И факт е дека блиските ќе се однесуваат спрема лицето на по друг начин кога ќе дознаат дека му преостанува уште малку време за да го споделат животот со него...а тоа значи повеќе грижливи постојано околу него, исполнување на желби....па и да е глуп ќе сфати дека нешто не е во ред со него...ќе се запраша што не е во ред?
Пеер секако дека да, али во секој случај мислам боље би било да дознае него, коа ке дознае да се осеќа лефт аут онака, шитнат од најблиските.И факт е дека блиските ќе се однесуваат спрема лицето на по друг начин кога ќе дознаат дека му преостанува уште малку време за да го споделат животот со него...а тоа значи повеќе грижливи постојано околу него, исполнување на желби....па и да е глуп ќе сфати дека нешто не е во ред со него...ќе се запраша што не е во ред?
И кога ќе дознае дека го лажеле...ќе се разочара можда!....
па и мене ми е тоа зборот...само треба да го подготват прво психички...
Замисли тебе да ти кажат имаш уште една недела живот. Како ќе се однесуваш, дали ќе лежиш и ќе кукаш за она што ќе го напуштиш или ќе гледаш да го изживееш секој ден и да споделиш љубов насекаде, каде што тоа си го посакувал/а целиот живот. Според тоа мислам дека и не мора да значи дека е точна твојата претпоставка дека твојата мајка само го глумела добриот однос спрема вас и дека и било претешко за се што остава зад неа. Можеби тоа е само производ на твојата умствена активност. Човечкото битие живее во пространството на нашето енергетско тело и тоа не може да се почуствува со напор на умот. Љубовта спрема најблиските и општо спрема човештвото произлегува токму од таму, а не од умот, а кога е човек во предсмртна ситуација, токму тогаш се чувствува и се живее целосно длабоко со битието и се занемарува користењето на умот. Така да според ова претпоставувам дека подобро би ти било и тебе да ги отстраниш тие мисли дека твојата мајка жалела пред смртта, затоа што јас искрено мислам дека не е така, а со таквите твои мисли само можеш да си створиш безпотребен гнев во твојата душа. Јас искрено не би сакал да мислам дека некој од моите најблиски би жалел и ќе му недостасувам или обратно додека е на смртна постела (сум имал случај), туку едноставно само би уживал во размената на љубов со него. Тоа и ти го имаш доживеано со тоа што кажа дека си бил/а силен/а и си пружал/а љубов меѓу целото семејство, само малку умот ги створил тие лоши карми во тебе и ја згневил твојата душа. Не мисли на тоа колку ти недостасува твојата мајка, единствено мисли на безрезервната љубов што сте ја размениле во текот на животот и ќе остане вечно така во космосот.
Ќе се надоврзам со еден актуелен случај во јавноста, малото девојче од Кавадарци мислам дека беше. Сите рипаме и скокаме дека фондот одбил да финансира нејзина операција во странство. Осудивме се живо....
Немав намера да наметнам никакво мислење, напротив сакав да ти укажам на тоа дека секое мислење за ваквата ситуација ти ствара свесно или несвесно гнев, а гневот е „производител“ на секакви болести. Единствено што сакам во ситуацијава е да си помогнеш сама и да го ограничиш размислувањето за ситуацијата, а наместо тоа да веруваш и да знаеш дека се што се случило се случило во некој момент, на право место, во право време, и да веруваш дека и понатаму во космосот твојата мајка е присутна и ти ја дава истата љубов што ти ја давала додека била жива. Само така можеме да се ослободиме од гневот што го произведува умот преку размислувања за минатото.
Има нешто во ова, позитивниот став секогаш помага, не во насока да болеста ќе се повлече туку во прифаќањето на реалната ситуација и справување со неа. Тешко е во секој случај и секоја ситуација е различна, мислам дека борбата треба да се насочи во зачувување во интегритетот и достоинството на семејството. Љубовта пред или после смртта е немерлива.
Јас дефинитивно сум за да ми кажат ако некогаш имам нешто така... Колку и да е тешко, можеби тивко ќе патам, ќе се плашам, ама повеќе сакам да знам дека имам изброени денови и да решам сама што ќе правам со нив... Не е фер да не му кажат на човекот, он највеќе има право да знае, за него се работи.