Ваша поезија!

Први во месецот


Утрово се разбудив
сонувајќи
Од сите можни бои
на спектарот
од сите моќни појави
на светот
Те видов тебе
Исправен, ко војник
спремен да ме браниш
мене од себеси
Себеси од мене.

И овој месец почна
(да се распаѓа)
и сите наши сеќавања
се преродуваат
Како во чинија мувлосани мушмули
една која заблеснува
и чекам
А што не чекаш, се прашуваш
секој ден чекаш нешто
плата, време, краен рок
некој да се роди, некој да згине
чекаш да созрее, да се смени
некој колаж
чекаш да станеш Жена
чекаш да станеш Маж

Далеку си
а те гледам
и кога е недела
и ништо не работи
те сонувам
и во вторници и саботи
и го читам поетот на светот
како змија да ми вади отров
од срце
и си велам
Кои отрови мораме да ги проголтаме
За да се филтрира
чиста есенција на Љубовта?
 
Ти текнува лепотице

Ти текнува бе лепотице кога бевме сами кај стариот во авто?
Ти текнува бе лепотице кога збиравме ситни пари за топли гевреци?
Знам ни недостасуваше уште некое денарче за да купиме по два,
и ти го шармираше фурнаџијата со твојата насмевка да ни даде попуст.

Ти текнува бе лепотице оти секогаш оставаше по пола геврек?
Ти текнува бе лепотице оти јас го дојадував?
Можеби и затоа сега сум дебел лепотице, а не како тебе јака пичка.
Те вработиле како менаџер лепотице, знам дека е што си паметна, а не дека што се ебеш добро. А се ебеш еј.


Ти текнува бе лепотице што ми шепна кога заминуваше на аеродром?
Ти текнува бе лепотице што си ветивме вечерта пред да заминеш?
Дека засекогаш ќе се чекаме без оглед на се'.
Дека засекогаш ќе се имаме во мисли без оглед на се'.
До кога бе лепотице, до кога?

Ти текнува бе лепотице колку се израдував кога ми кажа дека си добила стипендија?
Ти текнува бе лепотице од мојата нашата плата како пиц мајстор собравме пари за да заминеш?
Можеш барем да навратиш и да ме прашаш како сум.
Можеш барем да се јавиш како на стар пријател.
Можеш барем да не вртиш глава кога поминуваш покрај пицеријата каде што работам.


Ти текнува бе лепотице кога се враќав од работа со валкани раце и ме чекаше само да ми посакаш добра ноќ?
Ти текнува бе лепотице колку пати заедно се туширавме кога ќе те направев за никаде со валканите раце?
Барем да ти текни бе лепотице, кога веќе не те боли како мене.

8658102783_3d5a22fb26_o.jpg



Серијал од Дневникот на Лешко Грејс​
 
За битпазарско тржиште

Те видов мори еј како го врвиш мост.
Ако го имаш некој каур има да те кољам.
Те љубим као орел, море не те љубим као калаш.
Паша зоти, многу те љубим мори еј!


Твој брат го видев брзо,
Го одел за Швицарска уште некој ден,
Вика ќе те земал и тебе таму кај стрико,
Ај те љубим као боксирач мори еј!

Многу ме нервираш еј,
као каур у аутобус ќе те тепам,
Сум ти купил голф 5 за да се возимо,
Ајде да го арчиме заједно.
 
Можеби и денес не е тој ден... Ниту утрешниот ќе биде... Но сигурно ќе дојде. Можеби нема да го препознаеш. Но тој тебе сигурно. Затоа, не прескокнувај ги дните - ќе згрешиш.... Биди дом за секој ден... Бидејќи ден по ден ... Ќе стигнеш до тој ден!
 
Просјак​
​
Сам и вкоренет во тло ладно како некое дрво​
Бараш утеха да го напуштиш затворот на мизеријата​
Во надежта дека некој ќе те праша „Како ти е“ прво​
Одговор никаков не добиваш - одлика на проклетијата​
​
Изложен на камшикот на времето​
Судбината го сее врз тебе на злобата семето​
Со поглед полн со врисок и тага​
Молиш некој да ја заврши твојата мрачна сага​
​
Пред твоите очи, книга со тажен крај, се појавува искра​
Чиниш е тука да ти влее малку топлина​
Гладен, исцрпен и со потопени очиња​
Го впиваш тој извор на душевна храна, таа светлина​
​
Таа ти пружа рака, ти ја примаш како божји дар​
Среќен, како кога човек ќе го крунисаат за цар​
Во тој момент заспиваш и паѓаш во длабок сон, во вечна темнина​
Радосен што некој го полеал последното жарче светлина.​
 
Посилно е

Понекогаш сакам да (ти) напишам
проста љубовна песна
да се крчка ко сармите на мајка ми, долго, бавно, да го замириса сиот простор.
Сакам да сонувам додека се пласти снег на прозорците
во пресрет на Св. Никола
да носиме ракавици држејќи си ги носевите залепени
заледени, смрзнати за првите освестени излози
Да не прашуваме никој - а колку степени има надвор?
Зошто во нас, татни жештина,
грејно тело без потенциометар
запалена тишина.

Понекогаш сакам да запишам
проста љубовна песна
да се топли како корките од мандарини по радијаторите
и да носи ритуал, ново чувство што посегнува до облаците
пресечен месечев срп, оставени снегулки да се ладат
додека ние, молкум низ градот шетаме.
Сакам да ти кажувам, колку ми недостигаш, а веќе си се вратил
со куфер изгрицкан, истумбан, трипати закопчан и откопчан
ми носиш некои француски супи, чоколадни колачиња
држиш во себе сеќавања, предавања.
Нови колеги, мудрувања и носталгија.
А јас, среќавања. Со сите и секој, со некој и никој.

Понекогаш, сакам да те зачувам
во проста љубовна песна
да не ми отидеш пак
некаде отаде, Буркина Фасо
па да морам да те ловам и враќам,
со зборовно ласо.
Се зезам, се смеам. Еве кај иде крај на декември
ќе дојдеш, ќе мезиме сарми, ќе лупиме мандарини
ќе чекаме Месечина да ни ја осветли спалната соба
ќе се будиме од љубов во доцна доба.
Понекогаш, сакам да не мора да пишувам
за да ме боли,
така, просто.

Од Љубов.
 
Немам инспирација...
...Седам во собата...
мириса на цигари...
Родео Голд,
втората љубов на татко ми.

Канче со кисело млеко,
лушпи од мандарина...

Телевизорот работи...
МРТ, фудбал...
А кој гледа...?

Немам инспирација...
 
не бројам веќе колкумина крај мене минале поминале колкумина ме одминале без поздрав и мој отпоздрав а многумина од нив ме знаеле ме познавале па ме заборавиле
 
Овча вратно сланина

Овча вратно сланина
Долазим из планина
не дирај овча младина
добичеш батина

О, Косовска ладина
Моје село, моја падина
О Косовска ладина
моја рајскo градина

Бистро вода сладина
поред моја градина
курбан овча младина

Овча вратно сланина
 
Ќе заврши годинава

Ќе заврши годинава
а ќе завршат ли сите наши сомнежи,
нашите прашалници
свиени како ортома на вратот
за наредните искуства
болки и можни очекувања
ќе дојдат ли нови запреги свежа сила
или се’ ќе остане недоречено,
па ќе го чуваме во тегла
"Ај за наредната"?

Ќе заврши годинава
а, ќе завршат ли сите наши вистински солзи
пролеани за погрешни луѓе
или лажни насмевки
за вистински случајни минувачи
ќе завршат ли лажните надежи
дека "ќе се смени се’"
а можеби и не
ќе заврши ли конечно, она што почнало?

Ќе заврши годинава
како констатација
како бунар инспирација
како материјално ѓубре кое испарува
запленети петарди
и скиселена руска во кујната
како потрошено време.
Ќе заврши
А дали ние ќе почнеме одново?
 
Играње тенис без мрежа

Проблемот со македонската поезија, и воопшто, со светската поезија, е фактот дека неспособните поети почнаа прозата што хаотично ја размавале во неритмични и неримувани редови да ни ја подметнуваат како песна. Од век се знаело што е песна: дека тоа е текст кој е во редови така дотерани со ритам и рими што при гласното читање одѕвонуваат мелодиозно. Само таквите редови се нарекуваат стихови. Ритамот, во основа, се остварува со еднаквиот број на слогови во стиховите кои се римуваат, а римите се остваруваат со нагласено звуково совпаѓање на зборовите на краевите од стиховите.

Првичното име за `поезијата` е лирика а тоа значи пеење на некаков текст во придружба на жичениот инструмент лира. Значи, во основа, поезијата е музичка дисциплина па дури и кога таа не се изведува во придружба на музички инструмент, минимум нужен за нејзина идентификација како поезија е при рецитирањето да се забележливи ритамот и римите во неа.

Е сега, развитокот на поезијата вклучува и нејзино преведување од еден јазик на друг.
За да остане преведената песна песна и во целниот јазик, преведувањето мора да биде препејување а тоа значи дека препејувачот треба оригиналната песна така да ја парафразира во целниот јазик што, запазувајќи ја формата (ритам и рими), таа да ги одразува суштинските мисли содржани во оригиналот.

„Преведувачот на проза е роб на авторот а препејувачот на поезија е негов ривал!“ (Василиј Жуковски, руски поет од 19 век)

Да се препее туѓа песна е двојно потешко одошто да се напише своја бидејќи, првин, треба да разбереш што точно авторот сакал да каже, а потоа, тоа да го парафразираш во стихови со ритам и рими. (Кога пишуваш своја песна, она првото ти е само по себе јасно.) И тука доаѓа до израз човечката склоност за искористување на секоја поволна околност за извлекување корист.

Неспособните поети почнале, без запазување на ритам и рими, песни од туѓи јазици да преведуваат и како книги да ги продаваат а тоа кај читателите сепак наидувало на поволен прием бидејќи љубопитството на луѓето е неизмерно па наоѓале задоволство и во таквите „прозни варијанти на песни“ од други јазици.
А српската поговорка вели: „Прилика раѓа лопова!“

Следниот чекор на неспособните поети бил да почнат таква туѓа или своја проза, во неритмички и неримувани редови размавана, да ја претставуваат како свои песни и без многу труд да печалат.

Несомнено е дека она кое од некој текст останува како негова трајна уметничка вредност се метафорите употребени во него. Метафората е најсилното изразно средство бидејќи дури и како кратка споредба од збор-два генерира многу повеќе слики одошто самите тие збор-два содржат во себе. А вредноста на книжевното дело се мери со бројот на сликите што ги предизвикува во секунда читање.
Но, овде зборуваме за разликување на проза од поезија.

Голема заблуда е дека поетите се „принцови на метафората“ – во прозните текстови на големите прозаисти има многу повеќе метафори одошто во поезијата. (На пример, во патеписите на Федерико Гарсија Лорка има повеќе метафори одошто во сета неговата поезија. Или, само во романот “Есента на патријархот“ на колумбискиот писател Габриел Гарсија Маркес има повеќе метафори одошто во сета “поезија“ на Томас Транстромер и Волт Витман заедно).

Зборот уметност, во случајов со пишувањето, значи вештина која го надминува просечниот човечки капацитет за писмен израз. Но, вредноста на изразноста како уметничко својство на еден текст не може да биде пресудна за разликување проза од поезија.

Пресудна може да биде единствено формата која кај поезијата е потчинета на правилата за мелодиозност кои ги спомнав погоре.

Сето друго што отстапува од тие правила а се подметнува како поезија е всушност инвалидска поезија – или, како што големиот американски прозаист Курт Вонегат им пишал на едни средношколци:
„Да се пишува поезија во слободен стих е исто како да се игра тенис без мрежа!“

Пишувањето поезија и раскажувачка проза е вештина измислена за забава на луѓето а тоа дека ПРОУЧУВАЊЕТО на таа забава можело да се претвори во наука е само доказ за итрата добродушност на политичките елити – да се одразат како мецени давајќи милостина на трошок на државата.
 
Секаде околу мене гледам луѓе
што мислат дека високо се и дека далеку биле
сите влагаат во некој нејасен фазон
и викаат дека улицата е нивни дом

Понекогаш се прашувам зошто
владее мода бетонот да биде едниствен сон
и не ми текнува натака :D
 
matthias-heidrich-19.jpg


Живот

го сакам
звукот на гризење на нокт,
на блиц од апарат,
кршење чаша,
отворање лименка,
чкрипење на запалка,
кинење на жица од гитара,
на завршеток на бакнеж,
звукот на крајот,
и на почетокот од крајот.
го сакам звукот на моментот.
ја сакам самотијата
затоа што е
најгласната тишина
што ме научи да се
чујам себеси.

сакам да претрчам на црвено,
да го потцапам некого на чистиот чевел,
да не купам карта во автобус,
да се скиселам кога јадам лимон,
да го гледам светот низ скршен прозорец,
низ отпревртена призма,
да решавам равенки со сите непознати
за да си станам позната,
да си одземам за да си дадам.

сакам.
 
Педер на поезијата

1
Поетите денес без ритам и рими песни творат,
типката ЕНТЕР за кршење на прозата им е алат,
нивните стихови се ко јуфки од здробена кора,
осакатени се ама нивните автори ич не ги жалат.
2
Напротив, поетите ги рецитираат во Цацко-стил,
магарешка интонација смислата ќе ни ја долови;
се намножија толку многу, како океанскиот крил,
а се срамат од римите бидејќи биле истополови.
3
На властодршците им се упикуваат долгорочно,
силувањето на поезијата е со академски екстрем;
од разните јазици си се преведуваат реципрочно,
се печатат и се прогласуваат за антологиски крем.
4
А јас, што се трудам да римувам футер со хедер,
среќен сум и да ме спомнат како поетски педер.
 
You must log in or register to reply here.

Kajgana Shop

Back
На врв Bottom