Драга Кајгана (виртуелен дневник)

  • Креатор на темата Креатор на темата Acid
  • Време на започнување Време на започнување
И драга да се надоврзам на она од вчера. Затоа што јас кога ќе си отворам некоја тема за дискусија во главата, не запирам додека не ја разработам максимално. :D

Имаме и друга категорија на луѓе, кои авторитетит не може да го покажат и докажат ореку својата позиција, туку преку завршување некаква basic услуга. И тука не постои полесен начин за да се обезвредни работата што е завршена.
Тогаш гестот престанува да биде гест. Кога некој ќе ти заврши работа, ама не за да помогне, туку за да отпосле те потсети дека без него ништо немало да се случи. Во тие случаи фокусот не е на резултатот кој ти реално го заслужуваш, туку на неговото его. Помошта се претвора во алатка за наметнување важност и создавање чувство на долг.

Има нешто многу напорно во таа постојана потреба да се подвлече: “јас бев”, “јас го направив тоа”, “без мене немаше да се заврши работата”. Како самиот чин да не вреди ако не е проследен со вербална потврда.

Такво време дојде дечки. Ретко кој ќе ти заврши работа без морална фактура.
 
ДК,

Па драга, long time no see. Утре ќе се заокружи и заврши циклусот од настани кои ме натераа повторно да се вратам. Со месеци ја чекав оваа точка. Секојдневниот стрес и нервози, малку се одрази и на здравјето, очекувам да се достабилизирам во наредните неколку недели.

Притисокот беше да се спаси фирмата од дополнителни и непотребни финансиски товари и да се обезбеди иднината на дел од вработените. Кога процесите зависат од еден поединец, и да сакаш, не можеш да ја заобиколиш нервозата, а потоа и стресот како миновен процес. Важно е циклусот се заврши и повеќе од успешно. Тргнат е прашалникот на оправданоста за постоењето и опстанокот на фирмата. Одмор, секако, оваа година не видов.

Од времето на моето вработување се променија неколку фактори и околности, и работата, пред 3-4 години ја прифатив од чисто идеолошки причини. На проблемот со кој работи фирмата (и проблемите со кои се соочува) гледав како на своевиден предизвик, и сметам дека, денес, има извесно поместување на границите на справувањето со истиот. Очекувам наскоро да биде ставен и под речиси целосна контрола.

По таа повеќемесечна исцрпеност од секојдневни деловни состаноци, закитени со објаснување, преговарање и убедување, па подготвување и средување роковна документација, расправање со надворешни страни тела, инспекциски службеници и предметно трчање (процеси кои започна уште во мај), условно кажано работата си ја „носев“ дома, а закрила земав во поинтензивното гледање филмови, барем мозокот, неколку часа во денот, ми беше пратен на пасење.

И секако, домашните, покажаа огромна толеранција и трпеливост изминатиот период, затоа е важно опкружувањето, и поддршката од најблиските. Платија цена со мојот константен умор и периодично дистанцирање.

Наредната година ја фаќам од старт, така се читаме во повеќе литературни и филмски предизвици. Катчињата поради кои најмногу се вратив. И одмор, секако, од јануари.

До следно читање!
 
Морална фактура за гестови мора и треба да има зошто ако ќутиш и вршиш работа, ќе пружиш прст, ќе ти бара рака нареден пат. Луѓето се станати ултра себични и фоксуирани на себе, битно е да му помогнеш а утре ќе го снема, докажано милион пати затоа ако на некој му помогнеш и си одземеш од свое слободно време и ден и треба да се осеќа должен и да го бараш утре кога ќе ти треба а не да си игра ќутенка.
Увек има две страни на паричката Кајги.
 
Кајг,
ќе напишев нешто, ама ќе го ризикувам ручекот, затоа не ја претерувај, морам да се посветам и на други работи, до тогаш Кајг уживај во убав панорамски поглед на Охридско езеро (на фотографијата горе малку десно како мала бела линија е пистата на охридскиот аеродром, па сега види ти ориентирај се што каде е).

ohridsko-ezero-700x700.jpg
 
Живееме во свет со толку изместени вредности, што секој обид за практикување на нешто нормално, би бил гледан со скептицизам, одметништво, прашални погледи... Не е во мода да си нормален, во мода е да си кловн, да живееш брз живот, преполн со блуд, разврат и толку себичност и егоизам, што кога би се одзело од тебе и би се распределило на цела планета пак секој би добил многу големо парче.

Ако не одиш во дискотеки, не се пијанчиш и шмркаш, немаш “комбинации“ паралелно со 10 девојки тогаш отворено ти кажуваат и прашуваат “Тапа си, не си интересен, во депресија ли си?“. Депресија во денешно време е да сакаш да се фокусираш на вистински вредности, а да се дистанцираш од празни луѓе, празни места, празни вредности. Понатаму, насекаде има “искусни“ луѓе, со нивното “слушај го баткоти, ги знам ја сите тие работи“, што отворено си кажуват дека океј е машкото да е неверно, ама женското никако не смее да биде и одма ќе ти “аргументираат“ преку примерот со клучот и бравите. Па ако некој слушач се најде во близина и им искоментира “на таквите како вас Господ само женски деца ќе им даде“, они ќе искоментираат “аа шанси нема“. Бидејќи смртна трагедија е женско дете да имаш, мора да се оди по манастири и бајачи, да се бара проблемот во жената, да се јаде и пие што ќе се прочита по интернет за n-тото дете да е машко и секако жената мора да раѓа дур не роди машко дете. Мора наследник да се има, наследник на што само се прашувам. Ние битно ќе си организираме женски трки, жени во технологии, разни настани, ќе си бидеме горди на сите нив, ќе се тапкаме по рамо, а со овој менталитет без проблем ќе си живееме, тоа не е тема на дискусија. А да секако, не дај боже да кажеш дека си заедно со некоја личност повеќе години, прво ќе ти се каже “Аман бе, од злато п**** ли има“, пошто секако новото нормално е секоја ноќ со различна личност да сме, а фамилија да оформуваме само со таа што по грешка ќе затрудни, мадај во денешно време во тренд е абортуси и деј афтер, нема тука простор ни за избрзани фамилии, самото создвање фамилија не е мода, тоа е само чин на уништување на младоста, пропаѓање, излагање од “шема“. Кога ќе дојде време дете да воспитуваме, ќе бидеме зафатени со работа од 9 до 5, со сите обврски поврзани со “градење подобра верзија од себе“, сите кафани што сме ги должеле и што ни ги должат, детето ќе треба “правите“ вредности да ги гледа од околината, која живее по се што горе споменав. Се што е погрешно има во ова, само нема љубов, ама сите се први да кажат дека шират љубов, а шират се, само љубов не.

Само генерацијата што гласно ќе може да зборува и да се побуни против сите овие наметнати лажни вредности НЕМА да биде полоша од минатата, до тогаш ќе се жалиме и кукаме како младите не ги бивало, како порано подобро било.
 
Последно уредено:
После 5 години повторно бев во Штип.
Градот изгледа како што доликува на еден град со толку историски ликови.
Понекогаш се изненадувам дека можеме и нешто да направиме како што треба.
Поздрав до Штипјани. Секоја чест
 
Драа

Еве ме и мене, одамна не сам пишаја ништо.Абе расцфета ми се телефон скроз, екран сол, па и почна црнило да метастазира по екран, како у онј страшан филм The Grudge(hehe Џонтра, ако читаш еди кур, страшан е хаха) или као нештото у Lost, или као чудното и прамидално у 1899 серију.
Само моеше да читам некои реченице до пола, главеше ми букфа А на тастатуру.
Еве ск гланц ноф, сс продужен договор наравно.Како мало дете се радују.
Па ја луд ке користу телефон без заштиту и од напред и од позади, такој било покурназки на изглед.

Иначе живи, здрави и насмеани сфи по дома.Парватеа брзо ке прооди, еве има седам месеца и стои неколко секунде сама. Она е бебе тирекс, еде му ги хотвилс количке ма ботљака, он е Хулк а ја татомен и боримо се протиф њума, да ги спасиме количкитееееее.

Еј да, веруе ли ти се или не, ја сам проодија на седам месеца.
 
Сфатив дека после патувањата, најдобро нешто што човек може да направи за себе е да оди на концерт. Па дури и сам. Нереално колку добра енергија се собира. И најтапа концертот ми е во добро сеќавање. За 2026 иам цел да одам што почесто.
 
Мој Православен.


Кога би имал временска машина ова би им го пуштил во палатата Букелеон на Босфор на Јустинијан и Теодора и други згодни Византијци. Да размрдаат тоа сандалите и Тиријан лиљаковите свилени наметки. Замислиме со дијадема на глава кеј, crushing the Party. Со Lautsprecher. ХАХА
Инаку под тејк ми хајер - мој најсакан, не мислам на 'Гштаад. Туку на други големини. Однеси ме на други висини мене ко човек. Направи денес да сум поголем од вчера. Се е во твои раце, семоќен.
 
Последно уредено:
Дедо ми почнува да ja губи острината во мислите. Никогаш впрочем не се оправи вистински од операцијата.
Иако инсистира, не е веќе толку способен да оди до центар на град да се дружи со пензионерите, а мајка ми се грижи.
Се симнав кај што седат со цел да му закачам airtag за да го гледаме на мобилен, па решив да изедам еден тост во сендвичара која постои 20 години каде и самиот ме носеше од каде што можев да ги набљудувам. Чекав да станат бидејќи не сакав да му ја скратам дружбата која постепено се намалува поради кратките и се поладни денови. Додека чекав да зајде сонцето и станат, пробав да ја замислам таа нивна дружба и како би изгледал нашиот еквивалент, но по брзо станаа а јас му се придружив на патот кон дома оставајќи ја мислата и тостот недовршени на масата. Нешто помалку од километар го одевме не знам колку многу долго, но бавноста во одењето и во разговорите и мене ме вратија на некое подесување кое ми годеше, каде мислите и пулсот спласнаа а животот доби на момент друга, привремена перспектива. Тоа ми тригерна сеќавања кога тој ме водеше на истите пешачки под рака како што сега јас него, бидејќи беше истиот пат преку кој ме носеше на часеви по англиски, кошарка и дома. Кругот на животот. Ги ловев муабетите што изнудуваа реакција и насмевка калкулирано. Знаев дека сум во сеќавање додека се случуваше. Беше сончево попладне а јас бев повторно дете. До следно, дедо ипол!
 
Бугарофилине во темите за политика како се на готовс што ќе кажи Византиецот. Омилен член им сум.
 
Кајг,
ај што е хорор филмот што мора толку силни звуци да придонесе да се исплашиме, еве не се плашам и го гледам намалејќи го скроз звукот, па што мора по темница да се движи низ куќата која е запоседната со дух, упали светло да се гледа, а од кога калуѓерка е лоша преставена како демон, хм, да го догледам да не ризикувам навечер да сонувам глупости, ама ми се гледа да видам до каде иде таа негативна фантазија на човекот, посебно што се уклучени децата во овие страшни сцени.(The conjuring 2) :shok2:
 
Speaking of стари баби и дедиња, сакам да ви кажам дека ми се слаба страна. Ми е бескрајно жал што се изнемоштени, што телото веќе не ги слуша како порано, а душата се уште им е полна. Луѓе што работеле, се жртвувале, граделе семејства и држеле свет на плеќи, денес одат бавно и тивко, и се скроз невидливи за брзиот свет околу нив. Они не бараат многу, само малку внимание, разговор, некој да ги сослуша. Треба да сме понежни со нив, затоа што еден ден, сите ќе одиме бавно… и ќе ни значи ако некој не погледне со истата топлина.
 
You must log in or register to reply here.

Kajgana Shop

Back
На врв Bottom