Ваша поезија!

[magii]

Те прегрнав и реков: умрев

Сјај. Ѕвезден сјај и еден камен
Скршен од болка се вие под нашето небо.

Плачат за нас.
Плачат ѕвездите. Плаче каменот.

Црна наметка и крвави стапала.
Боса, доаѓам во твојот сон и те будам:

Еј, застани, дојди ми во преграткиве
Како тогаш, и засекогаш да останеме заедно

Ме погледна. Без зборови ми рече:
Исчезни, скриј се во длабочината

Ти си мртва, ти си болка, ти си само спомен.

*
* *

Лебдам над неговото небо
Го кршам. Го болам.

Да, јас сум негова болка
Да, негов вечен неспокој.

 

[[vladimir]]

Целиот свој живот одживеан во еден здив.
И после крај.
И после тишина.
Безброј пати раскажана една приказна.
Никогаш недокажана.
И после крај.
И после тишина.
Несовршеностите не ме правеа посебен,
туку едноставно несовршен.
Никогаш не требаше да боли.
Никогаш не требаше да престанат ветровите.
Сите приказни се исти.
Само ликовите се менуваат
Останавме да муабетиме
јас и мојата потсвест
И потем крај.
И потем тишина....

​

 

[Пеам на свадби]

Анти-песимистичка нумера

Кога ти се темни у глава,
животот све од позади ти го клава,
и се мучиш со сам себе,
тогаш е време-нешто да се ебе.

Ретко сум вулгарна,
ама денес е исклучок,
денес све ми е дозволено
имам добар крвоТок(не крвоТек).

Се осеќам издрогирано среќно,
полетно и живо,
а неам испиено
ни едно пиво.

А у принцип е недела,
многу тапа ден
за бањање и шетање у маало.

Социјалитичка варка,
ипак денес идам у провод
са сама собом и са Ацетом.

 

[literanova]

ФОТОСИНТЕЗА

Го пиеш сонцето од моите зборови,
со примитивно чувство за опстанок
во разбудените вулкани на животот,
како единствена да си
после потопот...

Во здивот ти чувствувам
како ги разложувам минералите
на твојата радост,
а малку ти е...

Никогаш не ја спомнавме бајката
за зрното грашкок под перницата
на заспаната принцеза,
но зарем мораше...

Секоја педа од твоето надраснување
е две мисли подолга од мојата намера
да се избришам од иконата на светлозрачните
во иконостасот што ти го подарив без повод...

 

[MorrisonKA]

з.5 мравки го негираа Кuler
знаеја дека е пизда
и не отиде до продавница
и не купи ништо
травеститот не исфрлаше ѓубре
непознато дете не лижеше сладолед
НЕ! НЕ! НЕ! НЕ! НЕ!
не се случи ништо од тоа
Kuler рикаше гневно
целиот монитарен систем
не беше набутан во мастика
децата во старки го одеа патот
НЕ!НЕ!НЕ!НЕ!НЕ!НЕ!
з.5 мравки се мртви
мртви мртви мртви
мртви:
о.5 мравка:
онанирам ганглиски
на рикањето на непретенциозни поеми
и длабоките мисли на некој тотално алтернативен ум
о, ја сум ебано мистично кул
низ процепот на вратата на мојата свест
ќе наврнат сите надреални соништа
и светот повеќе нема да биде гнил
зашто и кога мочам јас постојам
за тоа што не го создавам

НЕ!НЕ! НЕ!НЕ!НЕ!
Kuler гази з.5 мравки и ја убива потсвеста на о.5
травеститот фрла ѓубре во лифт

 

[literanova]

ПРИКАЗНА ЗА СОНОКРАТЦИТЕ


Бистрини кога заматуваа
матна врз матна натрупаа
крајот да не се знае...

Преку дедо од прадедо
завештание ми е пратено
сонот да им го протолкувам

Црни птици од три страни довјасале
црни војски со смрт накитени
- црни молскавици во очите стрвни...

Планините волци се наполниле:
во исто дувло искотени
со три млека задоени...

Сал крвта глас имала за да пропишти...

Пишти крвта и во мене
И во тебе
Сонот немоќни сме да го протолкуваме...

ПРИКАЗНА ЗА СВЕТЛОЗРАЧНИТЕ

А сите подеднакво те љубеле
со мислата им светлозрачна
но во различен сон те сонувале...


Век немало да не дотече
црни солзи реки набликнувале
раните да ти ги измијат...

Колку деца ти се удавиле
кај да фатат кога не знаеле

- на сретпат матната ги стрефила

Со зрак од кама кандило
на светци пред слава им палеле
светлини се престориле...

Црнилата пак останале
други да ги растегнуваат...

- ни крај ни почеток не им знаеле...

Скаменети крици низ горите
крв со крв закрвена
а една мајка ги раѓала...

И во крикот наш денешен
крвишта огној разгореле

- та чии сме ако свои не сме...

ПРИКАЗНА ЗА СОНУВАЧИТЕ

Глочкава перница под глава ви подметнаа
сонот да не го досоните...

Во сонот туѓ,
а за тебе,
да се разбудиш,
да видиш се
што сакале да видат
со тебе,
ако не пред тебе,
а од очите да ги извадиш
и на слава
да не се прекрстиш
за нив...

Во ноќ црна,
ни сон кај не `рти,
икони да не видиш
со крвишта опточени,
ни чекор машки
трње што гази
пат да направи
со тебе да го чекори,
ако не пред тебе,
а на крст од презир
сонот да им го распнеш

Зар поважни сме
ние
од тие
во ноќ без ѕвезди што сонувале
оти сонот не го запомнивме
како што ни го запишале
па ги избришавме.

ПРИКАЗНА ЗА ПРКОСНИЦИТЕ

Со крв дива – мастило
на пергамент од црни времиња
јарки светлини нанизи
место слатко за добросување
кога векот ќе го отвориме
и ќе се населиме
за да продолжиме

Точило од бури изделкано
пркосот ли им го острел...

А знаеле:
и ал трндафил на градите
пред венчавка китнеж да си стокмат
во планините,
по дубравите
за жетварките и жетварите
синџирот што ги јадел…

На штрек карпа прекутрупа
сонот така го засониле
- мек килим за нозете ни …

Од почит калта да си ја избришевме
колку да ги испочитуваме...

 

[maja_malo]

Ноќва ја осеќам болката....
Ноќва го осеќам дождот .....
Осеќам како крвта истекува од неговите вени....
Гледам како ангелот умира на дождот.....
Што е тоа околу него...
Река крв или виното што јас го пиам....
Ме погледнува...
Ме повикува...
Ми се насмевнува со болка во очите...
Песна посветува само на мене..
Ме прашува
"Можеш ли да ја слушниш песната која доага од далечината??"
А таму некаде во далечината момче ја свири својата последна поема...
Тивки звуци исполнети со солзи...болка...патење...
Тивка насмевка....
Крвава солза...
Чашата се прелеа ...крв насекаде
Ноќва оставам дождот да го гали моето тело..
Да ги бакнува моите усни..
Да ги милува моите коси...
НоЌва му припагам само него...
НоЌва играм на дождот како никогаш до сега...
Играм се додека не се потроши и последната капка на енергија која го движи моето тело...
Ноќва гледам како ангелот умира на дождот...
Ме повикува...
Ми се насмевнува со болка во очите...
Ме повикува на последен танц...
Капка крв од моите очи,нема повеке солзи....
Ноќва ти припагам тебе ангелу .....

 

[literanova]

ПРИКАЗНА ЗА ВОДАЧИТЕ

Во очите копја огнени носеле,
овде – онде мракот да го раскинат,
видот да ни пролета...

А видот птица ни бил
во примка лесно што се намамува...

Две торби на рамо, велат, носеле,
во едната - смрта презрена,
во другата - сонцето неогреано...

На починка од двете залак каснувале
со вкус на мисла за семето непосеано...

Уште велат:
чекорот на нас им мирисал
и можеле:
низ крошна од даб
во ѕвездите да не видат ноќе,
кога уморот во тревата им истекувал...

Кај ли ги загубивме, кај ли ги избришавме,
Водачит наши, светлоглаголниците...

 

[Medea]

Претпоставки

Не се сеќавам дали

Ме одведе на изложба, на Салвадор Дали
и ми нацрта потем
мустаќи ко на маж
и своеволно ме излеа
како време
надвор од континуитетот
се разлеав врз тебе
асоцирајќи на нешто
така над реалноста.

А така блиску.

 

[Nightwalker]

Само за мене...

Му симнувам капа на секој заеднички момент со тебе
Секој нежен збор од твоите усни, го помнам длабоко во себе.
Ги чувам сите оние спомени создадени само за мене
И не дозволувам да бидат заборавени, во ниедно време.

Не плачам за се' она што можело, а сепак не било
Зашто и она што досега сме изградиле, за мене е многу мило.
Низ смеа се потсеќам на сите наши глупости разни
Со воздишка ги испраќам заедничките романси ко од сказни.

Срцево мое кај твоето бега, патот назад не го бара
А секој мој поглед, кај што си ти љубопитно шара.
Моиве раце немирно претаат, од твоите топлина крадат
А пак усниве мои од твоите, со љубовни нектари се сладат.

Дека набројаново е малку, слободно можеш да кажеш
Но верувај ми на зборот, самата ти се лажеш.
Но и сево ова е само дел, од она што претставуваш за мене
И затоа не би дозволил никому, од мојот живот да те земе.

 

[literanova]

ПРИКАЗНА ЗА МОГИЛИТЕ


Во крвта ни се испишани
сите имиња и презимиња
на црните скокачи во небото
кога стравот се чичкосувал меѓу пршлените
а на очите помила прашината им била...

А не биле многу,
таман толку колку што могили имало
низ планините, крај полињата,
од дедовците ископани
место ниви бериќетни...

Сека могила триш појќе раѓала
од клетата иловица...

Во ноќ со полна месечина
тропаат коските на безимените
во могилите - затревените...

 

[Untak]

Расцветај

Шетав низ божјата градина,
мислам дека барав убавина,
барав љубопитно и смело,
барав душа, барав тело.
Потрага по сродна душа,
по срце кое ќе ме слуша,
некој да ме гали смело,
некој да ме љуби врело.
Помина времето чудно,
долго барав, барав блудно,
но го најдов бараното,
она во мене заспаното.
Најдов битие непроцутано,
го најдов во плевелот залутано,
да беше птица ќе речев летај,
но тоа беше цвет, реков расцветај.

:wub:

 

[Пеам на свадби]

Жлеб...
Кој допира срца и погледи тажни.
Жлеб...
Што сокрива лица и солзи влажни.
Жлеб...
Кој меко те озвучува.
Жлеб,
што вратата за тебе засекогаш ја заклучува.

 

[literanova]

ПРИКАЗНА ЗА КОДОШИТЕ

Девет круга,
девет чуми,
девет колена сотрени
и девет суши настрвени
над девет сеидби непркнати,
девет сонца гламјосани
на девет неба затворени
девет века разнебидени
- уше колку ли ги има
пред нас,
во недогледот,
борчевите нивни
неодборчени...

 

[Сатори]

За годишнината.


Љубовнику заробен во мојот кревет,
врзан за мене преку нишки на потреба,
дали знаеш дека очите ми ја губат бојата
секогаш кога влегуваш
и остануваш
во утробата,
кристално бела боја, како маглата.
Ти, што сеуште лежиш таму,
во подножјето на моите слабини,
завиткан во прав и илузија,
не можеш ли ништо да направиш
за да не западнам во конфузија?

Секогаш кога паѓа темнина,
не, само понекогаш,
ги собирам коцките од нашата љубов
за да и ти го изградам карактерот
на база на емоција,
но само твоите остри сечила
ја тупат контролата и злобата.

Сонувам да ме љубиш како што треба
а не баш како што сакам
со ланци и морници на трагедијата,
но секоја болка воскреснува
нема почесно место за меланхолијата,
туѓа.

Еј, љубовнику што ми ја лепи со охо душата,
благодарна сум што ми подари темјанушки,
толку светкави, розеви,
како бисери
на брегот ослободени,
за навек, мои,
како да си напишал стари древни приказни,
за нас,
свети и проклети.