Луси
extreme
- Член од
- 17 септември 2008
- Мислења
- 6.702
- Поени од реакции
- 19.749
Цитат:
„Идејќи си накај Скопје, во возот на станицата пред Прилеп се качи една прекрасна девојка, поминувајќи го моето купе така силно ни се поклопија погледите што долго време останав укочен за седиштето неможејќи да реагирам и да го тргнам погледот, од местото, моментот и ситуацијата, сепак се работеше за момент, а мене ми беше како животен преплет во очите, зошто не станав, зошто не излегов да ја повикам да влезе во купето и така беше напола празно? се исплашив ли од тоа што подсвестно го насетував дека ќе настане, физиката на девојката беше скромна но очите беа возвишени, енергијата и се околу неа ме заковаа, после некое време станав да ја побарам, но беше залудно затоа што возот имаше дури 7 вагони, а јас не бев спремен да ги изодам, се надевам дека ако се потрудев сега ќе бев посреќен, може ли човек да претпостави дека неговата длабочина и љубов ќе ја сретне на блиц и ќе му избега пред очи за миг, неприметеливо од никој сем од своите очи? Чудно, но доста вистинито и длабоко, имаме сите свој воз, само дали можеме да го видиме и да го застанеме времето или зграпчиме моментот, кој успеал е и ќе биде среќен дур е жив.“
Доста инетересна случка која доста ме разигра ова му се има случено на мој пријател и е жива вистина, дали сте се нашле во слична ситуација или дали сте осетиле такво нешто? Или пак можеби веќе се качивте на вашиот воз, или јасно вие дека заминал оддамна?
„Идејќи си накај Скопје, во возот на станицата пред Прилеп се качи една прекрасна девојка, поминувајќи го моето купе така силно ни се поклопија погледите што долго време останав укочен за седиштето неможејќи да реагирам и да го тргнам погледот, од местото, моментот и ситуацијата, сепак се работеше за момент, а мене ми беше како животен преплет во очите, зошто не станав, зошто не излегов да ја повикам да влезе во купето и така беше напола празно? се исплашив ли од тоа што подсвестно го насетував дека ќе настане, физиката на девојката беше скромна но очите беа возвишени, енергијата и се околу неа ме заковаа, после некое време станав да ја побарам, но беше залудно затоа што возот имаше дури 7 вагони, а јас не бев спремен да ги изодам, се надевам дека ако се потрудев сега ќе бев посреќен, може ли човек да претпостави дека неговата длабочина и љубов ќе ја сретне на блиц и ќе му избега пред очи за миг, неприметеливо од никој сем од своите очи? Чудно, но доста вистинито и длабоко, имаме сите свој воз, само дали можеме да го видиме и да го застанеме времето или зграпчиме моментот, кој успеал е и ќе биде среќен дур е жив.“
Доста инетересна случка која доста ме разигра ова му се има случено на мој пријател и е жива вистина, дали сте се нашле во слична ситуација или дали сте осетиле такво нешто? Или пак можеби веќе се качивте на вашиот воз, или јасно вие дека заминал оддамна?