Ваша поезија!

[Medea]

Љубов. Се’ друго можеме


Четврток замотан во корнет и шлапнат на ретровизор.
Двајца заљубени, а скарани се пцујат еден со друг
Вечер ќе водат Љубов.
Револуцијата ќе се случи баш на твојот телевизор.
Воајерите ќе гледаат
Пишувачите ќе запишат
Љубовниците ќе се задишат.

Има начин
да се преживее овој век
има начин
... Има лек.

Се враќам на себе. Пишувам. Како да дишам нова вода.
Кожата ми е нова, сјајна - змискиот капут соблечен, стара мода.
Просс’нав
Врати ме
На тебе
На себе

Ми помогна да заборавам на злото
да станам подобра и да љубам
(нема да се губам
нема да се губам)

Мантраме - зошто сме сами
секаде и никаде
Стопени зад стаклата
на сопствените затвори
А во нас гори.

Љубов.

Се’ друго можеме.

 

[Лигеја]

''Озарена анимистка,еманципистка и wannabe среќна феминистка''

Седи!
И седнав на престолот,некој ми тупна олово во
дланките.
Се колнам беше како да седам со векови,
сама,доброволно и без никакви окови.
Стани!
Станав од него,болка ми ги олабави трепките,
сета пот остана во дланките,
замре и вистината со мојот здив
некој ми тупна оловен куршум во градиве.
Паднав и се смеев,Хамлет беше весел
а јас бушава и фотографирана во глупоста за навек.
Крварев...
Убаво си велам,каде се пијавиците кога храната
доброволно ќе им ја послужиш,
дури ни тие не се хранат од мртво месо.
Диво месо.
Они мене.
Мене!Јас која сум најпаметна!
Таква сум,зајадлива и се нервирам
кога не сум своја,кога не сум инспирирана,
кога не сум љубена како жена и кога не сум обичен превод
на ПМС во деколте и збирштина од скршени вазни.
Лежи!
И легнав...некој ми рече дека лажам како циган
за се што ми се случило и дека сум обична накурчена феминистка.
Го бришам од Фејсбук.
Осамна.
Ми се пие кафе.

 

[Medea]

Самотија

Прати ми писмо
да се радувам, како да е на марката твојот бакнеж.
Да си посакам желба
како да е последна, полна надеж
да засвирам со усни и да пратам дожд
таму кај што си ти
и ти паѓаат од умор очните капаци.

Прати ми се себе
да ти се изнагледам, гол или облечен, сеедно.
Јас, душата веќе ти ја знам
самоказнување е вака, кога чекаме
исечок е од мојот сон, небото.
Па милувам да заспијам
во неспокој.

За да прашам некој незнаен
кога ќе се вратиш
дали ќе биде исто се’ или не
ама одговор не ми дава
И затоа
си легнувам со отворено срце
и затворена глава.

Татнеам, ко воз кој патува
нема ни шини ни насока
Стигнува, до некое ново место
кај што со тебе се сретнува.

Прати ми се.
Врати ми се.
Се’ е кога сме.

 

[Лигеја]

The pigshit saga

As I stood in front of the shitlle field,
Brave and sophisticated in my robberen boots,
With white shield wide polished and blessed of The Sun,
Shield of uniform like once the great warriors of the village of Chichevo had,
I was facing my own fears of doubt and reconciliation
Because Oh,prased be God,those shits were deep.

Thus with fear as my burden I stepped into this fire,
Burned desire and fulfilled masterhood of my hands,
Heart heavy like that pig of 100 kilos,
But with bravery,as light upon my soul,
with grace,with one swing
I fighted in that shit!Let me be praised!

Alas! Here comes my victory on a beautiful horse,
In that glorious moment I breathed heavily,
Ammoniac rushed into my nose,the smell of the shittlefield,
Oh how I love to dry my sorrow and pain
like those shitzies of
The Pig dried on my face.

 

[Raziel]

Suidae e Morte

Oh Gods of Eternity, i call upon thee,
my soul i bring forth, my bargain to be,
to plead and to beg, with your Will to be free,
of this unholy appetite, this wretched depravity.
If thou would hear this desperate plea,
and answer my prayer, then i would decree,
that henceforth me and my body, sin-free,
will never again succumb to the greed,
and will always refuse to ingest pig-meat.

Coz fuck that shit, o Lords, fuck that shit,
have thou ever seen how that meat is prepared?
It eats its own poo and then it is dead,
then they take it to some dude who sells it to me,
to gobble it up with with monstrous glee.
Then my stomach hurts for hours, yet it feels like eternity,
i run off to poop, but i can't, so i pee,
my whole body has been jammed by that goddamn pig-meat,
a whole day of cramps and unable to take a shit
i did swear upon holy entities to never, ever repeat.
Untill i repeat.
Untill, oh heavenly Lords, i so often repeat.

Heal me, cure me, cleanse me, o glorious ones above,
in return, besides my everlasting love,
i solemnly swear to forever hold my guard,
for my body to stay an Eden of vegetables
and not a pig's graveyard.

 

[Лигеја]

Forlorn of the mystic pig

Never being alone,it knows that forever now they are gone
that brotherhood made of skin and oil blood,
slaughtered,cutted on thousand pieces,
never to be known
until reaches people’s monstrous mouth.
It can be heard from far away,
the sad sounds of the mystic pig sorrowing
for it’s brothers voice can be only this one following:
-Winkly! Wink! Winkly wink! wink! Grrrrgh!
Melting down the fat,showing up the raw heart
dancing in the mud,that’s how the mystic pig sang.
In sadness and tears before it’s own destiny appears
it mumbled with it's last breath
in front of the electrical torment:
Lo! Well remembered we shall be,
my brothers and Me,
by blood and shitting spree,
powerful enough to attack people’s cholesterol even when
we’re dead you shall be very sorry at the end!
So thus the mystic pig cursed,
and the curse became a legend
The Legend became a myth,
And the myth became engraved stones taken out
of my gallbladder.

 

[ЈуријАркадиевич]

Две песни во обид

Кога се разбуди во кино Европа
провев во меморијата,
љубов за
соништата, кадрите и стиховите.

Да се напише за тој ден,
еден ден, мојот ден.
Фустан на закачалката,
осаменост во двоина.​

И

Одломки или ѕвезда од Хармс
вљубен пар на грбот на црна мачка.
Еден човек помислува
Ах, што убаво би било со нож да ги разделам.

Истата слика, летна обиколка на месечината,
љубов или интимна еволуција.
Веќе е доцна,
си го пресече гркланот.

 

[Medea]

На Мајка ми

Со оваа младост, што ги блеснува сите мои облини
немам кому да се помолам, освен Тебе,

Поезијо.

Што ме чуваш од најдлабоките амбиси
што ми го сонуваш секој иден потег
со благ, мајчински укор, ми претскажуваш
она што ќе биде, и она што веќе било,
како Месечина, која видела се’
само Сонцето не.

И во вакви ноќи, кога реалноста тропа на врати
како разбојник, по својот зулум
Ти ме спасуваш
ко да сум давеник
будејќи Крилја, долетувајќи ми од некаде Горе.

Ме љубиш, ти Поезијо, нежно ко ветре,
како самовила,
паднато запче за желба под перница
тука си за мене, и кога ноќта стивнува
А не можам, никако повеќе да ти заблагодарам
освен со несоница.

Да ти дарам малку од себе, од нуркачките пространства
да уловиме нешто заедно
од потсвеста.

Ти си ми мајка, Поезијо
мој заум и наум
ти ме роди
ти ќе ме земеш назад.



~за сите Мајки, земни и Отаде

 

[Anco]

Нели бевме,нели сме биле
комунисти сите исти
и другари верни,верни
ко една душа една мисла.

Нели бевме, нели сме биле
еден за друг,радост силна
кога стана,како стана
еден за друг да сме рана

Кој направи,кој ли стори
сега да сме на две страни
едни тука,други таму
а човеци сме ние исти

Нели бевме,нели сме биле
ко една машина,50 год. риле
кој ли ни капна,кој ли тури
рѓа - што ни душа отру

Кој направи та сега кочи
како никна,кога ли порасна
трнот што нас не раздели
та сега сме на две страни

Едни таму, други ваму
едни ВМРО,други СДСМ
едни со Грујо војвода
други со Бранко вотка.

 

[Лигеја]

''Илуминација''

Мислев да го подредам времето,
додека сеуште има и душа и суштина,
додека сеуште дишат градиве громогласна ширина,
додека тагувам кога срцето ќе ми се покрие со прашина.
Милион светулки низ прозорот делуваат мистично,
карактерно ми го обликуваат знамето на инспирацијата,
ја запираат таа тенка нишка помеѓу умот и секојдневието
за да можам да напишам стих-два,
да ја одморам сенката од рима
и да стивнам помеѓу длабините на перницата.

Знам како е кога љубовта те притиска,
да искрвариш не можеш,
може само да ти се надуе интимата,
да се засили линијата на карминот од усните,
да се скине ударот од градот во кој живееш
и во тебе да оддекне пијан ѓавол,
да те разбуди и да те потсети дека треба да
лудуваш додека те држи несвесноста.
А во несвесноста-страст ќе откриеш.

Јас открив тага,открив и празнина
затоа што ја нема повеќе,
немам кому да го оставам ножот со кој убивам
емоции,
немам кому да ги оставам приказните кои
ги топат решетките на мојот затвор.
Овој проклет затвор на реалноста.
Обичноста.
Исчекувањето.
Животот е тркалезен,убав и убиствен.
Кога љубиш и кога те љубат додека
си ја закопчуваш кошулата,
додека ги местиш браздите од постелата,
додека го слушаш Рахманинов како беснее на пијаното,
додека запаѓаш во меланхонија,
додека твојот живот сеуште има душа и суштина.

 

[Medea]

Шутка

Моја Индија
шаренила што носат здив
од ракија
стар ѓеврек и енергија
на сите во маало, купче како мравјалник
надвор од системот
системот надвор.

Се клацкам во преполна 19ка
мириса на се’
најмногу на неправда
но, зарем е важно кога сонцето сјае исто за сите
и со раширени дланки нуди слобода?


Запишани кепенци
во милион нијанси и бои
отворени малтерисани сништа
и закачалки со неумесни фермани
ZAINAT NA KOMSIATAROLKI BESPARI
DVA PARA ZA TRISTA бујрум, девојче ќе симнам од 300 на 150
виреат блескави златни тројки
усните пеат непресметани бројки

Тетовирана дланка
старица беззабо ми гледа
"ќе те биде бе девојче"
како мачка предам
овде си сечиј и ничиј
контрастите ти се лепат на зеници.


Си купив наочари
благослови
(ко да си им купил нов живот)
двајца млади, жена и маж
околу нив три четири дечиња
музиката овде нема станица
Дино Мерлин пее "Sve je laz"
- освен смртта.

Се враќам дома
празна
а полна
ко да ми рекол некој дека сум одново жива
одмарам
Ќе ме биде бе.

 

[fatamorgana123]

Темно небо.
Тивко ветре.
И десетици ѕвезди.
Едни од нив сме и ние,залутани.
Бегајќи од самите нас.
Бегајќи од спомените.

 

[bulka]

Капка

Најмалата капка крв
е сува формалност
ако некој ти впери пиштол
во главата.

 

[LupcoBocvarov]

Гробјанска идила*
1
Прекрасен пролетен сончев ден ми топли коски,
за моето либидо и кондицијата спомени буди:
кога те растурав до твој страв од смртен восхит
но смртта ме победи и сал парастос ми нуди.
2
И еве, бардаче со цреши-обетки си ми донела
како тоа да сум јас, ме бацуваш, сок впиваш,
карпата на гранитната љубов ич не се ронела,
споменот е пустина во која ти сеуште пливаш.
3
И ете, заминуваш, љубопитно подигам плоча
за повеќе од тебе да грабнам, душа да се слади,
но видов како на еден дечко му стана кочан
дури те гледаше како светот го кршиш одзади.
4
И ми стана мило што ти се погодил таксистот,
дај боже со него да ти биде како со мене исто.

*Денес е светскиот ден на вистинската поезија, па во нејзина чест, ја преработив мојата инвалидска песна “Гробјанска идила“ во нова верзија

Еве како беше инвалидната
ГРОБЈАНСКА ИДИЛА

Posted by lupcobocvarov on февруари 8, 2008

Прекрасен пролетен сончев ден
што ми ги топли коските
и ги буди во нив спомените
кога со склекови и стомачни вежби
моето либидо имаше кондиција
да те растура до страв
од т в о ј а умирачка.

И еве те, денска самовило,
носиш бардаче велешко
со обетки од цреши накитено
и голтка вода отпиваш
бакнувајќи му го грлото
ко мене што ми правеше.

На гробот ми садиш перуники
а сите мои колеги и колешки
низ потподигнатите плочи
зјапаат восхитени во тебе:
машките ми завидуваат
а женските веќе решија
да те копираат –
ако воскреснат.

А еве и плоча ми менуваш,
црн гранит измазнет,
со слика жолто-зелена
на скрин-шут фатена,
Nula dies sine linea пишува
а едно гиф -бебе
се искрши од танцување.

 

[Лигеја]

''Alluring enthusiasm''

I’ve decided to begin with this Venus scream within
because I cannot bear my conscience and the tolerance of
people around me lost in false benevolence,
with shameful unknowledge and easy thoughts
offence towards Minerva’s flames,
they know nothing but to
drink and vomit only stupidity and emptiness,
so I must call upon my duty to serve my vision’s command
to strike heavy back and to tear them apart,
I’ll fight as long as I live with this monumental decadence
aristocratic vanity and cultural depravity,
and yes,
I am sick of seeing with my soul instead of feeling,
for a long time my heart could not afford to swallow
the horror of this brutal society show
day after day I am forced to watch how
this people exist and live between rat’s teeth
speaking with anger and judgement in their minds,
trying to save words for increasing the poison and replace the
Medusa’s eyes.
Blinded and undertaken by Midas and his imaginary gold,
with madness in their brains,beautiful plague,
under the political whip their souls they sold,
guided,blind fools driven by the questions of:
What happened with the ideas,free speech and
drama-democracy?
Like in a Lovecraft’s story only questions,no answers can be heard
in this museum of ugly thoughts and tongues like sharpen spear
The Golden Answers rest in sheets made of books and those
sheets need to be clean
with no dirt and wicked ideas,
but when in people's bodies laziness appears,
helpless and vain they cry like a little child
dressed by his foster parents with no taste
and yet it happened his true parents to be his poor disgraceful state.
All I know is that
today’s young minds are only poor waste
born in monogamous relationship between controversy and false freedom
with nothing but pathetic inhalation of boredom
wounded by the illusion of abstract expressionism,
therefore I cannot bear so I mourn and write at the same time
to exalt and praise
this sloppiness and libertio-insectoid way of life masked
with crucial dogmas and false traditional lies.