Не е клучен, никогаш не ги прифаќав мислењата и кажувањата на моите родители. Се имаше случено да ми вели " Ееее татко ти во X држава си водеше двоен живот, си имаше друга жена, сакаш таа да ти биди мајка или јас?, Којзнае можи татко ти да ти донеси друга сестричка или братче". Исто така од нејзина страна кога и да влезевме во аргумент секогаш ме колнеше и викаше да не беше ти и брат ти оддамна ќе си заминев. Чекај ти овде седиш поради мене и ми ја поебуваш психата?
После бегањето/разводот се случи да се скара и со вториот сопруг и мене ми зборува " Јас сум решена да заминувам одавде, ти ќе го прекиниш факултетот, и ќе работиш, ќе живееме во стан јас ти и брат ти." Неколку пати пробав со убаво учтиво да и кажам дека не е во ред тоа, многу пати ми спушти телефон и ме нарече со секакви зборови.
Ми пукна филмот и реков, ти што се замислуваш, родител си ми или што, ниту ме поддржуваш финансиски за факултетот да го завршам, суптилно со лаги замина од дома, па сега некое глупави работи ми кажуваш овде. Соземи се и засрами се, се однесуваш ко тинејџерка.
Од друга страна татко ми откако замина мама, ми вика ти поврзан беше со неа, се испланирано ти беше, бла бла.
На сите овие работи што сум сведок од мали години, на никаква љубов, хармонија и мир во семејство, проследено со изневерување и хипотетичко измислување/или реалност за двоен живот и како тоасум го замислувал никогаш не ме оформиле како таков човек. Досега сум имал 3 девојки и сите три девојки сум ги почитувал како што треба да биди.
Почитување, сакање и ислушување. Сум ги ценел бескрајно. Никогаш не ми се испроектирале работи и да бидам насилен. Единствено нешто што сфатив и ме направи посилен е да бидам секогаш отворен и директен.
Имам овде да напишам траги-комедија, али доста е. Бог да ја прости мајка ми (почина неодамна, млада) ја испратив како што доликува еден син да ја испрати и помагаше до самиот крај, али мене ме имаа разочарано и делумно осакатено.