Да не знае некој нешто повеќе за тоа како се станува монах, дали има некоја старосна граница, колку трае и како поточно изгледа искушеничкиот период? Што потоа на стари години, таму не постои пензионирање нели?
П.С. Чисто онака ме интересира, нема да ме изгубите, не се секирајте. :icon_bigg
Накратко:
- монах може да стане само полнолетан личност, на доброволна основа, без притисоци и „странични„ убедувања
- со одлуката да се биде монах, се врши т.н. замонашување, со одредена церемонија за истото
- никој не станува монах/монахиња веднаш, со влезот во манастир, туку после искушеничкиот период
- искушеничкиот период кај нас , во Македонија, трае некои 6 месеци иако би требало да е прилично повеќе
- во тој искушеничкиот период, потенцијалниот монах, како што вели и имеото од периодот, е на искушенија, кои треба да ги „помине„ па после тоа, настојникот/старецот од манастирот, ќе процени дали искушеникот „го бидува„ за монах или не
- после замонашувањето, монахот треба да живее во манастирот во послушност кон онаа работа за која ќе биде одреден од настојникот од манастирот
- монахот/монахињата живее: без брак, без имот и во послушание кон претпоставените и кон браќата/сестрите од манастирот
- напуштањето на манастирот не е честа појата, дури не е ни препорачлива, освен за одредени потреби
- во староста, монахот може да биде одреден за т.н. старец, кој ќе раководи со други млади монаси, на патото за нивното (и своето) спасение
- искушеникот, како и монахот кој стекнал монашки стаж, може да го напушти монаштвото, иако тоа не е препорачливо, кога веќе се одлучил да биде монах
Да се надоврзам на горново прашање ако може: Ме интересира дали потоа откако ќе станеш монах после извесен период може да се откажеш и да си ја вратиш слободата или и тука има некои услови кои треба да се исполнуваат?
п.с. Ни мене не ме губите, само да си прашам :kesa:
Види го претходниот одоговор.
А што се однесува до слободата, монасите не ја губат, туку ја стекнуваат...Во денешно време, световното живеење станува обична лудница, односно станува место во кое спасението на душата е речиси невозможно. Живеењето во манастор не е губење на слободата, туку претставува потежок начин за спасение на својата душа а воедно и самоисклучување од сите злонамерни и лудачки текови во светов.