Мака ми е што сега сфаќам колку болело уствари,а цело време погрешно сум ја перцепирала болката,која тек допрва ќе следува.Не можам да го вратам изгубеното време,се надевам дека паметно ќе го искористам останатото.
Мака ми е што една личност уште нема сфатено дека ништо нема од врската,дека упорно иде со главата у ѕид и се удира секој пат повеќе и поболно.Ја разбирам љубов и све,али од олку мучење нормално е да ми дојде преку глава,да ставам крај,не е ваљда до толку слепа до толку да има надеж после олку пропаѓања.Или па само јас сум скептик и гледам песимистички на навиката наречена љубов.Може сега не пречи постојаното карање,раскинување-смирување,али понатаму ќе биде пекол,затоа подобро да се спречи одколку да се лечи.Ама ај,кој да докаже.