Се согласувам дека секој треба да има право да одлучи што сака.
Нормално дека се зависи од човекот и неговите идеали.
Јас реков за себе дека сакам ни премногу,ни премалку - туку таман.
За мене многу побитни работи има,освен натрувањето и полнењето на џебовите со пари.
Се зависи од пристапот кон работите. Парите не се ништо друго освен средтсво за размена.
На пример јас работам некоја си работа која што во моментов е многу барана, ценета и пропирционално на тоа е високо платена. Значи јас создавам некоја вредност на компанијата за мојот труд а таа за возврат на тоа што сум го дал за неа ми овозможува јас да ги конзумирам производите услугите кој што ми се неопходни за егзистенција но и за мали животни задоволства или луксузи.
Е сега јас имам афинитет кон музиката како форма на уметност и духовна храна. Значи јас за да го задоволам тоа мое духовно задоволство треба од надоместокот за мојот труд да одвојам за да ја купам таа музика што ми се допаѓа.
Но ете исто така сакам да свирам и пеам, значи во најмала рака ми требаат околу 100,000 денари за квалитетна опрема за да го задоволам тоа мое душевно хранење.
Но јас не работам и ги немам тие пари, можеби сум екстремен талент и сите тие пропратни работи-но џабе ми е.
Поентата ми е дека квалитетниот начин на живеење во секој смисол е дирктно зависен од материјалниот, но и обратно. Не може духовното да биде над материјалното, но нити материјалното да биде над духовното.