’ in part defines ‘motive’. That would make their central claim a definitional truth, but only a trivial and uninteresting one. Further, if this stipulation about ‘motive’ is made, then critics of motivational hedonism need only restate their central point in different terminology; for example, that we are often moved to act by matters other than pleasure or pain. But perhaps hedonists are instead making the empirical conjecture that motivation by pleasure and pain underlies and generates all apparently non-hedonistic motives, such as to become competent with more recipes, make one's spouse happy, preserve the New Zealand tuatara, and so forth. The difficulty motivational hedonists must then confront is to make literal sense of this talk of ‘underlying’, such that it would be possible to tell what sort of psychological evidence would be needed to confirm or refute their claim.
Значи,хедонистите најчесто самите губат осет за тоа кои норми треба априори да бидат потцртани.Тоа се,во основа,ултра себични луѓе.И гледано од таа страна,секоја филозофија и норма паѓа во вода,бидејќи се коси со нарцисоидната природа на субјектот.Шлагот на тортата за секој хедонист е задоволството.Логиката е апстрактен поим.Исто и остатокот од светот.
Затоа што самиот Епикур велел дека резултатот од чинот кој задоволува одредена наша желба, мора секогаш да се мери преку неговите евентуални попратни дејствија. Прост пример...Ти се јаде чоколадо, идеш и купваш 300 грама и ги јадеш одеднаш. Она што ќе следи е лошење и повраќање. Или па сакаш да си пројдеш весела вечер, идеш се препијуваш со алкохол, си трошиш џепарац за целиот месец, и као врв повраќаш врз јакната на твојот другар. Тоа не е хедонизам, него безумност, похлепа, итн.
Токму тука е дефетивноста на учењето на Епикур.Која донекаде е и оправдана одејќи по тоа дека самиот Епикур го започнал поинтензивно учењето.Ефектите не биле тие.Хедонистите ги правеле баш оние работи кои давале моментално задоволство.затоа и имало преработка на неговото учење,каде моралот почнал се повеќе да се наметнува како потреба која мора да ја имаат сите поклоници на оваа девијација.Бидејќи,реално,тоа и е девијација.
Почнувал да се наметнува глобалниот елемент,оној Општ Хедонизам на Мил кој вели дека колективното прибирање задоволста за доброто на човештвото ќе даде многу поголем ефект отколку индивидуалното,а жртвите,во смисол на одрекување лични задоволства би биле минорни и незабележливи.И тоа не поминало,а 20тиот и 21от век веќе целосно ја прегрнаа таа похлепа,таа безумност како дел од хедонизмот.Ги има секаде околу нас.Тие се елементите што го прават хедонизмот толку привлечен.Оти човекот во с'ржта е расипан
На таквите задоволства хедонистите не би ни плукнале, затоа што сметале дека чинот кој носи задоволство на краток рок е безначаен во споредба со чинот кој носи поголемо, помоќно и задоволство на подолг рок.
Токму така.Би плукнале сите теоретичари на хедонизмот до 19 век.Но не и оние кои го практикувале.
Уште повеќе, за хедонистите, ужување не претставуваат само сетилните задоволства. Тие се всушност многу ниско на скалата на хедонистите. Она што се вреднува кај нив се нештата како пријателство, уметност, верност и сл. А меѓу најважните се прибраноста, воздржаноста и смиреноста на духот. И баш тие најмногу помагаат да се избегне болката.
Баш хедонизмот го третира индивидуалниот аспект.Јас лично никаде немам налетано на овие вредности кога сум читал за хедонизмот.Секој обид да се наметнат вредност или да се стави хедонизмот во кошница како нешто кое може да делува продуктивно бил осуетен.Тоа неможе да бидат постуалти бидејќи сами по себе се ограничувања кога главен елемент во филозофијата е
задоволството.Задоволство да ги издадеш тајните на најдобриот пријател,задоволство да слушаш турбофолк,да го изневеруваш твојот дечко кој најмногу на свет го сакаш,ама едноставно....убаво ти е.
Болката веќе стана прифатлив дел за модерното разбирање на хедонизмот.Исто и смртта.Хедонистот знае да рече дека сака да умре млад за да биде убав леш
Но ако се зема како референтен поим колоквијалното(извитоперено, да нагласам) значење на хедонизмот кое се поистоветува со инстиктивно и егоистично задоволување на нагоните, тогаш и има некој смисол. Само во тој случај е од теоретски и филозофски аспект погрешно формулирана темава.
Знаеш,не е извитоперено.Туку е суштинско.Филозофијата,како наука одамна ја знае опасноста од монсунски хедонизам,па се обидува да го релативизира.Хедонизмот,како глобално прифатен во неговата вистинска форма,би имал апокалиптични размери.Затоа и имаме обид за негово интерпретирање,класифицирање и што ти ја знам.Не.Хедонизмот е баш тоа безглаво капитулирање пред задоволството,кое често се коси со општиот морал,што темава ја прави логична.
