Деца на самохрани родители

[Violetova]

децата од самохрани родители имаат најдобри шанси да станат одлични родители

Психологијата те негира во ова мислење: деца на разведени или самохрани родители најчесто ја копираат домашната ситуација, односно остануваат сами или брзо се разведуваат

 

[joli1]

Психологијата те негира во ова мислење: деца на разведени или самохрани родители најчесто ја копираат домашната ситуација, односно остануваат сами или брзо се разведуваат

Ќе те цитирам од претходниот пост како одговор на ова.

Статистика е чудна наука: богатите јадат месо, сиромашните јадат зелка, статистиката вели дека сите јадат сарми ...

У други зборови - не мора да значи.

 

[Dumbledore]

Апсолутно. Има деца чии што родители вртат огромни бизниси, деца од докторски фамилии, политичари итн итн, со сè задоволени, на најскапи универзитети...ама ете клучното домашно воспитување немале прилика да го научат. И таквите многу често знаат да завршат во наркоманските води. Значи не е до бројот на родители туку до начинот на кој што родителот го обликува детето.

Поради табелата во иницијалниот пост, самохраните родители и самците немаат реални шанси за посвојување. Ама да, генерално сликата е значително полоша меѓу оние кои пораснале со двајца и оние со еден родител. Посебно со нашиот животен стандард.

Во светот, најкласичен пример ти се Афроамериканците во САД. Стапката на криминалитет е огромна (прават скоро 50% од целиот криминал во САД), социјалниот статус им е генерално понизок (се одразува и на пониската просечна плата, а тука демек улога играл и расизмот!) и шансата за прогрес и успех им е помала (пред се тука мислам на скапото образование и финасиската немоќ да се запишат). Но огромен процент од нив се без татко.

За авторитетот. Никогаш ми нема речено не, односот ни е, и отсекогаш ни бил, крајно другарски. Дури не се ни поставил како авторитет кој дава наредби, очекува извршување на истите и резултати. Сѐ било предмет на договор, како делењето на обврските.

Не ми се допаѓа строгиот војнички однос. Нема блискост и топлина меѓу родителите и децата. Дисциплината и воспитувањето се битни, ама методот е лош. Ама и тука е битен и карактерот и возраста на самото дете. Подобро разговор и договор отколку наредби, викање и барање строга и апсолутна послушност.

 

[Violetova]

Ќе те цитирам од претходниот пост како одговор на ова.

У други зборови - не мора да значи.

Психологијата вели дека бираме или создаваме ист/ сличен домашен и брачен живот како тој на нашите родители. Ова е генерално за сите, а само мал процент создаваат сосема спротивен живот од оној што го гледале/ го имале по дома додека биле деца.

Значи, ова тврдење е на психологијата, не е статистика.

Автоматски споено мислење: 24 август 2021

Или со други зборови: ги имитираме шемите на однесување што ги гледаме во детството

 

[Lester Freamon]

Како дете на самохран родител, а воедно и член на форумов сметам дека е правилно да се покрене ваква тема.

Верувам дека тука има повеќе форумаши кои што се од домови од еден родител, но и такви без ниту еден родител.

Нажалост нашата држава не води статистика за децата на самохрани родители, колку е детриментален губитокот на татковска/мајкина фигура у животот на детето, како и тоа колку предиспозиции носи детето со тоа што има растено со само еден родител.

Ќе поставам некои статистики, нажалост немаме вакви статистики во Македонија па ќе се послужам од други држави.



Пред да почнеме со дискусија, plz без тие моабети ,,ама ја го знам овој-оној растеше без татко и 4 прсти на раката па ене го сега вози беемве хехеех", статистиката е иста процентуално, ако не и полоша тука. Се разбира дека многу работи зависат од индивидуата, но постојат и фактори кои што влијаат на индивидуата у негативен контекст.

Сакам да чујам ваши искуства со ова, дали за познаници, другари, дали за себе, какво влијание сметате дека има татковата/мајкината фигура и недостигот на истата врз животот на детето/адолесцентот? Сметате ли дека разводот е подобар за детето отколку живеење во нефункционално семејство?

Кај женски растени без татко имам забележано дека имаат проблем со самодоверба и: менуваат премногу партнери, или пак другата крајност се зацепуваат со еден и без разлика дали ги почитува или не немаат храброст да пресечат.
Кај машки растени без татко две други крајности: никаква почит кон авторитети, никаква самодоверба и храброст (тие што ги познавам или повеќе наликуваа на женско отколку на машко, или пак беа тешки багабонти).
Без мајка познавав едвај 2 деца во генерација и не сум бил близок со нив за да изградам подетална процена, ниту сум се замарал да истражувам психологии.

Ниту машко ниту женско е добро да расте без еден родител, бидејќи земаме различни карактеристики и од двата родители.
Обично жените за да преживеат во општеството одат на low profile и „наведната глава сабја не ја сече“, спротивно на тоа мажите се потериторијални и некогаш ако нешто не бива со убаво го туркаат со сила. Од моја гледна точка ова е многу битна особина за понатамошниот живот и особено за кариерата (мора да си спремен да преземеш ризици и да покажеш заби на околината).
Од друга стрна пак жените се повнимателни и погрижливи, нешто што барем јас мислам дека сум го научил од мајка ми.

Јас сум растел со два родители, но татко ми почина баш кога ми беше најпотребен и финансиски и за сигурност. Имав голема работна навика и претходно но после овој момент на себе имав огромен товар и животот ми се смени тотално. На некој начин ги презедов скоро сите негови обврски (финансирање на семејството + сите побитни одлуки) + моите обврски (студирањето), и можам да кажам дека прерано пораснав и се соочив со проблеми кои голем дел од врсниците сеуште ги немаат видено ни на 30 години. Имам размислувано на оваа тема и мислам дека сега ќе бев барем едно скалило повисоко во општеството ако беше сеуште жив, имавме многу идеи за бизниси кои времето покажа дека ќе беа правилни, но откако го немаше него немав простор за толкав ризик и инвестирање.

Жал ми е што гледам дека новиве генерации во голема мера ќе растат со по 1 родител, или пак родителите ќе се преженуваат/премажуваат, што за децата е огромен стрес и ќе им го афектира животот и карактерот. Не е добро ни да се расте во кавги и расправии, ама мислам дека сега ги надминуваат сите граници, ако им дотежи малку правец развод.
Колку и да изгледа конзервативно не се согласувам дека геј пар е добра комбинација, но ете доколку станува збор за дете кое треба да расте по домови од каде огромна е шансата дека ќе стане пропалица можеби и ќе му биде подобро со таков пар.

 

[Aceso]

Се извинувам @joli1 , не знам дали ми го прочита постот...решив да го избришам. Некои луѓе на форумов се доста сурови кога се во прашање лични и интимни работи.

Во секој случај, односот се гради со години, со вложување, со разговор, обострана доверба и пред сè со истрајност и дисциплина. Карактерот на родителот е клучен за создавање карактер кај детето.

 

[qwerty123q]

Не е клучен, никогаш не ги прифаќав мислењата и кажувањата на моите родители. Се имаше случено да ми вели " Ееее татко ти во X држава си водеше двоен живот, си имаше друга жена, сакаш таа да ти биди мајка или јас?, Којзнае можи татко ти да ти донеси друга сестричка или братче". Исто така од нејзина страна кога и да влезевме во аргумент секогаш ме колнеше и викаше да не беше ти и брат ти оддамна ќе си заминев. Чекај ти овде седиш поради мене и ми ја поебуваш психата?


После бегањето/разводот се случи да се скара и со вториот сопруг и мене ми зборува " Јас сум решена да заминувам одавде, ти ќе го прекиниш факултетот, и ќе работиш, ќе живееме во стан јас ти и брат ти." Неколку пати пробав со убаво учтиво да и кажам дека не е во ред тоа, многу пати ми спушти телефон и ме нарече со секакви зборови.

Ми пукна филмот и реков, ти што се замислуваш, родител си ми или што, ниту ме поддржуваш финансиски за факултетот да го завршам, суптилно со лаги замина од дома, па сега некое глупави работи ми кажуваш овде. Соземи се и засрами се, се однесуваш ко тинејџерка.


Од друга страна татко ми откако замина мама, ми вика ти поврзан беше со неа, се испланирано ти беше, бла бла.


На сите овие работи што сум сведок од мали години, на никаква љубов, хармонија и мир во семејство, проследено со изневерување и хипотетичко измислување/или реалност за двоен живот и како тоасум го замислувал никогаш не ме оформиле како таков човек. Досега сум имал 3 девојки и сите три девојки сум ги почитувал како што треба да биди.

Почитување, сакање и ислушување. Сум ги ценел бескрајно. Никогаш не ми се испроектирале работи и да бидам насилен. Единствено нешто што сфатив и ме направи посилен е да бидам секогаш отворен и директен.


Имам овде да напишам траги-комедија, али доста е. Бог да ја прости мајка ми (почина неодамна, млада) ја испратив како што доликува еден син да ја испрати и помагаше до самиот крај, али мене ме имаа разочарано и делумно осакатено.

 

[MortSinder]

познавам дете кое е растено со мајка му и баба му, има поминато низ се и сешто, мене ми има кажувано само за дел од работите кои му се случувале, бандитен сега е на прав пат, има отворено своја берберница и упорно работи да успее, сакам да кажам, можеше да заврши лошо, но одбра добар пат.

 

[@Fluffy_bunny]

Сметам дека поважно е во какво опкружување е израснато детето, отколку дали е дете на самохран родител или дете кое покрај себе има два родители. Тоа има големо влијание, но и развојот на карактерот на детето. Можеме да ги имаме и двата родители, ама ако живееме во токсична средина со постојани натегања и расправии нормално дека нашата иднина ќе биде несигурна и критична. Иако постојат ситуации во кои деца од ваква токсична средина, израснале во луѓе кои создале хармонично и среќно семејство иако не почувствувале никогаш претходно таква атмосфера.Ама тие се многу ретки. Истото важи и за оние кои се деца на самохран родител. Најчесто што слушам од нив е дека никогаш нема да дозволат детето да живее без мајка или без татко. Лошо е во ваквите ситуации тоа што ако не почувствувале љубов од другиот родител (посебно синот од таткото), малку потешко ќе биде таквата љубов да му ја пружат на нивното дете во иднина.

 

[MAJA 345]

Моја блиска другарка е порасната од самохрана мајка. Лошото е што цел живот знае кој и е татко, тој истиот ја знае нејзе, живеат во ист град али до пред скоро немаа никаква комуникација, нити е признаена од него ни ништо.

Среќа што никогаш немаа финансиски проблеми, па од таа страна не и беа многу работи скратени. Социјално, финансиски, друштвено, се си е тоа ок, нити е навлечена на пороци или тргната по лош пат.
Она што се гледа дека и фали пошто е само растена со женски особи во животот, е цврстина во карактерот и подобро бирање на партнери. Сегашниот мене не ми се допаѓа, нити по тоа што јас го гледам како ја третира нити по нејзините кажувања. Дали е свесна за тоа, не знам, али сум пробала во рана фаза на врската да реагирам суптилно, почна мене да ми се лути и баталив.
Исто има огромна потреба да биде во центар на внимание, пример ги собираш 10 девојки и тие ти ја слушаат приказната пола саат, без разлика колку и да е детално и непотребно опишана.

Познавам и друга девојка чии родители се разведоа во основно, таа остана со мајка и, татко и не го ни гледаше после тоа. Во средно исто почна да пати по внимание, претежно од страна на машките.

Во глобала, мислам дека е потешко машко дете да расте без татко, отколку женско. Од женскиве примери можам да заклучам дека имаат малце пореметен однос со машките особи во животот понатака.

 

[Хоуп]

Значи тие луѓе, без никакви психологии и филозофии, растат приземјено, знаат дека животот има лоши страни и искрено се емпатични спрема другите, не се разгалени, за партнер сигурно си го земаат примерот од нивните родители во случај да се разведиле и се повнимателни во избор него од некој ете да речеме обичен. И не се никакви потенцијални сериски убијци и темпирани бомби, него се борци и треба да се почитуваат, не да му го ставате тоа како хендикеп и да бидете на готовс да не ве убие или покради или па дрога во пијачката да не ви стави.
По лош пат може да замине секој, без разлика дома што му се случува.

 

[joli1]

Психологијата вели дека бираме или создаваме ист/ сличен домашен и брачен живот како тој на нашите родители. Ова е генерално за сите, а само мал процент создаваат сосема спротивен живот од оној што го гледале/ го имале по дома додека биле деца.

Значи, ова тврдење е на психологијата, не е статистика.

Автоматски споено мислење: 24 август 2021

Или со други зборови: ги имитираме шемите на однесување што ги гледаме во детството

Види, малку е контрадикторно да ми велиш дека статистиките немаат везе, а од друга страна да зборуваш за психологија. Точно, мнозинството луѓе бираат партнер кој наликува на сопствените родители, но не сите, вклучувајќи ме и самиот мене.

Нема да навлагам за психологија, но за мене психологијата засега не е некоја многу сериозна наука, сепак е наука која форсира дека секое ментално растројство е резултат на подсвесна траума, траума на која што не можеш да се сетиш бидејќи е подсвесна. За мене е чист парадокс ова.

Нема да се сложам со тоа дека децата од самохрани родители ги прават истите грешки, освен што е една голема генерализација, мнозинството деца од самохрани родители се или биле истрауматизирани дали од разводот, дали од смртта на едниот родител или од одалечувањето од нивниот живот од страна на еден на родителите, верувај ми дека никој од нив не би сакал нивното дете да го проаѓа истото што и они, нели?

Значи тие луѓе, без никакви психологии и филозофии, растат приземјено, знаат дека животот има лоши страни и искрено се емпатични спрема другите, не се разгалени, за партнер сигурно си го земаат примерот од нивните родители во случај да се разведиле и се повнимателни во избор него од некој ете да речеме обичен.

 

[Violetova]

малку е контрадикторно да ми велиш дека статистиките немаат везе, а од друга страна да зборуваш за психологија.

Статистика е едно, психологија е друго, барем според мене.
За другиот дел, не те убедувам, дадов свое мислење од искуство.

 

[qwerty123q]

Сум бил на мета некогаш демек оти сум од дисфункционално семејство сум можел да бидам насилен физички или откај ти знам што.

Честа етикета е таа, но не ме повредува тоа затоа што знам каков сум и кој сум. Ме нервира нивното ниво колку е ниско, без да ме запознае некој, помини време со мене, а да го речи. Значи јас никогаш не можам да разговарам со нив на ниво, оти не ја разбираат емоционалната интелигенција и социјална.


Инаку да бидам искрен додека бев мал, премногу ја сакав мајка ми и секогаш си велев дека ќе имам жена како мајка ми.

 

[joli1]

Статистика е едно, психологија е друго, барем според мене.
За другиот дел, не те убедувам, дадов свое мислење од искуство.

Секој со своето, Виолетова.

Претпоставувам дека се бавиш со таа струка, би можел да пишувам многу на таа тема, но не сакам да одиме во оф-топик тука.

У право си у секој случај дека мнозинството деца бираат животни партнери според нивните родители, но доколку нивните родители се причина за душевна болка, тогаш нема логика нив да ги тражат во своите евентуални животни партнери.

Сум бил на мета некогаш демек оти сум од дисфункционално семејство сум можел да бидам насилен физички или откај ти знам што.

Честа етикета е таа, но не ме повредува тоа затоа што знам каков сум и кој сум. Ме нервира нивното ниво колку е ниско, без да ме запознае некој, помини време со мене, а да го речи. Значи јас никогаш не можам да разговарам со нив на ниво, оти не ја разбираат емоционалната интелигенција и социјална.


Инаку да бидам искрен додека бев мал, премногу ја сакав мајка ми и секогаш си велев дека ќе имам жена како мајка ми.

Нажалост тоа е така, у нашето општество има стигматизирање на деца од растурени бракови, стигматизирање на деца без родители и слично, дури и самиот сум бил мета на тоа, па се дешавале случки од типот родителите да ги тргаат сопствените деца од мене само бидејќи сум претставувал опасност за нив поради тоа што сум бил дете на самохран родител.

Искрено не ме засегало тоа бидејќи права личност нема да се дистанцира од тебе само поради тоа што некој и рекол нешто.