Упорно трагам по совршенството,иако сум свесна дека нема да го најдам,не постои.
Упорно лупам со главата у ѕид,се надевам дека овој пат ќе биде подобро,дека ќе има подобро и не ги ни приметувам луѓето што упорно доаѓаат и си одат за сметка на мојата ладнокрвност,завеаност,и после се чудам зошто сум на крај сама.
Не сум спремна,ни тогаш не бев,а сепак си поставувам некои глупави цели кои потсвесно не ги ни сакам и се каам откако ќе ги остварам.
Не знам што сакам.
Од една страна си го уништив(или си го уништувам) животот,а од друга страна ми е толку божествен што некогаш не можам да поверувам дека мене ми се случува тоа и ме тера да верувам у совршенство,барем нешто приближно на тоа.
ПМСов кој ме фрла у депресија,ме фрла толку силно што се распарчувам,и после потребни се месеци додека се составам,и само што ќе ми успее доаѓа друг,како и се во животов,само што ќе успеам у нешто,одма доаѓа друго нешто и ми расипува,или истото нешто ми ја влошува ситуацијата.
Аааа фак.