Фрустрациите поврзани со друга личност која го купува ама баш истото парче облека, ги надминав уште околу 13-тата година кога сфатив дека борбата да ја спречам мојата помала сестра во ваквите обиди, значи да и ја скратам слободата да ми се восхитува. Го сфатив како нормален па дури и потребен просец во таа фаза од созревањето. И моето и нејзиното.
Општо земено, смешно е што ние луѓето, суетни по природа, секогаш работите ги вртиме во наша корист. Значи доколку некој купува исто парче облека како нас, тоа по автоматизам значи дека не копира. Зошто едноставно не помислиме на фактот дека на таа личност и се допаѓа тоа парче облека, а не ние во него; дека таа/тој сака да го поседува тоа парче облека затоа што смета дека ќе и/му стои многу добро, дури и подобро отколку на таа/тој кој прв прошетал со тоа парче. Сум се сретнала со безброј вакви ситуации и крајно глупаво ми е да си ласкам себеси со фактот дека некој, купувајќи иста маичка, исто фустанче или иста чанта, е на пат или со желба да ме копира. Најсуштинското во целава оваа работа повторно се заборава: дека е важно како го носиш нештото, а не - кој се' го носи истото освен тебе.
Купување на исти парчиња денес е и сосем случајна работа, благодарение на франшизираните бутици со масовно производство на исти парчиња облека.
Она што јас лично не можам да го разберам е целосно и доследно копирање туѓи стилови, туѓ начин на однесување кој по дифолт треба да биде уникатен за секоја личност, копирање на туѓи фрази и начини на изразување. Не дека ми смета нешто посебно, ама за таквите личности не можам да формирам посебно позитивно мислење имајќи ја во предвид нивната главна карактеристика, а тоа е несвојственост и неодвоивост од толпата. Искрено мислам дека секој стил не и прилега на секоја личност, и дека најлошиот СОПСТВЕН начин на однесување, изразување и појавување во јавноста е многу подобар од оној кој се смета за најдобар во една група, друштво, средина, ама е ИСКОПИРАН. Баш онака како што едноличноста убива, а копиите избледуваат со текот на времето.