Ова е потешко, затоа што има повеќе заебанции. Кога на интервју ги гледаме пример Меси, Џорџ Клуни, Стив Џобс или што ја знам Ед Ширан, како немале вода во очи, татко им пијаница, мајка им наркоманка, спиеле на фудбалскиот терен или во музичкото студио или во гаражи затоа што немале пари за кирија, ама ете они напорно работеле ден/ноќ, верувале во себе и станале тоа што се. А никој не ги интервјуира тие милиони што истото го правеле па и многу повеќе од овие првите и никогаш не им дошла шансата, џабе и цел труд, на крај завршиле на крек и умреле на холивудските булевари, а глумеле подобро од Марлон Брандо само што тоа ние нема никогаш да го дознаеме. Ние мислиме дека ако веруваш и ако вложиш труд, миљарда посто ќе успееш. А немаш никаква гаранција.
Ако си испод метро седумдесет и нешто од старт што би рекле во кладилница играш со хендикеп. Мечот започнува со 3:0 против тебе. Перо на пример татко му е транзиционен херој од приватизацијата и не мора ништо со прст да мрдне ќе има на лагер 10 за ебење кога сака. Тек кога ќе дојде време за женење, ти ќе имаш пристап на една од тие на Перо. На 25 години ти не можеш да ги имаш тие пари, а он ги има на послужавник. Трајче е познато јавно лице, оп уште 10 на лагер, твојата професија не е јавна колку и да си добар во неа, ти не си фаца. Итн, итн... Зборот ми е дека нема начин со 100% сигурност да станеш архетипот, ако сакаш расчеречи си го шупакот од трудење, работа, напор. Замисли го како трка на 100 метра. Ама некој почнува 2 метра пред целта, некој 10, некој 50, некој 200 (и покрај тоа што е на 100) а има и такви среќни синови на кучки кои не мора ни да тркаат, медаљата им е дадена.
Е затоа не си Ролс Ројс.
.