Мака ми е, пред се, што уопште осеќам потреба да пишувам на темава. How much more pathetic can I get?:boring:
Очигледно прилчно многу, штом продолжувам да пишувам. Па, онда...
Мака ми е што се залетувам од една грешка во друга. Се осеќам како дел од ланчана катастрофа која нема изгледи да прекине.
Немам чувство дека го контролирам било кој сегмент, него дека оставам да бидам воајер и да ме носи стихија. Ме плаши моето спектаторство, односно мазохистичкото задоволство што го осеќам додека го пуштам мојов хаос да се напластува.
Премногу луѓе, настани и звуци околу мене, што веќе не ги ни гледам, ниту ги слушам. И ко секој од нив да сака да ми земе нешто, што не ни имам да го дадам in the first place.
Продавам еуфорија и оптимизам, а само рамнодушност на тони имам во себе. И таман некоја искра на чувство ќе се појави, кога...splash...кофа ладна вода. Се смеам, а би пцуела. Зборам ко навиена, иако не ми се ни збори. Да не ми е цинизмот и иронијата веројатно би занемела.
Ги буткам со сила од мене оние на кои им значам, а се опкружувам со индиферентни спрема мене особи, кои веројатно и името би ми го заборавиле ако јас упорно не останувам околу нив.
И се е така фино и весело. Ух, ти патетична и лигава Ина, до кога вака?:sad: