- Член од
- 9 септември 2008
- Мислења
- 115
- Поени од реакции
- 13
Не мора да ги бараме пеколот и рајот на некое посебно резервирано место во подземјето или на небесата. Тие две нешта се во нас самите. Животот на земјата понекогаш знае да биде тежок и тоа е нашиот пекол. Но, ништо не е вечно. После мрачните мигови мора кога тогаш да се појави светлина. Така само ке дознаеме како да го цениме заслужениот рај.
Велат на крајот се собираат плодовите. Да, но крајот на што? Зошто тоа мора да биде сфатено како крај на животот? Може да се земе како крај на некој настан, некоја мака, лоша или добра навика, крај на одреден период од животот( карактеризиран на некој начин).... Често имаме навика да речеме:Минувам низ пекол. Зар не е токму тоа пеколот? Потоа доаѓаат убави мигови-индивидуалниот рај.
Нашата душа поминува низ тие два стадиума постојано. Пати и се радува, се искачува и паѓа за да на некој начин созрее пред конечниот крај. А дали после тоа има нешто или не би требало да не загрижува. Во право се софистите кога велат дека не треба да не загрижуваат такви прашања, бидејќи барајќи ги нивните одговори, животот ке ни помине незабележливо...
Велат на крајот се собираат плодовите. Да, но крајот на што? Зошто тоа мора да биде сфатено како крај на животот? Може да се земе како крај на некој настан, некоја мака, лоша или добра навика, крај на одреден период од животот( карактеризиран на некој начин).... Често имаме навика да речеме:Минувам низ пекол. Зар не е токму тоа пеколот? Потоа доаѓаат убави мигови-индивидуалниот рај.
Нашата душа поминува низ тие два стадиума постојано. Пати и се радува, се искачува и паѓа за да на некој начин созрее пред конечниот крај. А дали после тоа има нешто или не би требало да не загрижува. Во право се софистите кога велат дека не треба да не загрижуваат такви прашања, бидејќи барајќи ги нивните одговори, животот ке ни помине незабележливо...