Воени авиони

[callejón de la muerte]

Арсенал ВГ-36

Веројатно најдобриот пресретнувач на светот во моментот на првиот прототип во 1938 и почетокот на сериско производство во раните денови на 1940.
Малку познатата француска фирма Арсенал се пријавила на конкурсот за замена на веќе застарените Девоатен Д-510, Лоар Л-46 и Моран-Солние МС-225, и како поддршка на новите МС-406 кои на некој начин би биле француски Харикен.
На конкурсот бил избран Девоатен Д-520 како францускиот Спитфајер но покрај тоа следела и резервна нарачка на стотици Арсенал ВГ-36 кој иако бил најдобар проект од сите, поради цената бил на второ место позади Д-520.
За тоа време страшна машина со топ од 20мм со 100 гранати меѓу цилиндрите на линискиот мотор Испано-Суица 12-Z со 1200 коња кој го терал ловецот до необично брзи 630 км/ч. Едини ловец кој имал компаративна брзина во тоа време бил советскиот МиГ-3.
Освен топот тука биле и 6 митралези од стандарден пушка калибар 7,5мм и 3600 куршуми.

Во вртлогот на мајските настани во 1940 од 164 авиони во завршна фаза на склопување во фабриките на Арсенал, само околу 25 биле примени во француската авијација при што била оформена една едина ескадрила на југот на Франција. И така наместо со Луфтвафе, ВГ-36 се борел со Реџа Аеронаутика. Во хаосот на падот и поразот биле загубени и фотомитралеските снимки за потврда на воздушни победи па така останале само анегдотални докази како она на пилотот Маршан кој во еден лет соборил три Фиат Фалко и 2 БР-20 Чикоња.

Дури да биле сите 164 спремни и bon de guerre во моментот на инвазијата, не верувам дека нешто посебно би го промениле текот на војната. А неа ја добивале унифицирани системи а не поединечни супериорни проекти со висока цена. Нарачките за 700 авиони останале фантазија. Интересно но Германците дозволувале производња на летала за режимот во Виши па така биле оформени три ескадрили со овој авион пред сето тоа да престане со целосната окупација од Дек.1942.
На сликата се приметува необично складната аеродинамична линија на овој опскурен пресретнувач.

 

[Eisenhorn]

Постои анегдота од еден од ретките противнапади на кралската војска и авијација кај село Страцин кога извесен број Дорние До-17 средни бомбардери, локално модифицирани да носат еден ХС-404 топ во носот заедно со 1200кг бомби, нападнале голема германска колона која надоаѓала од Бугарија.
Пратња (еден од шака налети кои имале воопшто пратња) била осмица Бф-109 Емил кои биле исти со германските а и ронделата била со крст на неа, па така многу германски војници се измамиле мислејќи дека над нив се авиони на Луфтвафе. Секој бомбардер носел по 24 противпешадиски бомби од 50кг и по 200 гранати од 20мм. Наредниот ден се обиделе повторно но овој пат налетале на бран германски Емили и Фрицови заедно со појачан Флак и доживеале катаклизма.

Да, има една потврдена случка со Savoia-Marchetti SM.79 кои без пратња поклопуваат Италијанска колона која мислела дека се нивни авиони.

С-49 имал и наследник со исто име но со додавка Ц, сосема нова целометална конструкција, нешто на ниво на Бф-109Г но со подобра авионика, ќе напишам нешто и околу нив, интересни проекти, застарени од сам старт но тогаш и онака била специфична ситуација со Сталин и раскидот.

По раскидот со Сталин било дај шта даш.

 

[callejón de la muerte]

Икарус С-49Ц

Во 1948 се случува познатото Не на Тито кон Сталин после кое Југославија е на чекор до војна со СССР, агентура на НКВД ровари по Југа, неколку обиди за убиство на маршалот, трупање војски на граница...
Во една таква ситуација јигословените сеуште не можат да сметаат на САД за помош. Тоа ќе се случи средина на 50-ти кога ќе потече река на оружје и опрема кон југа.

Но во времето на можната војна, авијацијата на младата република била скромна. Она кое најмногу фалело се пресретнувачи кои би ги ловеле непрегледните маси советски бомбардери и јуришници. Оклопниот наследник на Штурмовик познат и како Ил-10 бил во масовна употреба во СССР.
Стотина Густави (Бф-109Г), нешто малку спитфајери и тоа од оние постарите, околу 120 Јак-3/9 и тоа било тоа.
Единствен излез бил потпирање на свои сили и изработка на домашен ловец. Фирмата Икарус која имала каков таков капацитет била одбрана да го усоврши Рогожарски Ик-3 со мотор Климов ВК од 1100 к.с. од оние резервните на Јак-3.
Новиот ловец С-49 полетал за рекордно време и од него биле направени 45 летала.
Но тој ловец веќе при полетувањето бил сериозно застарен во споредба со Ла-9/11 и Јак-9П кои би му биле противници па така после договорот за набавка на француски мотори Испано-Суица од 1560 к.с. било предвидено правење на сосема нов авион.

С-49Ц бил вооружен на ниво на Бф-109Г т.е. со 1 топ МГ-151 од 20мм и два Ма Дјус од 12,7мм со 1300 куршуми. Брзината била околу 640 км/ч. Иако извонредна машина, овој ловец бил сосема застарен. Во времето кога е внесуван во вооружување таму преку барата полетувал првиот Ф-104. Иако со краток живот како пресретнувач, овој авион е потоа предаден на јуришната авијација се до доаѓањето на млазните Ф-84А. 130 фрејмови биле основата на Југословенската пресретнувачка авијација за време на советската закана која за среќа после 1956 и десталинизацијата во СССР престанала да биде претња.

Еден примерок е зачуван во музејот на авијацијата на Батајница (Белград), кој оди натаму му препорачувам да го посети овој музеј кој има неколку извонредно ретки птици.