Вечерва овде, без тебе си го отпакувам срцето и сите заборавени емоции затоа што ми е страв дека по нашата разорувачка љубов која што ме втурна во автодеструкција, се што било живо во мене веќе фатило пајажина.Премногу ретко чувствувам среќа, на болката се навикнав исто како што старците живеат само преку своите сеќавања, така и јас постојам во просторот без твоето присуство, ништожно, како сенка и бледа копија на она што бев пред да те запознаам, немав на што друго да се вратам.
Знаеш колку долго се обвинував себе за се?Секој ден кога станувам наутро, секоја вечер кога легнувам да спијам, додека готвам и додека се смеам со пријателите, додека пушам цигари и пијам кафе знам дека ми фалиш и дека нема апсолутно никој друг виновен, како и секогаш нели, освен јас.А игрите за деца секогаш им се позабавни на возрасните, а јас сум толку стара љубов, толку стара и истоштена и преморена од оваа улога во која што сум поставена.Не сакам да бидам негативецот повеќе, не сакам да глумам, не сакам да лажам, не сакам да ја убивам секоја можност за среќа само затоа што не е со тебе.
Зошто ми треба да бидам жива, ми треба да љубам и да бидам љубена, ми треба да дишам и живеам како сите што ги познавам, ми треба да бидам обична, најобичната девојка на светот, да бидам горда на себе и да бидам цврста за оние кои ме сакаат.Ми треба да престанам да се распаѓам, а не можам, зошто ме болиш.ТИ ме болиш!
Тоа што знам дека постоиш ме боли ... уверувањето дека ако не успеа со тебе со кој друг побогу би можело?
Морам да пораснам и да престанам да повредувам, а не можам додека се што чувствувам е болка.Вечерва сум тука и сум без тебе!