Манастирски туризам во Македонија

[dzonyb]

Возобновувањето на монаштвото пред повеќе од една деценија во многу нешта значеше и отварање на манастирските порти за оние кои имаат потреба од духовен мир. Тоа всушност требаше да биде и почеток на денес популарно наречениот манастирски туризам. Главниот адут со кој Македонија ќе привлекува странски туристи. Експертите велат дека за развој на манастирскиот туризам како предуслов неопходно е да се има атрактивни манастири. За среќа, Македонија тоа го има во изобилство.


Денес Македонија има околу 30-ина живи манастири и уште трипати повеќе светилишта. Сите тие се отворени за туристи. Во нив се прераскажува историјата. Многу од приказните што ќе ги слушнете од монасите, активно сведочат за македонската самобитност. Еден од неопходните детали од архиереската одежда, митрите, што ги изработуваат сестрите од манастирот во Рајчица, нема да ги најдете во ниту еден друг манастир на Балканот. Нивната посебност е во тајната на византискиот стил и везови кои монахињите ги негуваат како традиција. Бигорскиот манастир во Дебарско-кичевската епархија е еден од неколкуте кој самоиницијативно инвестира во овој тип туризам. Моментално има простор да прими околу 100-тина гости во манастирските конаци. Сите тие, покрај духовниот мир можат да го почувствуваат и животот на монасите, од нивната исхрана па се до религиските обичаи.

-Бараме да има еден ред. Да се почитува типикот на манастирот. Посителите се задолжени да дојдат на една богослужба дневно. Да се запази редот и тишината. Да не биде тоа само туризам, туку луѓето да земат една поука, вели отец Јосиф, јеромонах во Бигорскиот манастир.

На другата страна од Македонија, исто така самоиницијативно во манастирскиот туризам инвестира и Струмичката епархија. Во изградба се мали конаци во Вељуса и во Водоча, а комплетно адаптиран за гости е манастирскиот комплекс Свети 15 тивериопополски маченици. Вакви примери има и во други манастири. Но приказните за изработка на митрите исто како и за иконите и фреските од ликовната колонија во Вељуса, приказните за исцелителската моќ на манастирите, нивните историски судбини, сето тоа се уште останува недостапно за странските туристи преку една организирана промоција. Се она што засега функционира како туризам е сведено на индивидуално ниво. Но и за него недостасува поддршка од државата. Црквата вели дека со оживувањето на манастирите ја покажала својата отвореност.

- Во Македонија имаме неодбележаност на нашите светилишта. Тоа е еден мал но голем проблем. Државата треба да ги одбележи тие светилишта, да ја подобри инфраструктурата, бидејќи голем број од нашите манастири во планинските предели зиме се отсечени, вели Архимандритот г. Арсеније од Струмичката епархија. Во изминативе неколку години, архиереите од различни православни цркви кои дојдоа во Македонија беа одушевени од историјата на Македонската црква. Еден од нив дури и јавно рече: "Луѓе, па вие имате се. Имате жива црква, а со тоа вие ја имате автокефалноста, дајте пренесете им ја оваа слика на останатите цркви".

Инфраструктурата и маркетингот се компонентите на кои мора да поработат државните власти. Странците велат дека ако една од алките во ланецот туризам не функционира, тогаш се руши целата приказна. За следната 2008 Министерството за економија ги најавува првите посериозни контакти со црковните власти, чие активно вклучување ќе биде неопходно за целосно профункционирање и адаптирање на манастирските капацитети.

Како што гледам нема тема за овој вид туризам, кој според мене има голем потенцијал бидејќи имаме премногу манастири.
Повод за темата е манастирот св.Ѓорѓи - Кнежино во близина на Кичево
За жал никогаш не сум имал прилика да го посетам манастирот па би сакал да прочитам искуства од оние кои биле.

http://www.knezino.org/

Секако на темата се пожелни и слики и искуства од другите манастири во Македонија, како и сместувачки капацитети и услови за ноќевање.

 

[Windfucker]

Јован Бигорски е измислено место за трекинг со посета на Ростушките водопади ако веќе зборуваме за туризам.

 

[dzonyb]

Крстовите на манастирот „Света Троица“


На 14 октомври, на празникот Покров на Пресвета Богородица, пред очите на сведоци, на стеблото на еден од дабовите во манастирот „Св. Троица“, почнал да се појавува триаголник. Потоа од него се формирал крст. Малку подоцна, вчудовидените сведоци виделе дека тоа се повторило и на стеблата на уште два даба. Ова не е прво чудо, велат, но првпат успеале нешто да снимат




Отецот Пајковски крај првиот даб на кој се појавил крст



Мистерија



Ова не е прво чудо што се случило во манастирот, имало и други, кратко ни рече свештеникот Стојан Пајковски-Пајко, кога слушна за што сме дојдени. Повеќе сака да зборува за манастирот отколку за чудото. Подоцна, неговата сопруга ни објаснува дека тој има обичај да каже: „Тоа се божји работи, вие вршете ги човечките“.

На 14 октомври, на празникот Покров на Пресвета Богородица, три крста се појавиле на старите дабови дрвја во манастирскиот двор, сите три свртени кон светиот крст, кој тука стои повеќе од десет века.

- Беше попладне, точно 3.18 часот. Најпрвин на стеблото на едниот даб се појави триаголник, како знак на Светото тројство, а потоа од него произлезе крст. Го викнав мајстор Љубе, кој беше во близината. Гледавме како крстот се формира на кората на дрвото. Набргу уште два крста се појавија на другите два даба. Не е првпат, ама овој пат успеавме да снимиме и фотографии - раскажува Марина, сопругата на поп Стојан.

Случајно дознавме за ова од посетител на манастирот. Ни се чинеше неверојатно, па моравме да се увериме самите. Изненадувачки за нас, „Св. Троица“ во селото Скачковце е еден од најубаво уредените манастири во Македонија. Бргу ги најдовме дабовите врз чија кора се има нафатено зеленкасто-сива боја, од која се двојат создадените крстови. Гледаме со недоверба, со раката ги допираме крстовите, бараме трага од некое средство со кое се издлабени, ама попусто.

Домаќините како да ја претчувствуваат недовербата и со насмевка велат:

- Кој верува - верува, кој не - здравје!

Нé канат на кафе, го пиеме, но се враќаме назад уште еднаш, бараме потврда за нашата недоверба, ама никако не ни оди. На еден од крстовите се искорнати две-три парчиња од кората на дабот, но тоа очигледно е сторено од некои посетители. Недовербата полека исчезнува, а зачуденоста расте. Сме слушале за вакви работи низ светот, сме чуле за слични чуда и тука во Македонија, но многу од нив можеле да се толкуваат различно. За ова немаме објаснување и не ни останува ништо друго освен да веруваме во сведоштвото.


ВНУКОТ НА БЕГОТ


Впрочем, стариот крст (според преданието за него и ридот го носи името Крстно место), од памтивека, во Кумановско и многу пошироко е познат по исцелителната моќ за телесни или психички проблеми на верниците. За тоа постојат повеќе преданија. Едно од најстарите е поврзано со самиот почеток на османлиското владеење во Македонија. Внукот на бегот од Куманово бил парализиран. По принесените дарови, по клекнувањето пред крстот и молитвите на бегот, детето се исправило и почнало да се движи како никогаш да не било парализирано. За возврат, поради чудесната моќ на крстот, бегот дозволил верниците од селото Скачковце (во тоа време Али Факли, што во слободен превод значи село што скока, поради расфрлените куќи во околината), слободно да го слават Денот на крстот, кој во календарот е обележан како прв ден по Духовден. Во дозволата бегот напишал дека славјето треба да почне пред зајдисонце, кога сонцето ќе биде на три остени над заодот. Тоа најверојатно е и времето кога неговото внуче се кренало на нозе.


Големиот крст во чија основа е вграден крстот стар со векови Прота Пајковски, кој е и ктитор на манастирскиот комплекс, многу од чудата ги чува во себе и за себе. И од нив ќе го издвои тоа што се случило пред пет години.

- Една квечерина, штотуку дојдов од Скопје, кога возобновениот крст како да пламна со невиден оган. Отидов до крстот. Огнот растеше, а јас отидов и со раката го допирав, го галев. Немаше никаква жештина. Тогаш ми се јави татко ми, стар човек во деветтата деценија од животот. Мислел дека сé уште патувам, па ми рече: „Доаѓај побрзо, крстот ти е во пламен, сите очи од селото се свртени натаму!“. Му реков дека веќе сум тука. Потоа огнот го снема, а крстот си остана како ништо да не се случило - раскажува отецот.

Неговата сопруга, онака патем, ни зборува за скопска брачна двојка, атеисти, од кои лекарите, дури и со сите денешни можности, кренале раце дека можат да имаат пород. Некако дошле во манастирот, кога кај крстот им се јавиле ликовите, најпрвин на св. Сисое, а потоа и на самиот Исус. Сопругот клекнал и ја бакнал земјата. Денес имаат детенце.

Отецот Пајковски вели дека првите записи за ова свето место, наречено големо светилиште, датираат од 16 век, а обновата на крстот и изградбата на манастирскиот комплекс ќе овозможат тоа да остане така и долго по нас.


МОЛИТВА И КОПАЧ


Приказната за крстот и воопшто за комплексот е вистинска реткост за нашето време. Сé почнало пред повеќе од две децении, кога прота Пајковски се вратил во Македонија по мисијата меѓу Македонците во Австралија. Тогаш, Пајковски, кој е роден во Скачковце во 1951 година, побуден од верски чувства и, како што самиот вели, од локален патриотизам, решава да ја исполни својата дамнешна желба, да го возобнови стариот крст, кој им донел здравје, среќа и радост на многу негови поклоници. За почеток, имотот што татко му му го дал како оставина од предците и тој што самиот го купил од соселаните и го препишал на МПЦ. Веднаш потоа почнал со изградба на големиот крст, кој денес се гледа оддалеку. Во неговата основа го вградил стариот крст, поточно тоа што низ вековите останало од него. Како симбол на дванаесетте апостоли, кои Господ ги испратил низ светот, градбата ја извишил 12 метри. На денот на осветување на крстот, во своето обраќање до верниците Пајковски ветил дека тука ќе изгради и манастирски комплекс, кој ќе ги отсликува рајот и убавината на Земјата. Тоа се случило во 1997 година. Три години подоцна ветувањето било остварено.


Снимките направени на 14 октомври Во изградбата, од проектирањето, преку подигањето на манастирскиот комплекс до создавањето на фреските и иконите, сé им било доверено на врвни стручњаци.

Денес комплексот се протега на 20 хектари. Не треба многу за човек да се увери дека отецот навистина се вложил и себеси за да го овековечи земниот рај. Покрај крстот, црквата иконописана со сите македонски светци и конаците, Пајковски ја изградил и сета инфраструктура, вклучувајќи и сопствени извори на вода. Тука се и 4.000 зимзелени дрвја, 300 корени разнобојни цвеќиња, старите дабови, кои се украс самите за себе, а единствениот парк го сочинуваат и прекрасно уредените тревници. Среде сето тоа, распослани се повеќе видиковци со простор за седење за 300 луѓе. На еден од нив работел мајсторот Љубе, сведок на појавувањето на крстовите на 14 октомври. Крај нив, на отворен простор ќе најдете повеќе чешми, фонтани, скари и фурни. Тука се и живеалиштата за егзотични птици, гулаби и живина, но и забавен парк за децата.

Прота Пајковски се надева дека пред да го заврши својот земен живот ќе успее во рамките на комплексот да изгради и етно-населба со 20 куќички. Како ктитор, до црквата веќе го подготвил и својот вечен дом.

Годишно комплексот го посетуваат илјадници паталци и намерници, како и 5-10 илјади ученици од сите краишта на Македонија.

Така и му прилега на местото што го создал отец кој наутро и навечер држи молитви и Библија, а преку ден копач и мотика.

Автор: Спас Марковски; Дарко Јаневски

http://novamakedonija.com.mk/NewsDetal.asp?vest=11610945388&id=9&setIzdanie=22126

Fascinantno...Neznaev za manastirot ....

 

[Олимпија]

Манастир св.Јоаким Осоговски - Крива Паланка

Класичниот дел од приказната за Манастирот Св. Јоаким Осоговски вели дека манастирот се наоѓа на неколку километри од Крива Паланка, на падините на Осоговските Планини. Манастирот е познат и по името Сарандопор – по местото каде што е граден.Нудејќи ја можноста да се почувствува како минатото и историјата живеат во сегашноста, тој плени со својата духовна, архитектонска и уметничка естетика и вредност.

Ако сакате да го посетите ќе мора да се упатите на излез од градот Крива Паланка кон падините на Осоговските Планини каде и се наоѓа манастирот "Св. Јоаким Осоговски". Одејќи по кривулестиот пат, кој води до манастирот не можете, а да не се воодушевите кога пред вас ќе се појави манастирскиот комплекс, кој скриен во густото зеленило претставува пријатно место за одмор и починка. Скриен во прегратките на мајката природа, манастирот нуди блажено чувство на духовен мир и спокојство. Во тој простор далеку од градската врева можете само да уживате во чистиот планински воздух и да почувствувате како некоја натприродна сила зрачи од немите градби и ве враќа во минатото, тогаш кога на тие простори живеел пустиникот Јоаким.

Овој манастир е еден oд најубавите и најбогатите манастирски комплекси, кој располага со 90-ина кревети за посетителите и гостите.
Македонскиот манастирски комплекс „Св Јоаким Осоговски“, неодамна изврши реновација со нова кршталница, разубавен и реновиран таканаречениот Стар конак и извршена реконструкција на старата камбанарија изградена во 1929 година.

Сонцето продира низ шумата а, тишината ја нарушуваат шумските птици со пеењето, опивајќи се низ своето присуство.

Манастирот успева до ден- денес да ја задржи својата автентичност но, и да држи чекор со времето, обновувајќи ги старите објекти и внесувајќи ги потребните цивилизациски новини, кои привлекуваат голем број гости од земјава и од странство.
Постојана поставка, во која се изложуваат сочуваните манастирски предмети: книги, икони, документи но и етнолошки материјал со потекло од околината, машки и женски народни носии, се изложени во постоечкиот ресторан и бифе во два, од петте конаци.

Лешочки манастир - Тетово

Лешочкиот Манастир е православен христијански манастирски комплекс, кој претставува најголем духовен центар во Тетовско. Манастирот е сместен во природен амбиент, збогатен со чист планински воздух во т.н. Горно Лешочко маало во селото Лешок, на надморска височина од 610 метри. Во комлексот се наоѓаат црквите „Св. Атанасиј“ и „Св. Богородица“, како и гробот и спомен собата на Кирил Пејчиновиќ кој е еден од најпознатите македонски преродбеници од XIX век. Во манастирските конаци има параклис посветен на светите Кирил и Методиј, додека надвор од манастрискиот комплекс има стара црква посветена на Атанасиј Александриски т.н. Стар Манастир.

Манастирот за прв пат е основан во 1321 година од страна на Епископот Полошки Антониј. Комплетното заживување кое е видливо и денес се должи на доаѓањето на Пејчиновиќ од Света Гора, во 1818 година, кога се обновени манастирските конаци и кога е основана манастирската библиотека. Во тоа време Лешок прераснал во книжевен и просветен центар.
Постоењето на манастирот може да се подели на два периоди, кои се поврзуваат и со двата негови локалитети. Првиот е периодот од 1321 до 1600 година, кога манастирот се наоѓал на шарпланинската падина кај црквата „Свети Атанасиј“, и вториот период, започнат од 1600 година, па сè до денес, кој се однесува на денешната положба на манастирот, кај епископалниот храм на Успението на Пресвета Богородица.

Манастирските конаци денес се реновирани, располагаат со сместувачки капацитети и особено се погодни за летен манастирски туризам. По предлог на митрополитот Кирил во 2000 година е изградена угостителска сала и со бетон е направено плато пред конакот. Конакот располага со 45 легла за престој на домашни и странски посетители.

Манастир св.Преображение - Буково, Битола

Манастирскиот комплекс е лоциран во село Буково на околу 6 километри од Битола. Манастирската црква е изградена во 1837 година. Манастирот на почетокот имал монаси, меѓутоа по повеќе од пет децении од неговата изградба монашкиот живот згаснал. Управувањето над манастирот го превзеле мирјаните од село Буково. Внатрешноста на црквата никогаш не била зографисана, меѓутоа нејзиниот ентериер е исполнет со копаничарски дела: Иконостас, едно целивание, две табли поставени на западниот ѕид и еден сандак каде се чуваат свештеничките одежди. Во црквата има повеќе икони од 19 век и една постара икона изработена од непознат зограф во 18 век.

Заради густата околна шума и благопријатната микро клима во околината на манастирот, жителите на Битола и околината редовно го посетуваат овој манастир. Манастирот располага со конаци, погодни за сите љубители на манастирскиот туризам.

 

[legend]

Полошки манастир - Кавадарци

Полошкиот манастир св. Ѓорѓи се наоѓа во југоисточниот дел на Република Македонија во близината на Кавадарци, на падините на планината Вишешница, на границата помеѓу областите Тиквеш и Мариово. Неговата положба некогаш била високо над левиот брег на реката Црна, од спротива на селото Полошко по кое го добил името. По создавањето на вештачкото Тиквешко езеро по долината на р. Црна (1964 - 1968), селото веќе не постои и до манастирот се доаѓа само по воден пат.

Старите манастирски конаци биле лоцирани на јужната и источната страна од манастирската црква, за тоа ни сведочат остатоците кои се видливи и денес. До пред неколку децении останува во сеќавање постоењето на делумно сочуваните манастирски конаци на јужната страна од црквата. Среќна околност е што од неколку сочувани фотографии за постоењето на конаците ќе биде овозможено да се обноват и да го повратат некогашниот сјај. Тие ни го доловуваат речиси целосниот изглед на манастирскиот комплекс.
Посетеноста на манастирот е најголема во деновите на патрониот празник - Ѓурѓовден и при празнувањето на манастирскиот празник посветен на Успение на Пресвета Богородица.

Најмногу народ има за славата кога е мислам на 28-29 август ако не се лажам. Вреди да се посети местото ептен е смирувачко.

 

[Олимпија]

Марков манастир - с.Сушица, Скопје

Во близина на скопското село Сушица, сместен во живописната долина на истоимената река, се наоѓа Марковиот манастир со црквата посветена на свети Димитрија.Манастирскиот комплекс, покрај црквата, го чинат обновениот стар конак, новите конаци, трпезаријата на која се видливи остатоци од старите фрески, камбанаријата, бунарот со студена вода, помошните згради со магацински простории, фурна, ракијџилница, како и старата воденица подолу во манастирскиот двор, што денес служи само како споменик на старите времиња кога брашното се правело единствено на тој начин.

Овој манастир ја избегнал судбината на многуте други македонски манастири што настрадале за време на Отоманската империја и се одржал речиси без некакви позначајни оштетувања. Интересно е што во XIX век во овој манастир игуменувал истакнатиот македонски просветител и игумен Кирил Пејчиновиќ.
Во натписот над јужниот влез во наосот стои забележана годината кога црквата била обновена од страна на кралот Волкашин и неговиот син Марко, во периодот од 1366-1371 година.
Црквата Свети Димитрија во основата претставува впишан крст во правоаголно пространство, во чиј средишен дел, на четири камени столба, се потпира високо издигната сводна купола. Црквата е изѕидана од камен и тули со кои се изведени убави шари, особено впечатливи во просторот на олтарната апсида и надворешните ниши.

Во триесеттите години на XIXA век, за време на владеењето на скопскиот Хавзи-паша, е доѕидан отворениот трем што води кон западната страна на оваа црква. Внатрешниот дел на црквата е целосно живописан, а фреските од овој живопис се распоредени во три хоризонтални зони. Во нив се прикажани портрети и сцени од традиционалната иконографија. Илустрирани се светители во цел раст, потоа сцени од животот на св. Богородица, Христовите страдања и чуда, дванаесетте големи празници, како и сцени од животот на свети Никола. Во анализата на фреските се забележани извесни разлики во сликарската техника. Според тоа, во изведувањето на живописот во црквата земале учество повеќе зографи. Заедничко обележје на сите овие мајстори е тенденцијата за наративно и реалистично прикажување на сцените со извесен степен на драматичност. Најкарактеристична е композицијата, во која е прикажана тешката човечка драма преку колежот на децата во Витлеем, предадена во “Оплакувањето на Рахела”, потоа ктиторската композиција во која се предадени, во оригинална величина и кралска облека, портретите на кралот Волкашин и Марко Крале што се наоѓаат на обете страни над влезната врата.
Од големо значење е црковниот иконостас, изработен од камени столбови со орнаментирани капители и сочуван во својот првобитен изглед.

Денес Марковиот манастир, со благослов на Неговото Блаженство, Архиепископ Охридски и Македонски г.г. Стефан е женски манастир, во кој живеат две искушенички и една монахиња, возглавени од игуменијата Илијана. Со доаѓањето на новото сестринство во манастирскиот комплекс се изградил нов Параклис посветен на Св. апостол и евангелист Марко , се возобновил црковниот живот како и византискиот иконопис и фрескопис. Некои од послушанијата кои ги извршуваат сестрите во манастирот освен цртање икони и фрески се и плетење на бројаници и крстови како и многу други активности.

Сега, во ова духовно жариште, секој може да дојде, да се помоли, да се крсти, да се венча, да купи книга со духовна содржина, да купи икона, да слушне убави зборови за историјата на манастирот, а оној кој е жеден за Господ да биде упатен во верата Христова.
Литургискиот живот е обновен, и секој може во недела наутро и на празниците да присуствува на Божествената Литургија на соборна молитва кон нашиот Господ Исус Христос. Затоа овој манастир и денес како и наназад низ вековите ја има исто мошне значајната улога.

 

[dzonyb]

Кнежинскиот манастир "Свети Ѓорѓи" Кнежино


Манастирскиот комплекс "Св. Горѓи" познат како Кнежински манастир, се наоѓа западно од градот Кичево, во непосредна близина на селото Кнежино на падините на планината Бистра, на надморска височина од над 900 метри. Пределот е богат со вегетација, со букова и дабова шума. Некои од дрвата се со повеќе вековна старост. Во манастирскиот двор се наоѓа чешма низ која протекува изворска вода, која народот ја смета за лековита.

Денес манастирскиот комплекс е археолошки локалитет. Кнежинскиот манaстир "Свет Ѓорѓи" и манастирот "Света Богорица Пречиста" во минато и денеска претставуваат значајни споменици во Македонската духовна и историска ризница.

Во колективната меморија на населението од овој крај, во едно предание кое ја отсликува духовната и религиозната состојба, двата манастира ја преземале улогата на водители еден од друг. Кога Кнежинскиот манстир бил разрушен, иконата од манстирот прелетувала во манастирот „Св. Богородица Пречиста" и се враќала назад во Кнежинскиот манастир и на крај преданието вели останала во манастирот "Света Богородица Пречиста".
Наоѓајќи се на крстопат, во западниот дел на Р.Македонија низ историјата ќе ја споделува судбината на населението од овој крај, па така ке ги доживува и своите врвни блесоци и своите падови.

Светоста на манастирот има длабоки корени. Посветен е на Светителот Великомаченик "Свети Ѓорѓи", кој живеел кон крајот на третиот век од новата ера, а по потекло е од Кападокија, Мала Азија. Бил војник со висок чин во војската на римскиот цар Диоклецијан. По вероисповед бил христијанин. Во Дијаклицијоновите прогони на христијаните страда и тој, не сакајќи да се откаже од својата вера. Во христијанскиот свет е познат како Светител кој ги исцелува болестите, ги заштитува луѓето и стоката, воскреснува покојници, чудотворец.
Манастирската црква во основа е ранохристијанска црква со базиликална форма, изградена во 5-6 век од нашата ера со должина од 27-29 м. Ранохристијанската црква ќе биде разурната во непознато време. Делови од нејзината камена пластика ќе бидат вградувани во обновената црква кон крјот на 11-12 век и во другите објекти на манстирскот комплекс. Во ова време кичевската област , a со тоа и Кнежинскиот манастир припаѓале кон Византиското царство, а црквата во Охридската Архиепископија за чија автокефалност дознаваме од историјата на Македонската православна црква.

Манастирскиот комплекс опстојува, односно живее во средновековието се до неговото палење, запустување и рушење, во првата половина на 18 век. Во археолошките истражувања започнати во 1985 година на манастирската црква и некропола (гробишта), а продолжени ВО 1998 година и траат со прекини до денешни дни. Откриените наоди при овие истаржувања: Мозаичниот под во наосот, камената пластика, керамичките плочи, градежни и плочи со натписи, фрескоживописот како и гробната архитектуира и прилозите на покојниците го потврдуваат постоењето на манастирот во хронолошка и културна смисла.
Фрескоживописот на одкриените фрагменти му припаѓа на ранохристијанското сликарство во 5-6 век, од новата ера, на комненовскиот и палеолошкиот период од крајот на 11 и почетокот на 14 век.
Фрескоживописот од палеолошкиот период веројатно е дело на познатите сликари Михаило Астрапа и Ефтихиј и потекнуваат од почетокот на 14 век кога овие области подпаднале под српска власт. Истите сликари се дворски мајстори на српскиот крал Милутин, кои ги сликале неговите задужбини, па од тука можно е да овие двајца сликари работеле на оваа црква како подарок на кралот.

Од гробните конструкции и прилозите на погребаните покојници во нив, може да се види дека некрополата била во долга употреба и да се насети погребувањето на ктитори и богати поединци (белегзии, копчиња, прстен со гема и друго), како и гробни конструкции во кои се погребувани монаси.

Во народната традиција, во преданијата, Кнежинскиот манастир "Свети Ѓорѓи" е поврзан со Китино Кале – средновековниот град Китава околу кој со тек на времето ќе се развие современот град Кичево. Кита во народните преданија била сестра на Крали Марко, живееле во Калето и бранејќи го Кнежинскиот манастир од Муса Кесеџија таа гине.

Манастирскиот комплекс е запален во првата половина на 18 век. Монашкото братство се растура а самиот манастир е препуштен на забот на времето запуштајќи се до срушување. За неговата слава и големина сведочи сеќавањето на христијанското население во овој дел на. Р.Македонија. Манастирскиот комплекс е вратен во живот во 1973 година, кога жителите од селото Кнежино ја градат малата црквичка на зададниот дел на старата црква, а во исто време го градат манастирскиот конак. Најновата црква четврта по ред во манастирскиот комплекс, почна да се гради во 1999 година a во 2007 година на 11 октомври беше осветена. Конакот беше исто така обновен и проширен, црквата и конакот се градени со донации од народот.
Од месец октомври 2007 година Кнежинскот манастир продолжува да живее и да ја остварува својата мисија во христијанскиот свет.
археолог Гордана Димитриоска
http://www.mn.mk/kultura/474-K-nezinskiot-manastir

 

[dzonyb]

МАНАСТИРОТ СВ. ЃОРЃИ КАЈ НЕГОТИНО НАЈПОСЕТЕНА ДЕСТИНАЦИЈА НА КОРИДОРОТ 10

Билјана Наумова
НЕМА ТУРИСТ КОЈ ПОМИНАЛ ПО АВТОПАТОТ СКОПЈЕ СОЛУН, А ДА НЕ ЗАСТАНЕ ТУКА


Едно од најпосетените места долж автопатот Е–75, а кој води од Скопје за Солун се манастирските конаци на Свети Ѓорѓи кај Неготино. Тие во овие летни денови и температури кои достигнуваат и до 40 степени се доста атрактивно место за одмор за бројните туристи кои минуваат по оваа делница одејќи кон одморалиштата кај јужниот сосед. Од манастирот велат дека огромен е бројот на туристи кои доаѓаат овде да здивнат и преноќат во духовниот мир на ова прекрасно здание.

„Нашите манастирски конаци имаат приземје и спрат со бројни простории кои се комплетно опремени. Источната страна на конаците целосно е поврзана со чардаци и балкони од кој се шири прекрасен поглед на реката Вардар. Во моментов имаме полно гости, а ноќевањето овде чини само 200 денари“, ни рекоа од манастирот.

Нашите домаќини велат дека странските, па и домашните туристи се воодушевени како од мирот и спокојот кој владее овде, така и од македонската еколошка храна која се служи тука.

„Многу е убаво, мирно, одмор за душата, убава е природата. Не очекував дека вакво нешто може да се сретне овде. Само една ноќ преспиена овде ми ја исполни душава со мир, како да си најдов олеснување и спокој“, изјави нашата соговорничка, туристка од Холандија.

До пред извесен период во манастирот имало стари манастирски конаци од 19 век, а сега конакот е реконструиран и може да опслужи околу 150 луѓе. Исто така во склоп на манастирот има винарија, во која неготинските винарии за посетителите имаат изложбен дел каде ги изложуваат своите вина. И овдека затекнавме многу гости кои беа воодушевини од големиот асортиман на вина.

„Преубави вина, дизајн и изглед, а верувам дека и виното внатре е преубаво. Сум слушнала за македонското вино дека постои од многу одамна, дека има своја традиција на правење, преработка и производство на грозје од дамнешни времиња. Многу ми е мило што можам да видам признам дека има зошто да бидете горди“, вака ни раскажуваше Јелена, туристка од Белград која со своето семејство дојдоа да одморат во манастирските конаци.

Не само вербата во бога и духовниот мир, туку и неговата исцелителна моќ на 23 извори вода се причина што ова место е привлечно за верниците кои доаѓаат овде. Ги гледавме луѓето како земаат од водите, се мијат, пијат и полнат шишиња за дома. Главен извор е водата на „Св. Ѓорги“, додека другите извори се посветени на многу светци.



„Покрај телесните исцелувања доаѓаат и по духовен мир, оти човек кога во себе ќе има духовен мир тогаш ќе биде и здрав како дрен. Знаете ли дека сум сретнала многу луѓе кои доаѓаат со тежина на душата, а си заминуваат радосни и среќни, вака ни рече тетка Донка 70 годишна, неготинчанка која редовно доаѓа во конаците на манастирот.

Неготинскиот манастир освен во лето најмногу е посетен за време на празникот Ѓурѓовден, за манастирската вечер на 21-ви септември и на зимен Свети Ѓорѓи на 9 ти декември. Во манастирот постојат фрески насликани во 2008 година и голем позлатен крст со Исус Христос, а на почетокот на 2009-та истите се осветени.

За манастирот Св. Ѓорѓи е интересен податокот за старицата Митра, 90 годишна баба која што живеела во овој манастир, а за која е врзана една легенда. Кога завршила војната и Германците пред да заминат заробиле 20 млади партизани во манастирот за кои имале намера да ги запалат. Ова го слушнала старата баба Митра и додека Германците биле покрај пругата таа ги ослободила партизаните велејќи им: „Бегајте пилци во гора зелена“. Кога Германците дошле и виделе дека ги нема заробените партизани се налутиле ја завиткале бабата во рогузина и ја запалиле. Денес во дворот на манастирот има направено споменик за баба Митра, но исто така и во конаците има посебна соба во која живеела таа кои се вистинска атракција за посетителите. Легендата за баба Митра постои, а постои и песната кога неготинци со гордост ја пеат:

Таму крај Вардар, неготинско поле,

бој се започна бој нерамен,

германци бегаат возови палат,

пламен се дига дури до небо.

Во манастирот Св. Ѓорѓија,

ги затвориле партизаните

и така нешто на германски јазик,

тие збореја да ги запалат.

Тоа го слушна бабата Митра

и скришум пошла кај партизаните,

порти отворила со двете крила,

бегајте пилци в гора зелена.

Клетите фашисти бензин фрлија

и зрно кибрит на старата,

пламен се дига баба Митра гори,

на место дваесет партизани.

http://www.patokazmagazin.com.mk/turizam/manastirski/item/манастирот-св-ѓорѓи-кај-неготино-најпосетена-дестинација-на-коридорот-10?category_id=10

 

[Anco]

Црквата Св.Архангел во населба Автокоманда - Скопје ( позади факултетите )........................................................................... голем сопствен паркинг за автомобили во самиот двор на црквата....................................... ......................... детски парк,во дворот на црквата(децата си играат безгрижно,сами).............................................. повеќе езерца и мостови,убаво уредени и со патеки низ дворот,.............................................. повеќе разни птици во црковниот двор му даваат посебна убавина................................................. многу убаво уредени фонтани со разни водопади,дрва и цвеќиња............................................................ паркови,паркови,мали црквички,клупи за одмор,сенки цвеќиња,

 

[Anco]

од подрумските простори,на виделина

 

[dzonyb]

Манастир Св. Спас (Горни)
Манастирот се наоѓа на 1300 метри надморска височина, на планината Јабланица западно од Вевчани. Тој е изграден во карпи што е карактеристика за целиот терен околу него. Источно од него има една голема карпа, надвисната над самиот пат. За овој манастир забележал и Нушиќ во 1892 година. Судејќи според иконите, манастирот може да се датира од втората половина на XIX век. Престолната икона Вознесение Христово е изработена од Крсто Николов од Лазараполе, во декември 1894 година. Иконите на светите апостоли се изработени од Дичо Зограф, без да биде наведена годината. Може да се претпостави дека тоа е 1876 година, кога Дичо ги работел иконите за црквата Св. Никола. Но, најстарата престолна икона е иконата „Св. Никола Чудотворец“, насликана и подарена во 1858 година. Тоа упатува на одредена старост на манастирот, што не мора да значи дека тој пред тоа не постоел. Вевчанци, Св. Спас го почитуваат како сопствен заштитник и често го спомнуваат во молитвите.



Во атарот на Вевчани, северно од населбата се наоѓаат параклисите Св.Димитрија и Св. Петка кои што често се посетени од верниците.

Вевчани и вевчанци, негувајќи го култот кон водата, изградиле и три параклиси во комплексот на Вевчанските извори. Тие се посветени на Св. Среда, Св. Недела и Св. Јован.

Покрај овие, постојат и други свети места во Вевчани каде што најверојатно некогаш постоеле црковни објекти. Во 2000 година, започната е изградба на манастир посветен на светите апостоли Петар и Павле на 2000 метри надморска височина, на планината Јабланица, а во чест на 2000 години од христијанството и мисијата на апостолот Павле во Македонија.

http://cac.org.mk/Vevcani/index.php/2013-06-11-01-17-33/2013-06-11-01-14-46/10-2013-06-10-22-08-00

Еве и бонус фотографија.

 

[ostoun]

Манастирски комплекс Св. Наум

Црква Св. Петка
[DOUBLEPOST=1422179076][/DOUBLEPOST]
Манастирски комплекс Дељадровце

[DOUBLEPOST=1422179349][/DOUBLEPOST] [DOUBLEPOST=1422179628][/DOUBLEPOST]
Манастир Калишта Струшко