Јас се качив на возот и се возам веќе долго време. И верувам дека сум во вистинскиот воз и се возам во вистинскиот правец. Но, и покрај тоа, ми се има случено да запознаам личност, која не дека ме блокирала, ама сепак ме импресионирала на некој начин...ме замислила...ме натерала да се запрашам "што би било, кога би било"?
Поинаква, несекојдневна, слична на мене по многу нешта, блиска, а сепак далечна. Тоа е момент кој малку те размрдува, те растресува, те принудува да анализираш дали си направил добар избор или секогаш постои и подобро... Мериш, премеруваш и таа мисла целосно те окупира. Но ако трезвено и рационално размислиш, сепак ќе одлучиш дека е подобро таа мисла да ја оставиш некаде длабоко закопана во себе, зашто е многу поверојатно дека станува збор за моментална страст, неодолива привлечност и силна хемија, отколку дека е нешто толку длабоко, искрено и вистинско како она што веќе го имаме.
Ако си доволно храбар и сигурен дека баш тоа е она што ќе ти го промени животот, ризикувај...може многу да добиеш или многу да изгубиш.
А во случај кога немаш никој покрај себе, кој би бил повреден, а се наоѓаш во ваква ситуација, пробуваш...се препушташ на моментот, па со тек на време ќе видиш на што си, нема што да изгубиш.
Сепак, само преку посматрање на возовите, не можеш да процениш во кој ќе ти биде најудобно.