Јаглеродната метода не може да се користи за старости поголеми од 50-60 илјади години, затоа што времето на полураспадот на C-14 е 5730 години и после 50-60 илјади години јачината на зрачењето на примерокот е помал од шумот на вселената, што пак значи дека е невозможно да се мери.
А има и други проблеми со таа метода. Имајќи го мртвиот примерок, научниците треба да видат колку C-14 преминал во N-14 и на тој начин да го пресметаат времето кога започнало ова бета-полураспаѓање, а со тоа и времето кога починало животното. Но како може вие да го знаете ова, кога во мртвиот примерок имате истовремено C-14, C-12, N-14 како продукт на полураспаѓањето и N-14 дирекно внесен од животното.
Научниците ја користат оваа финта. Го мерат количеството на C-12 во примерокот. Потоа имајќи ja предвид константната количина на стабилниот C-12 во организмот и имајќи го предвид константниот однос на C-14/C-12 во атмосферата (а со тоа и во живиот организам непосредно пред неговото починување), тие ја одредуваат почетната количина на C-14 во организмот непосредно пред да почине. C-14 (почетно) = C-12 / 10^12.
И конечно, имајќи го почетното и сегашното количество на C-14 во мртвиот примерот, користејќи го физичкиот закон за радиоактивно распаѓање лесно се одредува времето кога започнало распаѓањето т.е. кога починало животното.
И се ова изгледа фино лепо се додека не се забележи
една сериозна претпоставка која е направена во горната метода. А тоа е дека односот на C-14/C-12 во атмосферата порано бил ист како и оној денес т.е. дека е константен.
Но дали е навистина така? Дали е оправдана оваа екстраполација? Што ако порано овој однос бил различен? Дали знаеш дека тој однос зависи и од магнетното поле на Земјата, за кое што пак е познато дека многупати не го менувало само својот интензитет, туку и својата насока?
Тоа може да се забележи од магнетната поларизација на магмата што се наоѓа под океаните.
Познато е дека од јачината на Земјиното магнетно поле зависи протокот на космичките зраци во атмосферата. Колку е тоа посилно, толку е појака магнетната бариера околу Земјата која спречува повеќе космички зраци да влезат во атмосферата.
Преминувањето на N-14 во C-14 се случува под дејство на космичкото зрачење. Со други зборови, колку повеќе космички зраци ќе навлезат во атмосферата, толку поголема количина на C-14 ќе се создаде.
Оттука логично следи дека порано, пред илјадници години, во периодите кога магнетното поле на Земјата било многу поголемо, магнетната бариера била поголема, многу помалку космички зраци навлегувале во атмосферата, а со тоа и многу помала количина на С-14 се создавала во атмосферата, а со тоа и односот C-14/C-12
бил многу помал од овој денешниот и претпоставениот како константен во Јаглеродната старосна метода.
Значи никој не може да гарантира дека односот на C-14/C-12 денес бил ист како и порано. Па оттаму утврдувањето на почетниот C-14 во мртвиот примерок со формулата C-14 = C-12 / 10^12 за големи старости (голема екстраполација) e погрешно, затоа што односот 10^12 не бил толкав порано, туку на периоди многу помал, a со тоа и почетното количество на C-14 во мртвиот примерок, согласно горната равенка, било поголемо, па оттаму и се добива драстично поголема старост на животното.