Знам дека ме избриша од себе.. Се сеќаваш како ти викав секогаш дека чувствувам дека сме со конец невидлив во срцата поврзани, нешто Владо Јаневски стил демек. Еве тој конец стана толку тенок, скоро и да го нема. Кога и да ме извараше порано, знаев дека не е тоа тоа, дека секогаш во срцето ќе ти бидам јас. Сега не го мислам тоа повеќе. Ти станав само спомен, сеќавање што ќе го спомнеш некогаш, а ти мене ми остана тоа што секогаш ми беше и ќе бидеш, смислата на се. Јас досега успеав магично да си го заебам животот, да утнам многу работи. Ама за ништо не ми е жал толку, колку за тоа што се изгубивме ние. Некогаш мислам само дека постоевме ние само во мојата фантазија, ама не сакам да верувам во тоа. И што сега.. Знаеш, би ти простил уште сто пати да ме изневереше да останевме заедно, знам дека би било така, колку да се убедувам дека не. Уште илјада пати ќе се искарав со тебе, ќе ти набивав се на нос, ама немаше да се откажам од нас. Знам, со цела моја логика и рационалност, ова е надвор од умот. Ама што имам фајде сега кога не се чувствувам жив. Ме почитуваат, ме заслужуваат, ама џабе. Џабе кога сум мртов во себе со години. Смеата не е смеа, излегувањето не е излегување ако не заврши со солзи кај што никој не гледа. Ти беше единственото нешто што ми даваше смисла да станам наутро. Не сакаш да знаеш како е со години да се будиш и да заспиваш со некого во мислите и да се правиш дека се ти е океј. Никогаш нема да знаеш што беше(сеуште си) ти за мене. Како што и ти кажав ако се сеќаваш, не постои работа што ти можеш да ја направиш за да можам да те мразам или да не те сакам. Тоа е многу лошо, знаеш, кога некој ти е се или ништо. Сакав и јас да ти бидам тебе така, ама не се работите секогаш такви какви што ги посакуваме да бидат. Знам дека не можам да се излечам од тебе, осуден сум вечно да си ми во крвта. Што можам и што ми преостанува друго освен да ти посакам да бидеш среќна, еве со тој моментално, не е лош вака, терајте. Биди среќна секој ден, колку што сум јас несреќен. Само те молам едно, не ја дели "Fade to Black" со никого. Не го гледај "I Origins" со никој, никогаш повеќе. Отвори ја Игра во ржта, и потсети се на мене некогаш, прочитај ги детските стихови што ти ги имам напишано, знаеш со колку љубов се напишани. Кога и да ти треба љубов, отвори ја книгата само и прочитај ги стиховите, ќе ти биде подобро. Не знам веќе ни се што зборам дали има некаква смисла, го изгубив осетот низ времето.. Само ти остана непроменета во мене. Те сакам.
Извини, морав да го едитирам "збогум". Знам дека никогаш нема да го мислам тоа колку и пати да го кажам. Оти и кај оние на кои им се изброени деновите постои атом надеж, јас и ти повторно, во некој друг универзум со заборавени лоши случки, со нова шанса колку и да е бесмислена истата..