Палестина има речиси иста или слична судбина како и Македонија. Судбината на Палестинците е слична на онаа на Македонците. Војните и воените конфликти си го чинат своето.
Уште потешко е кога судбината ти ја кројат „големите“, кога некој се договара како да те подели како народ, да те откорни од родното огниште, затоа што, ете, некој имал поголемо право од твоето, та твоето не било твое туку на друг... Како да нема подеднакво место под сонцето за сите народи на оваа планета. Дел од Македонија и дел од македонскиот народ се стекна со држава под привремено име, дел од државите не признаваат под уставното име, други ни го оспоруваат името, трети ни ја оспоруваат македонштината, не оспоруваат како Македонци, ни го оспоруваат јазикот.
Во Палестина, со години трае борба за опстојба, борба за палестинска држава, за признавање на Палестинците како народ. Палестинците, прогонети по светот велат дека најголем непријател на Палестина е израелската политика а не самите Евреи. Непријатели им се и дел од големите сили, шнајдерите на судбината на малите народи. Со години не им признаваа право да имаат своја држава та мораа да се борат со години, со децении. Да се борат нивните родни огништа да бидат нивни. Во последно време и внатрешните судири им станаа потешка болка од онаа вековната: во појасот Газа се води крвава војна меѓу спротивставените палестински движења Хамас и Фатах.
Споредбата ти држи вода колку што има траги од ланскиот снег низ Македонија.
За почеток, никој на нас Македонците не ни понудил после Втората Светска Војна формирање на независна македонска држава, за разлика од Палестинците на кои во втората половина на 1940-те години им беше понудено формирање на независна палестинска држава, но истовремено и формирање на независна израелска држава, така што Ерусалим би бил под меѓународна управа.
Ерусалимскиот муфтија Мохамед Амин ал Хусеини, кој и самиот бил во добри односи со Адолф Хитлер и Нацистичка Германија, своевремено планирал Холокауст на Евреите на блискиот исток откако нацистите ќе победат во Втората Светска Војна, дури и почнал со подготвување на списоци со имиња на Евреите кои живееле во Ерусалим и на територијата на британскиот палестински мандат. За негова несреќа, а за среќа на човештвото, Хитлер и нацистите се поразени во Втората Светска Војна, па Холокаустот на блискиот исток никогаш не станува реалност, а ал Хусеини одбива да го прифати планот на Организацијата на Обединетите Нации, кој опфаќа формирање на независна палестинска држава паралелно со формирањето на независна израелска држава.
Останатото е веќе позната историја, Палестинците до денешен ден се колнат во денот кога ќе ги истераат Евреите во морето, а Израел секогаш возвраќа со воена агресија, од сосема оправдани причини - не можеш да преговараш за мирна коегзистенција со луѓе кои се колнат во твоето истребување.
За споредба, на Македонците во Егејска Македонија никогаш не им била понудена ниту автономија, ниту политички и граѓански слободи и права во Гејлада, туку бомбардирање со напалм.
Палестинците од друга страна, дури и откако го одбиле планот на Организацијата на Обединетите Нации за формирање на независна палестинска држава паралелно со формирањето на независна израелска држава, сепак не биле предмет на масовни бомбардирања и на егзодус, за разлика од Македонците во Егејска Македонија. Воените дејствија кои подоцна следувале не се резултат ниту на планот на ООН, ниту на формирањето на Израел, туку се` резултат на политиките кои ги воделе - а и` до денешен ден ги водат, ако не директно, тогаш индиректно - државите членки на Арапската Лига. Војната од 1948 и 1949 година не ја започна Израел, но мораше да ја заврши Израел за да може да продолжи да постои.
Секако дека тоа воопшто не ги оправдува воените дејствија на Израел на територијата на Сирија, но споредбата на Македонците и Палестинците не држи ни малку вода, повеќе држи вода споредбата на Македонците и Курдите - разликата е во тоа што Македонците беа опфатени од Втората Светска Војна и за своја среќа се` бореа на победничката страна, додека Курдите до денешен ден се` третирани и искористувани како топовско месо, а и ние Македонците не сме многу далеку од нив со оглед на фактот дека живееме во анти-македонска држава која е управувана од западот и неговите рамковнистички вазали во Фиромистан.
