Очигледно го избегнуваш прашањето. Јас ти реков да ми наведеш 2-3 римски или грчки историчари што пишувале за Галилеа или Ерусалим, од кои барем заради географското поклопување би се очекувало да го спомнат Исус, а ти ми наведуваш грчки историчар кој живеел во Грција. Само да те потсетам дека тогаш немало интернет, немало твитер, фејсбук и остали социјални мрежи, немало дневни весници со светски вести и сл.
Плутарх пишувал во главно за римските императори и дури и да начул нешто за Исус, тој би му бил надвор од неговото поле на интерес. Оттаму и крајно е неочекувано да го спомне. Слично како што и Ацо Шопов во своите дела не спомнал ниту еден од рударите во Португалија
Е тука се зезна гадно
Гај Светониј Транквил бил приватен секретар на римскиот цар Адријан и еминентен римски историчар во почетокот на вториот век. Тој, во своето дело „Животот на царот Клаудиј“ кое е дел од поголемото дело „Животот на дванаесетте цареви“ го вели следново:
„Затоа што евреите правеле нереди во Рим проповедајќи го
Хресто, (Клаудиј) ги протерал од Рим“ (
Животот на Клаудиј 25.4) Истата случка е опишана и во Новиот Завет
(Дела 18:2)
Исус ја започнал својата јавна служба на Своите 30 години. Овој починал во 17 A.D. значи десетина години пред воопшто Исус да ја започне Својата јавна служба. Ај сега собери два и два и ваљда ќе се покаеш зошто го пиша овој лапсуз
1. Иста дискусија како со претходниот. Типов умрел во времето кога Исус ја започнал својата јавна служба. Минале десетици години пред Исус да стане пошироко популарен. Дури и некој по мобилен да му се јавел и да го известел за настаните што се дешаваат во малото гратче Назарет, овој ќе му одговорел: Брат, ја умирам, а ти ме замараш со некој чуден провинциски рабин од Галилеја?
2. Типов живеел во Грција, далеку од Галилеја. Пак ќе потсетам, немало интернет, немало дневници со светски вести.
3. Типов пишувал за римската историја (и тоа за период пред нашата ера), за Гај Јулие Цезар, за Август. Исус би бил далеку од неговата цел за пишување.
4. Од неговите пишувања е најден само еден едвај читлив и оштетен манускрипт. Така да што тој спомнал или не спомнал е мистерија.
Целиот Нов завет може да се реконструира само од пишувањата на ранохристијанските писатели од 2ри век.Тоа е објективен историски доказ дека евангелијата и другите новозаветни документи си постоеле уште пред тоа т.е. во првиот век.
Муратовиот канон на пример, манускрипт кој датира од
142-157 година, на самиот почеток изјавува дека евангелието по
Лука е третото евангелие. Предходниот дел од овој текст недостасува и сосема е веројатно и очекувано дека предходно писателот ги спомнал евангелијата на Матеј и Марко.
Други примери:
Игнатиј, кој живеел во периодот 70-110 година, цитирал 15 од вкупно 27 книги од Новиот Завет.
Поликарп (69-155 година), во своето писмо до Филипјаните, цитира од евангелието по Матеј, Делата на апостолите, Евреите, Филипјаните.
Климент од Александрија (165-220 година) ги спомнува (по име) сите 4ти евангелија и останатите новозаветни книги (освен само 4)
Јустин маченикот (100-160 година) има цитирано од сите 4ти евангелија.
Тацијан (околу 160 година) го пишува Дијатесаронот кој всушност претставува хармонизација на 4те евангелија и со тоа потврдува дека само четирите евангелија биле препознатливи меѓу христијанските цркви.
Околу 180 година идејата за четворното евангелие станала толку аксиоматска во христијанските заедници, што Иринеј (епископ во Лион) можел да се однесува кон него како кон установен и признаен факт“, очигледен како што се очигледни четирите страни на светот или пак четирите ветрови....
„Зашто, како што постојат
четири страни на светот во кој живееме и
четири општи ветрови, и како што Црквата е распространета низ целата земја, евангелието е столб и основа на Црквата и здив на животот, природно е да има
четири столбови кои зрачат бесмртност, будејќи ги луѓето. Според тоа, очигледно е дека Словото, Создателот на сите нешта, Кој седи над херувимите и сите нешта ги држи соединети и Кој му се покажал на човештвото, ни го дал
евангелието во четворна форма, но споени заедно во еден Дух.“
(
Иринеј, Против ересите 3:8)