Зошто ли луѓето никогаш не живееле на планетава? Ќе беше интересно да живееше барем некој.
Она што ние го нарекуваме човек е всушност срање кое е изгубено којзнае каде и ни самото тоа срање не е свесно за она што е. Тоа срање ќе постане човек никогаш, па дури ни тогаш (како што милуваше да каже еден мој драг колега).
Седиш во парк, одиш да се напиеш вода и некои нафурани „фаци“ ти дофрлаат „Металика, наркомани, рокче, дрогичка....хахахаха“. ХАХАХАХА за нив. Седиш некаде во кафиќ и ги гледаш истите фаци седат на исто место и прават ист муабет. Можеби и истото го пијат. Којзнае. Зошто луѓето секогаш се интересираат за другите? Зошто секогаш се споредуваат со некого? Зошто мора се` да биде „нормално“? Па јас уживам со епитетот „ненормален“ и се гордеам што сум таков. Всушност нормален е само измислен збор кој има фиктивно значење. Нормален не постои во реалноста. Ако нормално е да носам фенси маички и панталони, да излегувам со 1000 ден., да частам женски кои првпат ги гледам, да излегувам по дискотеки, да се депилирам на нозете, да ги навредувам луѓето за да имам репутација кај другите итн. итн.... фала. Со гордост одбивам да бидам нормален и да живеам за другите. Да изгледам прифатливо за другите, не само физички. Јас ќе си уживкам во моите свесни контролирани халуцинации, ќе си седам во парк со луѓе кои живеат, ќе си слушам „ненормална“ музика и ќе си терам по свое. Ако некому сметам, слободно нека си оди. Ама не, луѓето се горди затоа што одат на работа и печалат пари за некој друг. А јас? Јас седам до сабајле во парк. Што сум јас? Обичен смртник кој не оди на работа и седи до сабајле во парк.
Никогаш нема да сфатам. Зарем немаат свои животи, па се замараат со туѓите? Зарем толку многу време имаат па го трошат на другите? Уф, се гадам. Се плашам од луѓе. Радо би седел некаде во некоја планина и во радиус од 10 Km да нема жива душа отколку во „урбаната средина“. Урбана средина во која сите гледаат само да те згазат. Сите се прикриваат со парчиња текстил затоа што се плашат да се покажат себе си. Се плашат од себе си. Ги кријат своите вистински ставови и прифаќаат нешто што е наметнато. Чувствата не постојат повеќе. И тие виделе дека нема фајде од Земјата, па заминале некаде каде некој ќе ги негува и ќе ги почитува. Некаде каде ќе бидат корисни, каде ќе поттикнат некого да створи нешто вредно, нешто што ќе стои со генерации. Некаде каде постојат вистински луѓе, а не роботизирани машини со мозок кој не го користат и прифаќаат се` што ќе им се вметне во нивниот мозок.
Посакувам да можев да избегам некаде од овој гнасен, суров, крвопијски и безумен свет...