Како да преболите?

[MAJA 345]

Постепено.
Прво иде таа фаза на неверување, сечење на вени и плачење. После, откога ќе се исплачеш убаво, ќе се жалиш кај стигнеш и на кој стигнеш, кога ќе им станеш досадна на сите околу тебе, ќе дојдеш до идејата дека можда ти е поарно вака. Таа идеја иде до тоа да почнеш силно да веруваш во неа, и евентуално ќе веруваш во тоа. Ќе ги увидиш сите тие благодети на слободата и немање расправии, секојдневни кавги и сомневање дали уствари врската ти е осудена на пропаст или не. Јас психички бев изморена од мислење на тоа секој ебен ден, сериозно, па можда затоа брзо ја напуштив таа фаза на самосожалување.
После недела ќе укапираш дека тоа ти е една од најдобрите одлуки во животот, а кога ќе дојде некој што нема да те прави да се осеќаш мизерно секој ден, напротив, тогаш ќе си кажеш дека тоа ти било дефинитивно најдобрата одлука во три животи.

 

[Devojcence1]

ke si fatite drug podobar i pobogat i taka.

 

[Друг Живот]

Никако ќе преболиш како ќе преболиш!!!! Ќе најдеш друга да ама различна од неа, не може да ја замени никоја!!

 

[Devojcence1]

Никако ќе преболиш како ќе преболиш!!!! Ќе најдеш друга да ама различна од неа, не може да ја замени никоја!!

tocno e toa.

 

[sccarlett]

Времето ќе го направи своето.
Првите недели нема да е сеедно ќе ти недостига, ќе плачеш сето тоа..
После тоа ќе пробаш да се навикнуваш без него/неа..
Во тоа време најубаво е да се излегува, да се запознаеш со некој/а..
Само така што побрзо ќе го заборавиш ..

 

[СаШеНкО]

Oh, well. Три години заедно, најдобра вреска евр, испланирана иднина заедно и заминување во странство. Требаше кај и да е да почнеме да живееме заедно и зборевме за брак, и меѓу нас и со нашите дома и им кажавкме на сите дека тоа е тоа. Заминав со братучед и во странаство на некој месец и се беше океј, кога се вратив девојката сватила дека е премногу млада, и сакала да прошета по европа хаха. После месец дена, па немам никакви чувства за тебе веќе Семејство си станавме, уште не можам да се одвикнам дека не е покрај мене. И она не може, ама немала чувства веќе. Хау да фак тоа може да се деси. И како да разбереш некој што плаче што те изгубил, а он е тој што сака да си оди. И вика си оди зошто мора, зошто чувствата и ги снемало .. И морала да си го даде ова на себе, да биде сама некое време и да патува (што и ок, реално и е желба откако ја запознав ама нашите планови ги потиснаа тие нејзини желби)...

Еден ден сум океј, три дена не сум после тоа . Никого никогаш не сум сакал на ваков начин, волку силно. И последниве две години ги поминавме како во брак и планиравме иднина заедно, целосно се поклапавме како личности и со леснотија бевме еден со друг. И уште се, уште ни оди супер и комуникација и се, се разбираме како никој друг што не разбира. И се грижи уште, ми се јавува расплакана ме сонувала лошо нешто ми се десило. И фалам. Ама упс, снемало љубов... се потрошила хаха

 

[Moon Child]

Oh, well. Три години заедно, најдобра вреска евр, испланирана иднина заедно и заминување во странство. Требаше кај и да е да почнеме да живееме заедно и зборевме за брак, и меѓу нас и со нашите дома и им кажавкме на сите дека тоа е тоа. Заминав со братучед и во странаство на некој месец и се беше океј, кога се вратив девојката сватила дека е премногу млада, и сакала да прошета по европа хаха. После месец дена, па немам никакви чувства за тебе веќе Семејство си станавме, уште не можам да се одвикнам дека не е покрај мене. И она не може, ама немала чувства веќе. Хау да фак тоа може да се деси. И како да разбереш некој што плаче што те изгубил, а он е тој што сака да си оди. И вика си оди зошто мора, зошто чувствата и ги снемало .. И морала да си го даде ова на себе, да биде сама некое време и да патува (што и ок, реално и е желба откако ја запознав ама нашите планови ги потиснаа тие нејзини желби)...

Еден ден сум океј, три дена не сум после тоа . Никого никогаш не сум сакал на ваков начин, волку силно. И последниве две години ги поминавме како во брак и планиравме иднина заедно, целосно се поклапавме како личности и со леснотија бевме еден со друг. И уште се, уште ни оди супер и комуникација и се, се разбираме како никој друг што не разбира. И се грижи уште, ми се јавува расплакана ме сонувала лошо нешто ми се десило. И фалам. Ама упс, снемало љубов... се потрошила хаха

Може те сака на другарски начин.

Јас на пример кога му раскинав на бившиот, со кој бев 3 ипол години заедно, срцево ми плачеше. Ама не го љубев. Го сакав како другарче. Не го сакав страствено. Не гледав дека би била среќна во брак со некој кој не го љубам. Колку и да му бев благодарна, колку и да го ценев, колку и да го почитував, колку и да знаев дека е предобар, џабе беше се кога не го љубев. Не бев заљубена во него.
А ми беше жал, и неможев да се навикнам дека беше крај, но себе си реков подобро ваков крај, отколку да се омажам за него и да бидеме несреќни двајцата. Јас фрустрирана поради тоа што сум со човек кој не го љубам, а тој несреќен поради тоа.
Несакав таков брак. Си го замислував животот покрај него. Замислував како би почнувал еден наш заеднички ден. Како ги отварам очите и прво што гледам е тој. И дека така би ми изгледало секое утро. Ме ужаснуваше помислата на таков живот, несреќен со личност во која не си заљубен.

И во почетокот кога раскинавме бев дезориентирана. Исто ко да имаш ритуал кој го правиш секој ден и наеднаш менуваш сосема ново темпо. На пати се прашував дали правилно постапив, и размислував, ми беше жал кога ќе се сетев како тој се чувствува, ама кога се ќе ставев на кантар, сите години, моменти, почит, благодарност, наспрема едното и единствено - не го љубев, ми стануваше јасно дека постапив правилно.

А еден го преболував, многу долго го преболував. Во текот на целата врска која погоре ја опишав, го преболував. Го замислував и мечтаев за него. Мислев што ќе беше ако некои работи не се случија како што се случија, и ако не си кажевме некои работи кои си ги кажавме. Дали ќе бевме среќни, дали заслужувавме уште една шанса, дали се си кажавме 4 години пред тоа.
Ме гушеше таа помисла и не ми даваше мир во животот. Го љубев во моите мисли и сеќавања, во моите ноќи сама со себе. И го сонував скоро секоја вечер. Не лажам.
4 години се измачував со "што ќе беше ако беше". Со, "можеби си заслужуваме уште една шанса", со "пораснавме и двајцата". И го побарав за да им дадам одговор на сите тие прашања.
Се видовме после цели 4 години.
Јас верував дека заслужуваме уште една шанса и дека многу работи се промениле. Прво, пораснавме.
И неколку пати се сретнавме. За на крајот да заклучам дека тој останал истиот. И дека џабе сум мечтаела по него скришно толку време.
На крајот, кога и дојде крајот, само му реков, дали е ова се што имаш да кажеш, и дали си сигурен, несакам да мислам во наредните 4 години "што ќе беше ако беше". Кога ми кажа дека е сигурен, и кога мене ми стана јасно дека јас немам време за губење, го преболев додека да чукнеш со два прста.
Поентата е, на крајот човечки со личноста да расчистиш, и да не оставиш простор за сомнеж и за недоречености.
Седнуваш, ги отвараш картите, боли 5 минути и завршува.
Како кога вадиш заб.
И денес на пример, многу сум среќна што со него се сретнав после толку години тогаш. Затоа што ако не се сретнев ќе ме копкаше до ден денес. Не поради непреболот, туку поради ШТО АКО.

Има ситуации во кои мораш трезвено да разимслиш и пресечеш, и да се однесуваш како возрасен. Нема цимолење, нема гордост. Прашуваш човечки дали е тоа тоа и дали е тоа се што се има да се каже. И крај на прказната. После тоа си мирен за живота.

Исто и кога раскинуваш не треба да бидеш пизда, туку човечки на личноста да и кажеш, не те љубам повеќе, нема назад, боли сега ќе боли и утре, задутре нема. И не да и се јавуваш и да и цмиздриш, да и биде уште потешко, туку биваш цврст до крај и стоиш на реченото.


Сега, сум омажена со прекрасен човек. Сигурна сум дека ја најдов мојата среќа и смислата во мојот живот, во прекрасниот брак, во прекрасните утра кога ќе се разбудаm и ќе го видам до мене. Во ноќите кога го слушам како дише. Ја имам љубовта на мојот живот покрај себе.

 

[sikidiki]

Може те сака на другарски начин.

Јас на пример кога му раскинав на бившиот, со кој бев 3 ипол години заедно, срцево ми плачеше. Ама не го љубев. Го сакав како другарче. Не го сакав страствено. Не гледав дека би била среќна во брак со некој кој не го љубам. Колку и да му бев благодарна, колку и да го ценев, колку и да го почитував, колку и да знаев дека е предобар, џабе беше се кога не го љубев. Не бев заљубена во него.
А ми беше жал, и неможев да се навикнам дека беше крај, но себе си реков подобро ваков крај, отколку да се омажам за него и да бидеме несреќни двајцата. Јас фрустрирана поради тоа што сум со човек кој не го љубам, а тој несреќен поради тоа.
Несакав таков брак. Си го замислував животот покрај него. Замислував како би почнувал еден наш заеднички ден. Како ги отварам очите и прво што гледам е тој. И дека така би ми изгледало секое утро. Ме ужаснуваше помислата на таков живот, несреќен со личност во која не си заљубен.

И во почетокот кога раскинавме бев дезориентирана. Исто ко да имаш ритуал кој го правиш секој ден и наеднаш менуваш сосема ново темпо. На пати се прашував дали правилно постапив, и размислував, ми беше жал кога ќе се сетев како тој се чувствува, ама кога се ќе ставев на кантар, сите години, моменти, почит, благодарност, наспрема едното и единствено - не го љубев, ми стануваше јасно дека постапив правилно.

А еден го преболував, многу долго го преболував. Во текот на целата врска која погоре ја опишав, го преболував. Го замислував и мечтаев за него. Мислев што ќе беше ако некои работи не се случија како што се случија, и ако не си кажевме некои работи кои си ги кажавме. Дали ќе бевме среќни, дали заслужувавме уште една шанса, дали се си кажавме 4 години пред тоа.
Ме гушеше таа помисла и не ми даваше мир во животот. Го љубев во моите мисли и сеќавања, во моите ноќи сама со себе. И го сонував скоро секоја вечер. Не лажам.
4 години се измачував со "што ќе беше ако беше". Со, "можеби си заслужуваме уште една шанса", со "пораснавме и двајцата". И го побарав за да им дадам одговор на сите тие прашања.
Се видовме после цели 4 години.
Јас верував дека заслужуваме уште една шанса и дека многу работи се промениле. Прво, пораснавме.
И неколку пати се сретнавме. За на крајот да заклучам дека тој останал истиот. И дека џабе сум мечтаела по него скришно толку време.
На крајот, кога и дојде крајот, само му реков, дали е ова се што имаш да кажеш, и дали си сигурен, несакам да мислам во наредните 4 години "што ќе беше ако беше". Кога ми кажа дека е сигурен, и кога мене ми стана јасно дека јас немам време за губење, го преболев додека да чукнеш со два прста.
Поентата е, на крајот човечки со личноста да расчистиш, и да не оставиш простор за сомнеж и за недоречености.
Седнуваш, ги отвараш картите, боли 5 минути и завршува.
Како кога вадиш заб.
И денес на пример, многу сум среќна што со него се сретнав после толку години тогаш. Затоа што ако не се сретнев ќе ме копкаше до ден денес. Не поради непреболот, туку поради ШТО АКО.

Има ситуации во кои мораш трезвено да разимслиш и пресечеш, и да се однесуваш како возрасен. Нема цимолење, нема гордост. Прашуваш човечки дали е тоа тоа и дали е тоа се што се има да се каже. И крај на прказната. После тоа си мирен за живота.

Исто и кога раскинуваш не треба да бидеш пизда, туку човечки на личноста да и кажеш, не те љубам повеќе, нема назад, боли сега ќе боли и утре, задутре нема. И не да и се јавуваш и да и цмиздриш, да и биде уште потешко, туку биваш цврст до крај и стоиш на реченото.


Сега, сум омажена со прекрасен човек. Сигурна сум дека ја најдов мојата среќа и смислата во мојот живот, во прекрасниот брак, во прекрасните утра кога ќе се разбудаm и ќе го видам до мене. Во ноќите кога го слушам како дише. Ја имам љубовта на мојот живот покрај себе.

Се преболува единствено со нов кур во уста, вагина или газе.

 

[Moon Child]

Господ да чува.

 

[sikidiki]

Господ да чува.

i da brani.

 

[B.G4ever]

Ако си сакал цел живот ќе сакаш или ќе мразиш, разликата меѓу двата поима се мали а за преболување се се преболува али не се заборава правата ствар. Затоа има разлика од мала модрица до скршена рака. а времетраењето е релативно од персона до персона некој преболува за два дена некој не преболува цел живот...

 

[khz777]

Ако си сакал цел живот ќе сакаш или ќе мразиш, разликата меѓу двата поима се мали а за преболување се се преболува али не се заборава правата ствар. Затоа има разлика од мала модрица до скршена рака. а времетраењето е релативно од персона до персона некој преболува за два дена некој не преболува цел живот...

Одамна немам прочитано толку реално мислење и објаснето со пример кој ја објаснува целата работа толку едноставно .

 

[Saladin]

Може те сака на другарски начин.

Јас на пример кога му раскинав на бившиот, со кој бев 3 ипол години заедно, срцево ми плачеше. Ама не го љубев. Го сакав како другарче. Не го сакав страствено. Не гледав дека би била среќна во брак со некој кој не го љубам. Колку и да му бев благодарна, колку и да го ценев, колку и да го почитував, колку и да знаев дека е предобар, џабе беше се кога не го љубев. Не бев заљубена во него.
А ми беше жал, и неможев да се навикнам дека беше крај, но себе си реков подобро ваков крај, отколку да се омажам за него и да бидеме несреќни двајцата. Јас фрустрирана поради тоа што сум со човек кој не го љубам, а тој несреќен поради тоа.
Несакав таков брак. Си го замислував животот покрај него. Замислував како би почнувал еден наш заеднички ден. Како ги отварам очите и прво што гледам е тој. И дека така би ми изгледало секое утро. Ме ужаснуваше помислата на таков живот, несреќен со личност во која не си заљубен.

И во почетокот кога раскинавме бев дезориентирана. Исто ко да имаш ритуал кој го правиш секој ден и наеднаш менуваш сосема ново темпо. На пати се прашував дали правилно постапив, и размислував, ми беше жал кога ќе се сетев како тој се чувствува, ама кога се ќе ставев на кантар, сите години, моменти, почит, благодарност, наспрема едното и единствено - не го љубев, ми стануваше јасно дека постапив правилно.

А еден го преболував, многу долго го преболував. Во текот на целата врска која погоре ја опишав, го преболував. Го замислував и мечтаев за него. Мислев што ќе беше ако некои работи не се случија како што се случија, и ако не си кажевме некои работи кои си ги кажавме. Дали ќе бевме среќни, дали заслужувавме уште една шанса, дали се си кажавме 4 години пред тоа.
Ме гушеше таа помисла и не ми даваше мир во животот. Го љубев во моите мисли и сеќавања, во моите ноќи сама со себе. И го сонував скоро секоја вечер. Не лажам.
4 години се измачував со "што ќе беше ако беше". Со, "можеби си заслужуваме уште една шанса", со "пораснавме и двајцата". И го побарав за да им дадам одговор на сите тие прашања.
Се видовме после цели 4 години.
Јас верував дека заслужуваме уште една шанса и дека многу работи се промениле. Прво, пораснавме.
И неколку пати се сретнавме. За на крајот да заклучам дека тој останал истиот. И дека џабе сум мечтаела по него скришно толку време.
На крајот, кога и дојде крајот, само му реков, дали е ова се што имаш да кажеш, и дали си сигурен, несакам да мислам во наредните 4 години "што ќе беше ако беше". Кога ми кажа дека е сигурен, и кога мене ми стана јасно дека јас немам време за губење, го преболев додека да чукнеш со два прста.
Поентата е, на крајот човечки со личноста да расчистиш, и да не оставиш простор за сомнеж и за недоречености.
Седнуваш, ги отвараш картите, боли 5 минути и завршува.
Како кога вадиш заб.
И денес на пример, многу сум среќна што со него се сретнав после толку години тогаш. Затоа што ако не се сретнев ќе ме копкаше до ден денес. Не поради непреболот, туку поради ШТО АКО.

Има ситуации во кои мораш трезвено да разимслиш и пресечеш, и да се однесуваш како возрасен. Нема цимолење, нема гордост. Прашуваш човечки дали е тоа тоа и дали е тоа се што се има да се каже. И крај на прказната. После тоа си мирен за живота.

Исто и кога раскинуваш не треба да бидеш пизда, туку човечки на личноста да и кажеш, не те љубам повеќе, нема назад, боли сега ќе боли и утре, задутре нема. И не да и се јавуваш и да и цмиздриш, да и биде уште потешко, туку биваш цврст до крај и стоиш на реченото.


Сега, сум омажена со прекрасен човек. Сигурна сум дека ја најдов мојата среќа и смислата во мојот живот, во прекрасниот брак, во прекрасните утра кога ќе се разбудаm и ќе го видам до мене. Во ноќите кога го слушам како дише. Ја имам љубовта на мојот живот покрај себе.

Го читав, го читав, го читав проблемов до некаде на половина и сакав да ти манам една воспитна заушка заради тоа шо мислев дека работава останала така како што била, коа `оп ете после 4 години си стаила задња тест сонда да бидеш 100% сигурна дека е крај.
None of us really knows the end.... Во твојот случај истрајноста во тие 4 години се кључната причина зошто се немаш „излажано“ да се вратиш назад, не тоа дека си поставувала прашање „шта би ако би“. Гледањето после 4 години е само потврда, ништо мање. Од време на време пак ќе те јаде јанза, што е и нормално. Секој кој имал сериозна врска, макар и да е на пријателска база но да е емотивно многу блиска, ќе го јаде јанза. Тоа е оноа што ве спојувало вас. Страста по тебе била потреба во тој момент. Но не кај обајцата изглеа.
Многу сличен проблем со оној на Сашенко кај што тој е обратната страна - „девојка му“ и` снемало тој вид на страст која ја приврзувала со него. А двајцата биле премногу емотивно поврзани.
И сеа кај после ова? Увек едната странка ќе биде ебана повеќе. Ако ова не се прифати, не може да се појде понатаму. Со докажувања дека сериозни врски се забораваат со повеќе „партнери“ у меџувремену, не е решение. Јер во тие моменти секогаш ќе фали онаа блискост што си ја градел/а со таа личност. И ќе треба да ја изградиш колку толку со новиот партнер, иако можеби треба помалку време. Но треба време.

 

[stratUs]

Може те сака на другарски начин.

Јас на пример кога му раскинав на бившиот, со кој бев 3 ипол години заедно, срцево ми плачеше. Ама не го љубев. Го сакав како другарче. Не го сакав страствено. Не гледав дека би била среќна во брак со некој кој не го љубам. Колку и да му бев благодарна, колку и да го ценев, колку и да го почитував, колку и да знаев дека е предобар, џабе беше се кога не го љубев. Не бев заљубена во него.
А ми беше жал, и неможев да се навикнам дека беше крај, но себе си реков подобро ваков крај, отколку да се омажам за него и да бидеме несреќни двајцата. Јас фрустрирана поради тоа што сум со човек кој не го љубам, а тој несреќен поради тоа.
Несакав таков брак. Си го замислував животот покрај него. Замислував како би почнувал еден наш заеднички ден. Како ги отварам очите и прво што гледам е тој. И дека така би ми изгледало секое утро. Ме ужаснуваше помислата на таков живот, несреќен со личност во која не си заљубен.

И во почетокот кога раскинавме бев дезориентирана. Исто ко да имаш ритуал кој го правиш секој ден и наеднаш менуваш сосема ново темпо. На пати се прашував дали правилно постапив, и размислував, ми беше жал кога ќе се сетев како тој се чувствува, ама кога се ќе ставев на кантар, сите години, моменти, почит, благодарност, наспрема едното и единствено - не го љубев, ми стануваше јасно дека постапив правилно.

А еден го преболував, многу долго го преболував. Во текот на целата врска која погоре ја опишав, го преболував. Го замислував и мечтаев за него. Мислев што ќе беше ако некои работи не се случија како што се случија, и ако не си кажевме некои работи кои си ги кажавме. Дали ќе бевме среќни, дали заслужувавме уште една шанса, дали се си кажавме 4 години пред тоа.
Ме гушеше таа помисла и не ми даваше мир во животот. Го љубев во моите мисли и сеќавања, во моите ноќи сама со себе. И го сонував скоро секоја вечер. Не лажам.
4 години се измачував со "што ќе беше ако беше". Со, "можеби си заслужуваме уште една шанса", со "пораснавме и двајцата". И го побарав за да им дадам одговор на сите тие прашања.
Се видовме после цели 4 години.
Јас верував дека заслужуваме уште една шанса и дека многу работи се промениле. Прво, пораснавме.
И неколку пати се сретнавме. За на крајот да заклучам дека тој останал истиот. И дека џабе сум мечтаела по него скришно толку време.
На крајот, кога и дојде крајот, само му реков, дали е ова се што имаш да кажеш, и дали си сигурен, несакам да мислам во наредните 4 години "што ќе беше ако беше". Кога ми кажа дека е сигурен, и кога мене ми стана јасно дека јас немам време за губење, го преболев додека да чукнеш со два прста.
Поентата е, на крајот човечки со личноста да расчистиш, и да не оставиш простор за сомнеж и за недоречености.
Седнуваш, ги отвараш картите, боли 5 минути и завршува.
Како кога вадиш заб.
И денес на пример, многу сум среќна што со него се сретнав после толку години тогаш. Затоа што ако не се сретнев ќе ме копкаше до ден денес. Не поради непреболот, туку поради ШТО АКО.

Има ситуации во кои мораш трезвено да разимслиш и пресечеш, и да се однесуваш како возрасен. Нема цимолење, нема гордост. Прашуваш човечки дали е тоа тоа и дали е тоа се што се има да се каже. И крај на прказната. После тоа си мирен за живота.

Исто и кога раскинуваш не треба да бидеш пизда, туку човечки на личноста да и кажеш, не те љубам повеќе, нема назад, боли сега ќе боли и утре, задутре нема. И не да и се јавуваш и да и цмиздриш, да и биде уште потешко, туку биваш цврст до крај и стоиш на реченото.


Сега, сум омажена со прекрасен човек. Сигурна сум дека ја најдов мојата среќа и смислата во мојот живот, во прекрасниот брак, во прекрасните утра кога ќе се разбудаm и ќе го видам до мене. Во ноќите кога го слушам како дише. Ја имам љубовта на мојот живот покрај себе.

Super za tebe.Samo ne kaza so stana so predobriot so go otkaci po vtor pat?Negova golema greska bilo so prifatil pak da se vidite.Ova e uste eden dokaz deka covek vo zivotot ne treba da e predobar i toleranten,zatoa so na krajot sekogas e zrtva.Ama bitno sega tebe ti e polesno na dusickata a nego koj go e.e!

 

[Moon Child]

Super za tebe.Samo ne kaza so stana so predobriot so go otkaci po vtor pat?Negova golema greska bilo so prifatil pak da se vidite.Ova e uste eden dokaz deka covek vo zivotot ne treba da e predobar i toleranten,zatoa so na krajot sekogas e zrtva.Ama bitno sega tebe ti e polesno na dusickata a nego koj go e.e!

Не се сеќавам дека некаде напишав кој бил предобар, а кој не?
Зошто не читате целосно и потоа донесувате заклучоци?
На крајот, дали јас ја опишав таа врска за ти да изнесеш заклучок, кој погрешил?
Од каде па ти знаеш што и како било, и кој ти даде за право да осудуваш, воопшто?