Драга Кајгано (со целосно име и презиме).
Неминовно е се па и ова што ќе го кажам.. Викаат со почетокот на новата година, треба да ги поправиме сите пропусти што сме ги имале и да се подобриме во секој можен план од нашите животи. Како и обично никогаш не сум се надевал и не сум размислувал на таков начин, единствено оставам работите да си течат по свој поредок, без да им попречам. И одеднаш започна се да се менува, секоја моја желба да се исполнува, секој план и замисла да се реализира. За прв пат по повеќе годишна слободно наречена пауза, грутката ја немаше на повидок и почнав пак да живеам без ниту една грижа. Не рекле за џабе старите, многу арно не е на арно, па и јас почнав да се сомневам во таа констатација и во секој момент очекував мој кикс, грешка која ќе ме врати во сивата реалност. Се осеќав многу чудно, како да имав склопено пакт со ѓаволот кој би ми исполнил се, во замена не за мојата душа, туку за нешто што ми значи повеќе од мене, што го ценам повеќе од себеси..
Секоја затворена личност, која тешко искажува емоции, при средба со алкохол се менува за 360 степени. Ги осетив новогодишните празници како нешто горко на плуќа, но сепак се одеше кон позитива, а сомнежот не исчезнуваше. За момент возбудата беше поголема од мене, па се препуштив да ме вози. Ништо не беше реално, па не беше и таа. Ретко се приврзувам кон некоја личност, па и овој пат ми беше малце потешко. Имам(в) чувството како да имам помала сестра, тука за се, па и повеќе од тоа.
Беше добра вечер, кога стварите почнаа да одат во погрешен правец, започнувајќи со моето однесување, финансиската бламажа... При крајот беше некако подобро, се вратив на она чувство што го имав од почетокот на 2011... Немав за што да се противам или да барам повеќе, па ноќта доаѓаше кон својот крај. Направив еден круг со моменталното друштво и потоа се разминавме накај дома. Влегоа во такси, а јас продолжив накај дома пешки пат, а грутката се надѕираше длабоко во мене. Магловита беше ноќта, на моменти лизгав асфалт, запалив цигара, капуљачата на глава и тргнав без никакви тегоби накај дома.
Сигурно пристигнав и пуштив музика да ме расположи. Неколку минути подоцна како да ме удри гром, добивајќи порака која бараше разговор. После не толку долг и разговор за памтење, сфатив која била жртвата која се бараше од мене и не, негирав во текот на целата ноќ, не склопив око, негација до овој момент кога се свестив дека се е вистина и дека со негирање нема ништо да променам. Денес се извинив, зошто предизвикав уште повеќе болка. Но, верувај ми дека никогаш нема да ја напуштам, каков и да биде епилогот..
Братчето никогаш не остава никој на цедило. И во вакви тешки моменти, не за мене туку за нив, ќе бидам тука... А сега, сега навистина ми треба една средба и убаво да се исплачам, да му кажам се што ми мислам, на сите да ни е помирно.. Овие солзи што печат неможат да доловат ништо, колку боли, ми треба време да се помирам. Неможи толкава смиреност, храброст, инспиративност, добрина да исчезне да ја снема. Ми треба да ме чува на површина, мојата десна страна, не смеам да ја изгубам, да изгубам рамнотежа значи дека губам.
И плукам на овој живот, кој не е фер, не ми е потребно ништо освен се да и се среди, друго не ми треба ништо. А до тогаш ќе пробам да разбијам монотоност, да исцртам насмевка на тоа лице и да имаме одлична забава...А кога ќе дојде тој решавачки момент, ќе бидам во близина, да ме почуствува, да добие енергија и да издржи.
Фала ти Кајги..