Кога гледам вака тенис, кога ја слушав прееска шпанската химна заради победата на Надал на Ролан Гарос бев среќна многу пошто си го сакам Надал, ама срце ме заболи затоа што знам дека ние тоа нема да го дочекаме. Нема да ја пееме химната додека некој наш тенисер ќе го подигне трофејот на било какво вакво натпреварување, затоа што услови тука за тоа нема.
Вчера не ни сакав да го гледам натпреварот, затоа што веќе тоа ми е тажно. Пред секој натпревар почнав да се надевам на нерешено, зашто знам дека победа е out of the question. И јасно ми е дека ќе поминат уште 100 квалификации пред да имаме шанса да ја слушнеме химната на било какво првенство без разлика дали е тоа Европско или Светско. Им се смејат на овие од Северна Кореја што ќе ги праќале во рудник и уште милион вицови за тоа, ама они барем стигнале и биле дел од нешто, не биле исклучени од светот. И барем знамето им се вееше заедно со останатите учесници на светското првенство. Секоја репрезентација има право да не ја бива или да има лоши периоди, ама нашава го злоупотребува тоа право!
Наместо да паѓаме у несвест заради Вардар и Работнички, ние навиваме за тимови од Европа, затоа што и маалскиот фудбал е поквалитетен од нашата лига. ФФМ е мафија на која и Сицилијанската би позавидела.
А ние... ние ќе се радуваме на туѓите успеси, затоа што едноставно го немаме луксузот да се радуваме на своите...
И во меѓувреме ќе се колеме меѓу себе заради тоа дали Петко гласал за Станко, а не гледаме дека се се сведува на истото. Се делиме само на наши и ваши, а не гледаме малку подалеку од носот.
И така песнава во суштина иако е од хрватска група, може и кај нас да се примени тотално.
И тоа. Не дека нешто од ова е битно и влијае, ама ете ми дојде едно грдо чувство, па да си се искажам јас.