U ovoj kratkoj biografiji evropskog političkog života, treba tražiti i pokušaj odgonetanja sudbine srpskog naroda. Postoje samo dva viđenja stvari: teohumanizam, u koji je uvučen srpski narod i njegova tradicija, koji postaje njegov identitet; cela istorija srpskog naroda je istorija teohumanizma u kome autoritet nije čovek, već Bog. Istorija srpkog teohumanizma govori o susretu, a ne o sukobu civilizacija. Nasuprot tog procesa se nalazi patohumanizam, čije odlike nije teško prepoznati. Patohumanizam, uvažava samo autoritet moći i uvažava samo politiku pragmatizma. Interes je iznad svega, pa samim tim i iznad ljubavi. Zato taj patohumanizam, ima i odlike koje su sasvim suprotne od pravoslavnog, izvorno hrišćanskog, teohumanizma, od koga je Evropa počela uspešno da se udaljava. I ne kažem to slučajno, i ne mislim da je to pogrešno, jer kada je Evropa bila krštavana, ona je krštavana u ime izvornog hrišćanstva, nedeljivog, jedinstvenog, harmoničnog, simfonijskog, dakle pravoslavnog, hrišćanstva. Od tog svog izvornog identiteta, pravoslavno hrišćanskog ili izvorno hrišćanskog, Evropa se udaljavala vekovima, iznad svega i pre svega zahvaljujući najstarijem političkom autoritetu – papskom autoritetu. I zato je, i samo zato, taj patohumanizam, vrlo jednostavno pratiti i u savremenoj istoriji. Taj patohumanizam svedoči, kako se zapravo, neka civilizacija, neki narod, neka država, obučena u pravila Ignjacija Lojole, odnosi u prelomnim trenucima ljudskoga pada u kakve nesumnjivo spadaju i ratovi. Sve ono što se zamera srpskom teohumanističkom narodu, radili su drugi. Nisu Srbi 1941. ni 1942. ni 1943-će, gradili logore. Amerikanci su 120.000 Japanaca ili Amerikanaca japanskog porekla stavili u koncentracione logore. Tek 1988. godine izviniće im se američki Kongres. A 1992. oni koji su preostali u životu, uz ponovno izvinjene predsednika Buša, dobiće i ček na 20.000 dolara.
I kada je u pitanju ratno pravo, koje se stalno poteže u našem vremenu, patohumanizam takođe ima svoju dugu istoriju. Kako Zapad obučen konstitucijom Ignjacija Lojole i papskim autoritetom vidi ratno pravo? Pa vidi ga baš onako kako ga je video od 1941. do 1945. godine, kada se 6 miliona Rusa, koji su bili u koncentracionim logorima, nikada nisu vratili svojim kućama. Ili su mučki pobijeni na prisilnom radu ili su skapavali od gladi, ili su završavali na najgnusniji, najbestijalniji način.
Ta se patobiografija može pratiti do današnjih dana, i za ovu priliku da navedem još samo jedan podatak da će 1999. godine osnivači Haškog suda ili Tribunala u Hagu, jednog pravnog rugla, i tužilac Karla Del Ponte izići sa podatkom koji ih neće moralno obavezivati, da ga bilo kada više prokomentarišu; a to je da na Kosovu postoje 529 skupnih grobnica u kojima su unesrećeni Šiptari nad kojima su Srbi počinili genocid.
Takvih primera patohumanizma nije teško pronaći, u ovoj istoriji, a ona razume se nije jedina, niti zapadne civilizacije niti zapadne crkve. U tom svetlu treba razumeti, i izbor pape Racingera naslednika Jovana Pavla II. I nije slučajno izabran, jer iz svega što sam do sada rekao je jasno da postoji velika ljubav između Vatikana i Vašingtona, ali kao u svakoj perverziji preko trećeg – preko Berlina, odnosno Nemačke. Nemačka će biti centar katoličke špijunske službe, zarad Sjedinjenih Američkih Država, od 1945. godine do danas. I nije slučajno, što će u tako važnom trenutku, finalizovanja projekta nove svetske ideologije doći na čelo papske crkve čovek nemačkog porekla i čovek koji je pripadao Hitlerovoj mladeži. To je vrlo važan i možda najvažniji ideološki potez u novoj politici američke administracije. U politici koja želi u potpunosti da izmeni istoriju Evrope
Dolazak pape Racingera znači dolazak nove istorije Evrope. Šminkane, isfabrikovane, medijske istorije Evrope.
Pripreme za stvaranje nove istorije evrope su pripreme koje su se odigrale, skoro kao po nekom pravilu na jugoslovenskom Balkanu. I zato se poslednjih godina umanjuje cifra postradalih u Jasenovcu. Poništiće se svi nemački izvori. Oni će svi biti odreda nevažni. I šta je rekao Kaše, i šta je rekao Horstenau, sve će to biti izbrisano, jer će Evropa priznati upravo ono što zagovara hrvatski predsednik Sanader, i razume se njegova intelektualna prikolica gospodin Goldštajn, da je u Jasenovcu, najverovatnije, stradalo između 60 i 80 hiljada ljudi, najrazličitijeg etničkog porekla. Kad odbijete broj Jevreja, koji su popisali svoje mrtve, kad odbijete broj Cigana, koji znaju koliko ih je postradalo u Jasenovcu, biće vam jasno da je Tuđmanova cifra, cifra koju su preuzeli, danas, oni koji žele da upravljaju svetom, koji stvaraju novi svetski poredak, koji stvaraju novu istoriju sveta. Jer svi od reda učesnici novog poretka sveta su najednom postali istoričari. Setite se samo da je Klinton, kao veliki i poznati istoričar, osudio Srbe kao uzročnike prvog i drugog svetskog rata. Ta osuda ne podleže niti ironiji niti cinizmu. Ona traje do dana današnjeg. Sa brisanjem istine o Jasenovcu, za koju se nismo ni sami, niti kao pojedinci niti kao narod založili, niti u vreme Broza niti u vreme odnarođenog režima Miloševića, niti u vreme današnjih kvazi-demokrata, biće sve moguće. I biće moguće da Srbi poveruju i da iziđu iz političke tranzicije, u novu tranziciju privikavanja da su, navodno, genocidan narod. I zato se od njih traži i preti im se rezolucijom Američkog kongresa da kao narod preko svojih predstavnika u parlamentu priznaju zločin koji se dogodio u Srebrenici.
Zločin u Srebrenici koji je ovekovečen spomenikom koji je otkrio upravo američki predsednik Klinton, inače poznata, internacionalna porno zvezda, za 250.000 dolara. Spomenik na arapskom jeziku, iako nema niti jednog Muslimana ili Bošnjaka, niti u titovoj BiH, niti ovoj, koju „radža od Bosne” Ešdaun pretvara u unisonu državu, koji zna arapski. Da se odmah razumemo, svaki zločin mora biti kažnjen. I niko nema želje da idealizuje sopstveni narod, i niko nije protiv toga da se zločini kažnjavaju. Ali je ta unapred određena ili već dugo pripremana i predodređena biografija srpskog naroda, nešto što spada u patohumanizam. Jer se do dana današnjeg o zločinima govori na sledeći način: Ako je kojim slučajem i to vrlo retko procurila vest o spasavanju od strane Srbina i Srba, u ovom zloćudnom, ružnom, bestidnom, prljavom ratu, nekog Muslimana ili Hrvata, to je uvek, samo pojedinačni slučaj. Ako je neko od Srba bio spasavan, spasen od nekog Muslimana ili Hrvata, to je dokaz, demokratske i civilizacijske orijentacije hrvatskog ili muslimanskog naroda. Ako je pak neko od Srba ubio onda je to genocid, ako je neko od Srba postradao, onda su to pojedinačni slučajevi. Taj jezik je apsolutno jednak jeziku papske Crkve, koja se nametnula kao važan politički autoritet u Vašingtonu. I tako je jedan među onih pet koje sam pomenuo, najvećih stručnjaka za papsku istoriju Avro Menhetn konstatovao, katolička Crkva je zapravo poslužila i postala oružje Sjedinjenih Američkih Država.
Dakle, taj proces patohumanizma će još dugo trajati. Neće se govoriti o zločinima nad Srbima, niti 1941-ve niti 1991-ve. Neće se, razume se, spominjati zločin u vijetnamskom selu Mi Laj gde su Amerikanci pobili isključivo i jedino - žene i decu i bebe. Spominjaće se u istoriji moderne Evrope samo zločini koje su počinili, navodno, Srbi.
Katolička Crkva ne prestaje da prema Srbima čini sve one zločine koji su, sa manjim ili većim intenzitetom, počeli 1054. godine. Već 1059. godine u Splitu je održan skup, odnosno kako se zvao sabor, na kome je Vatikan ukinuo srpski jezik na kome su do tada radili i molili se naši narodi na ovim prostorima.
Neposlušni sveštenici, po nalogu Pape Aleksandra II, su dospeli u tamnicu, a splitski arhiepiskop hvalio se kako je Dalmaciju očistio od tzv. šizmatika. U mržnji prema istočnom, vizantijskom hrišćanstvu najdalje je otišao Papa Inoćentije III koji je 1204. godine organizujući krstaški rat otišao i porobio Vizantiju, zauzeo Carigrad i tada je i Sveta gora platila svoj danak, iako su tamo bili kaluđeri i ljudi odani Bogu.
Od tog perioda uz pomoć Mađara, sveti otac nastojao je da katoličanstvo ognjem i mačem nametne Srbima i Rumunima. Protiv srpske, tzv. kako oni kažu šizmatičke ili grčke jeresi kreće 3. decembra 1222. godine papa Polonije III, koji se obraća mađarskom kralju i zapoveda mu da skupi vojsku i da krene u krstaški rat protiv Srba u Bosni.
1332. godine u vreme vladavine bana Ninoslava, Papa Grgur IX naredio je kardinalu Jakovu koji se u to vreme nalazio u Mađarskoj da krene u Bosnu, da tamošnje crkvene velikodostojnike, jeretike kako su ih zvali i da ih prevede u katoličku veru.
Papa Bonifacije VIII koga veliki pesnik Dante stavlja u osmi krug pakla, zbog njegovih „zasluga”, posebno u organizovanju inkvizicije, namenio je franjevce koje će 1327. uputiti papa Jovan XXII i koji će imati nove metode i imati nešto više uspeha.
24. aprila 1360-te godine naredio je papa Inoćentije VI đakovačkom biskupu Petru da prenese zapovest mađarskom kralju Ljudevitu da pokrene krstaški rat na Bosnu i bana Tvrtka. Zbog toga što se ovde ispoveda sveta katolička vera. A onda, Ljudevit je ušao u zapadnu Bosnu paleći i žareći. Dočekala ga je i do nogu potukla srpska vojska. Međutim, ubrzo posle toga kreće novi krstaški rat koji ide Istočnom Bosnom i dospevaju do Srebrenika gde takođe doživljavaju katastrofalan poraz.
Pred sam pad Bosne pod Turke Vatikan postiže uspeh na taj način što je Stjepana Tomaševića koji je tek stupio na presto preveo u katoličanstvo. Međutim, to će, nažalost, koštati njega mnogo, ali koštaće i ceo srpski narod tamo, jer je narod odbacio svog vladara, a to su Turci iskoristili i zauzeli Bosnu, a Stjepan je pogubljen. To je samo jedan od dokumenata.
Sveštenici u NDH vode u pohode ustaše, koji nabijeni mržnjom kolju nevine ljude, braću po istom ocu nebeskom, braću po istom jeziku, braću po jednoj krvi i braću po jednom te istom tlu majke zemlje. Viktor Novak navodi, u samostanu Gorica, kod Livna 1941. godine, da Srećko Belić držeći propoved govoreći ustašama kaže: Braćo ustaše, idite i koljite Srbe. Prvo zakoljite moju sestru, koja je udata za Srbina, a onda koljite sve Srbe redom. Kad završite posao, dođite i ja ću vas osloboditi greha.
izveštaj zapovednika ustaških jedinica, šta su učinili u blizini Banje Luke u Drakuliću, Šapovcu. Jedna satnija ustaških bojovnika pod zapovedništvom poručnika ... u pratnji Vjekoslava Filipovića dana 7. veljače u 4h ujutro zaposela i poubijala krampovima 37 radnika grčkoistočnjaka. Njih to interesuje. Nastavila sa ubijanjem krampovima i sekirama grčkoistočnjaka muškaraca, žena i dece u selima Modiki gde je ubijeno 750, Drakulićima gde je ubijeno 1500. Ubijanje je završeno istog dana oko 14h. Znači uništeno je preko 2000 ljudi.
nesrećna poseta Republici Srpskoj Pape Jovana Pavla II, koji je došao na mesto gde se zločin dogodio i proglasio je za sveca čoveka koji je bio u pozadini toga i jedan od organizatora, ali nije našao nijednu reč da onu decu poklanu, u učionici zajedno sa preminulom učiteljicu, spomene. Nije našao snage da spomene nijedno ime, za preko 2000 ljudi koji su za jedno pre podne krampovima i sekirama isečeni.
