Ми се повраќа ме стега желудник од неодлучноста моја, што ли ме кочи сега не знам и тоа е вистинска мистерија можеби напуштањето на сигурното познато нешто што го чувствувам како мое засолниште. Фокусот на моите мисли си играат пинг понг со мене....
Ги затворам очите каде сум јас?
На врвот од ридот стојам сам пустинска бура носи песок во моето лице и моите очи, врискам на цел глас од болка ама не мрдам од место, по моето лице и очните капаци кои што се затворени тече крв од песочните зрна кои како милион комарци го прободуваат моето лице ама не мрдам....
Својата големина ја прикажувам со тоа што сум просечен можеби при вакви моменти....
Не ми е добро во желудников и се друго пропратно е.......