Еднаш кога бев мал...

[Word$haker]

Не бев голем љубител на училиштето, и сеуште не сум, иако имам солидни оценки.

Во забавиште никако не можев да се навикнам да станувам сабајле, се сеќавам вечерта претходно мајка ми ме тераше да си легнувам во 20:00, и пак сабајлето не ми се стануваше. Во краен случај, и не одев дента во забавиште, моите не знаеја што да ми прават, буквално се тегнев и се држев за креветот кога ме влечеа за нозе за да станам
И еднаш учителката ми се развика, како сум можел така да одам мене кога ми се сака само

Eднаш ни дадоа за домашна задача да донесиме слики на тема “есен“. И бидејќи дедо ми ме носеше во забавиште, тој ги имаше сликите кај него, и кога ме остави, заборави да ми ги даде, и отиде на пазар сосе сликите. Мене ме фати една паника дека нема да имам слики, и така сам си тргнав накај дома. Фати да истура еден дожд, како што врнеше дожд, така јас липав синхронизирано со него се до дома Се направив жива вода цел Ама најбитно, после не се вратив во забавиште, дури следниот ден

Во прво одделение, кога си одев накај дома, ме пресретна едно албанче година-две поголемо од мене и без причина почна да се закача и ми залепи шлаканица :nesum: И како што си јадев смоки, сите ми ги падна долу :nesum:
Вистина дека бев високо дете т.е сеуште сум, ама храброста ми е обратно пропорционална од висината И така залипано пак, отидов дома, и им кажав на моите, и утредента со дедо ми двајцата застанати пред училишната порта, да го препознаам јас детето и да му укажам кое е. Детето изгледа ме размина, не го видов, ама му го опишав на служителот и тој веднаш го најде. После тоа детето отиде на советување кај психологот Од тогаш не се сретнавме, а и му ја заборавив фацата.

 

[ScaryGirl]

еднаш во 3то знам требаше да правиме тест и јас заборавив да учам, и отидов до школо, почекав некое време и се вратив дома.ама ме фатија.

 

[SrRulz]

Кајганџии ви текнува ли кога бевте на мали години, во забавиште, прво одделение итн. Е тоа беа времиња... :wink:

Гарант ви текнува во забавиште кога не сте биле мирни воспитувачката ви викала „ајде во ќош 15 минути“ и ти со цел страв идеш кон ќошот и си викаш „кој знае што ќе ми биде сега“ :icon_roll

Ви текнува кога воспитувачката ќе ве викнела кај катедрата за да ве исплеска по рацете со стапче зашто не сте биле мирни, а вие со цел страв едвај ги покажувате дланките за да ве удри, a од кога ќе ве исплеска така убаво одма солзи на очи ви потекуваат. :se_ molam

Исто и со магарешката клупа „ајде ти ... седни во магарешка клупа и да не си писнал“ и со цел страв во себе седнуваш и си мислиш „кај сум седнал“ и се вртиш назад гледаш сите соученици гледаат во тебе, како да била некоја тешка казна тоа.

Или пак кога наставничката ќе сместела некое девојче да седи во твоја клупа и тебе срам те пука и вртиш поглед на другата страна, мислиш она те гледа сеа, ако се свртиш кон неа ќе се вцрвениш. А гума кога ќе ти побарала ти веќе незнаеш кај си, кај си ја ставил гумата. А кога ќе ти паднел моливот под нејзино столче си викаш „како ќе го земам сега“ и се праиш демек ногата те чеша, за да се наведнеш да го земеш моливот.

А кога ќе симпатизираш некое девојче и нон стоп нешто фрлаш моливи, гуми кај неа под клупа за да отидеш да ги земеш, а всушност за да ја видиш од поблиску. Или се вртиш кон неа и ја гледаш и едно време кога ќе погледне таа во тебе одма вртиш поглед, демек ништо не било, си се загледал негде.

Лудории било кога бевме мали и си мислевме што се дешава. Кои казни биле тоа, денес кога ќе подразмислиш да ги гледаш тие сцени од страна, ќе се газиш од смеа.

Ај да видам ваши примери... :wink:

Ауууу брат се пронајдов во постов се што напиша ама баш исто ми се случувало и мене... во прво одд посебно во ќош па и кога ме караше учителката.. зошто сум прескокнувал листови во тетратката без веза.. ми текнува кога имав симпатија од мојата училница ја бранев од другите никој несмееше да ја закачува ... па кога учителката ме намести да седам со неа за да не правам муабет е тогаш....

 

[SrRulz]

А ова у прво мислам беше...Седев ја така на час и многу ми се приоде во веце,но ми беше срам да и кажам на наставничката(плус беше малце по строга таа)и држев,држев негде до при крајот на часот и видов не видов,не можев више и си го пуштив и после беше хистерии тоа у клас.Не можев да си го простам тоа подолго време.Но сега еве кога ми текнува си се смеам и ми доаѓа некое убаво чувство

Хехе алал да ти е.. и мене ми се има тоа случено но кога бев помал во забавиште... ми се одеше у wc и и викам на воспитачката.. дека ми се оди во wc а поима немам што и беше не ме пушти да одам во wc и што да правам јас кутриот видов невидов... па после мајка ми и се јави на неа ја прашуваше зошто не ме пуштила...али се оправда некако воспитачката и пак јас крив на крај и оттогаш кога и да реков ме пушташе а понекогаш и лажев

 

[Suva lepoto]

Во 5то одделение.. ликовно ни предаваше еден крупен чичко со мустаќи, и еднаш за еден цртеж почна да ми вика дали јас сум го цртала. А воедно имаше еден многу силен глас.. и јас се насолзив од страв тогаш... :nesum:

 

[^Exotic^]

Не бев голем љубител на училиштето, и сеуште не сум, иако имам солидни оценки.

Во забавиште никако не можев да се навикнам да станувам сабајле, се сеќавам вечерта претходно мајка ми ме тераше да си легнувам во 20:00, и пак сабајлето не ми се стануваше. Во краен случај, и не одев дента во забавиште, моите не знаеја што да ми прават, буквално се тегнев и се држев за креветот кога ме влечеа за нозе за да станам
И еднаш учителката ми се развика, како сум можел така да одам мене кога ми се сака само

Eднаш ни дадоа за домашна задача да донесиме слики на тема “есен“. И бидејќи дедо ми ме носеше во забавиште, тој ги имаше сликите кај него, и кога ме остави, заборави да ми ги даде, и отиде на пазар сосе сликите. Мене ме фати една паника дека нема да имам слики, и така сам си тргнав накај дома. Фати да истура еден дожд, како што врнеше дожд, така јас липав синхронизирано со него се до дома Се направив жива вода цел Ама најбитно, после не се вратив во забавиште, дури следниот ден

Во прво одделение, кога си одев накај дома, ме пресретна едно албанче година-две поголемо од мене и без причина почна да се закача и ми залепи шлаканица :nesum: И како што си јадев смоки, сите ми ги падна долу :nesum:
Вистина дека бев високо дете т.е сеуште сум, ама храброста ми е обратно пропорционална од висината И така залипано пак, отидов дома, и им кажав на моите, и утредента со дедо ми двајцата застанати пред училишната порта, да го препознаам јас детето и да му укажам кое е. Детето изгледа ме размина, не го видов, ама му го опишав на служителот и тој веднаш го најде. После тоа детето отиде на советување кај психологот Од тогаш не се сретнавме, а и му ја заборавив фацата.

Еех, болдираното ме потсети на мене во 1-во одделение:pos2::pos2:
Требаше во блокчињата за скицирање за домашна да ја нацртаме нашата училница.А јас труп за цртање само тоа знаев да го цртам.Ама тогаш и тоа го заборавив, немав идеја како се црта.И не нацртав ништо.А никој немаше дома освен баба ми и и' реков да лажеме пред мајка ми и татко ми дека ме болел стомакот и не сум пошол на училиште.Остај тоа, најтрагично беше што родителите после ме открија и ме казнија:pos2::pos2:.Оттогаш научив многу добро да лажам било да ме мрзи или нешто друго, се правам болен па не одам.А на ова со цртежот кога и да се сетам се смеам:pos2::pos2: