- Член од
- 22 август 2022
- Мислења
- 423
- Поени од реакции
- 1.477
Драга, добро утро.
Неколку дена се сомневав, ама денес конечно ми стана јасно.
Јас се менувам. И тоа многу се менувам.
Аман премолчи, аман да нема расправија, аман изглади, толерирај, од таа грл полека полека се губи трага.
Првпат почнав на прва топка да покажувам заби, директива одговор и капак.
И знаеш што? Сфатив дека мојов е во право кога ми вика, ти од што сакаш со сите добра да бидеш те гледаат како слаба.
Јас, пак, те знам и ти ги знам одговорите и пред да ги изустиш, малку дрско да застанеш во своја закрила, многу нешта ќе се сменат. Добра му е онаа „Ако си во право и не покажеш заби, делува како да не веруваш дека си во право.“
Почнав уште од сабајле со колешка една, продадена душа смрдлива, а јас ѝ помогнав со ориентација, ми плачеше, не знаеше на директорката на интервју што да ѝ каже, не знаеше во болница да отиде вошка една. Сега, нема потреба од мене, па пробува да се улизува на локалците и тие фрустрации на другите expats ги бљуе. Нешто пројаде гурабии рано на сабајле, јас уште посигурен одговор директно, со спуштање муабет сите кон неа да се свртат, ајт таму, пред сите. Во фаза сум од животов кога никого не толерирам. Хомо сапиенс сме мајку му стара, мора ли забите да ги клештиме за све во животов, за сите има место. Ич не го сакам ваквиов став, ама ако е предуслов за преживување, не знам...
Само да не почнам да се занимавам малку со туѓи слаби карики... само нека не проба на пат да ми стои.
Жив чоек, стално се менува. До вчера бев „еееј како не ми текна ова да го спуштам“ , последно време само почнав „Упс, ми се испушти“ да викам. Што да правам, никогаш прва не се закачам.
И не го сфаќам оној момент ако те нејќам, те нејќам. Никогаш во живот не сум развила антипатија кон некого што не го знам доволно добро да имам причини за истата. Никој никого не мора да сака, не сме matching app, ама секој кон секого мора професионално да се однесува. Да покаже дека од дома некад потрошиле време да го воспитаат.
Неколку дена се сомневав, ама денес конечно ми стана јасно.
Јас се менувам. И тоа многу се менувам.
Аман премолчи, аман да нема расправија, аман изглади, толерирај, од таа грл полека полека се губи трага.
Првпат почнав на прва топка да покажувам заби, директива одговор и капак.
И знаеш што? Сфатив дека мојов е во право кога ми вика, ти од што сакаш со сите добра да бидеш те гледаат како слаба.
Јас, пак, те знам и ти ги знам одговорите и пред да ги изустиш, малку дрско да застанеш во своја закрила, многу нешта ќе се сменат. Добра му е онаа „Ако си во право и не покажеш заби, делува како да не веруваш дека си во право.“
Почнав уште од сабајле со колешка една, продадена душа смрдлива, а јас ѝ помогнав со ориентација, ми плачеше, не знаеше на директорката на интервју што да ѝ каже, не знаеше во болница да отиде вошка една. Сега, нема потреба од мене, па пробува да се улизува на локалците и тие фрустрации на другите expats ги бљуе. Нешто пројаде гурабии рано на сабајле, јас уште посигурен одговор директно, со спуштање муабет сите кон неа да се свртат, ајт таму, пред сите. Во фаза сум од животов кога никого не толерирам. Хомо сапиенс сме мајку му стара, мора ли забите да ги клештиме за све во животов, за сите има место. Ич не го сакам ваквиов став, ама ако е предуслов за преживување, не знам...
Само да не почнам да се занимавам малку со туѓи слаби карики... само нека не проба на пат да ми стои.
Жив чоек, стално се менува. До вчера бев „еееј како не ми текна ова да го спуштам“ , последно време само почнав „Упс, ми се испушти“ да викам. Што да правам, никогаш прва не се закачам.
И не го сфаќам оној момент ако те нејќам, те нејќам. Никогаш во живот не сум развила антипатија кон некого што не го знам доволно добро да имам причини за истата. Никој никого не мора да сака, не сме matching app, ама секој кон секого мора професионално да се однесува. Да покаже дека од дома некад потрошиле време да го воспитаат.
Последно уредено:
