Муабетов не е дигресија, туку генерален наратив е светската завера на ционистите против сите народи поединечно. Еве го аудиофил, како ревносен читач на Лучиќ, ќе ти каже за хазарскиот речник, и за планот на Хазарите да ја населат Украина, исто како што беше претходно планот, да ја населат, Србија, па Македонија па сите можни конфликти во светот со истата приказна.
Еве неколку практични прашања за тебе и поенти за размислување. Доколку Македонија е во војна со да речеме Бугарија, за кого би требало да работи Македонската дијаспора и Македонските лоби групи? Што е толку чудно што Ротшилд купувал земја од Турските бегови и Арапите, за така да помогне во создавањето на Израел. Кој на нас ни е крив што ги продаваме имотите и ги напуштаме Тетово, Кичево, Струга и така натаму? Ако ни вршат притисок Албанците, што ние правиме да анулираме тој притисок, или само подвиткуваме опашка и бегаме. Патем ова се случува уште у СФРЈ и 1991-2001, кога горе доле ние имавме контрола над институциите. Евреите ли ни се криви за корупцијата која ни ја уништи државата? Факт е дека Грција имала подобар грб за време на граѓанската војна и избркала стотици иљади Македонци од Егејска, тука нема никаква конспирација, тоа значи дека интересите на Грција некако биле испреплетени со Британија и САД. Точно е дека сам по себе хероизмот, не игра улога во создавањето на една држава. Но точно е и дека без таков хероизам, џабе би му било на Ротшил да ја купел Палестина, заедно со Јордан и Сирија.
Нема романтизам во моите гледања, ниту во Израел, нуту во Ерменија. Самите Ерменци (има напишано брат му на Монте Мелконијан) биле свесни дека покасно или порано ќе го изгубат Нагорно Карабах, баш од причина што населението од 90тите (во моментот кога ја добиле војната Нагорно Карабах броело бедни 150К луѓе, а држело територија дупло поголема од самиот Нагорно Карбах) до денеска се има намалено таму за 20% официјално, а неофицијално бајаги повеќе, пошто претежно луѓето работат во Ерменија. Дури и војната во 90тите е право чудо како ја добиле и тоа највеќе благодарејќи на хероизмот на доброволечките одреди на Ерменците од блискиот исток, кои го носеле искуството од војната во Либан 80-88.
Мојата наклонетост кон Ерменците и Евреите како народи, се должи не само на хероизмот во нивната детерминираност да изградат држава после голготите кои и двата народи ги доживеале, туку поради фактот што тие 2 народи единствени сочуствувале со нашата лична голгота и соработувале и несебично помагале со нашите револуционери од крајот на 19 и почетокот на 20 век (и со двата народи сме делеле иста држава и иста мака) . Не можам да сочуствувам со Азерите, Курдите и Арапите, кои ради верата биле привилегирани (како што биле привилегирани и качачките банди да прават злосторства врз христијанското население) во општеството во кое ние сме биле крајно угнетени. Башибузуците, регуларните и нерегуларните аскери, потерџиите кои вршеле злосторства силувања, убиства, грабежи и палежи кај нас, во голема мера биле составени од Курди, Арапи, Азери, па и од Палестинци. Неможам да поддржам народ, кој дозволува да го води движење како Хамас (идеологија, која е бајаги побрутална од онаа која ја следеле нивните претходници од кои сме пателе), кое проповеда уништување на све што не е муслиманско (движење кое во блиската и далечната историја се покажало како фатално за нас). Како за илустрација, Хамас е 100 пати побрутален од УЧК. Мене можеби ми е жал за тој народ и неговите невини жртви, меѓутоа, мораш да знаеш дека преќутувањето не е ништо друго, туку одобрување. Па така исто е и кај нас. Доколку нас ни го сменија името, а ние ништо не превземавме како народ, тогаш едноставно го подржуваме тоа. Да се боревме, ќе речев дека изгубивме. Тоа што не владее УЧК и ние ништо не превземаме е исто добра аналогија.
Од друга страна све ова незначи дека го подржувам Биби и неговите методи за справување на ситуацијата. Пошто според мене овој пристап е крајно контрапродуктивен на долги патеки (за самиот Израел), како што впрочем и гледаме.
Едноставно за мене, светот не почнува од денеска, и секако го гледам светот егоцентрично и чисто националистички од Македонска перспектива.
Проблемот не е што не го гледаш светот егоцентрично од Македонска перспектива. Напротив тоа е добриот дел. Лошиот е што од овој аспект не го гледаш реално светот (како со Ерменците што гледаше романтично а не реално, така гледаш и за Израелците). Продолжуваш за хероизмот како тоа да е одлучувачки фактор. Па сме имале ние наши херои, и во поново време не само наназад во историјата... И знаеш што е примарната разликата меѓу нас и Евреите во исходот за државноста?
Разликата е што нас никој од големите сили немал интерес да не поддржи, уште помалку како Израел да ни направат држава. Тоа не е затоа што они имале херои а ние не, туку затоа што трет фактор - големите сили (една или повеќе од нив) имале интерес да го создадат Израел баш таму и баш тогаш.
Ерменија ја спомнуваме, и не може а не ти е јасно дека тука они се послични со нас а не со Евреите. Знаеш зошто? Затоа што и нив Ерменците никој немал (и нема) интерес да ги поддржи. Затоа и Ерменија го изгубија Артцак... Не затоа што Азерите имале херои и хероизам. Туку затоа што
имаа и имаат подршка од трет фактор.
На крај, една интересна иронија има овде. Се однесува на споредбата со Евреите и Ерменците и зошто ние имаме многу заедничко со Ерменците, и ама баш ништо со Евреите (како народ, не зборувам за некои локални исклучоци од правилото).
Еве, во случај да не си го знаел тоа специфично парче од историјата. И не мислам дека е нешто многу познато во пошироката јавност, јас случајно налетав на ова пред некоја година:
Author Hans-Lukas Kieser says a desperate Zionist press praised the empire even during the slaughter of its minority population, a murder which Israel continues to gloss over today
www.timesofisrael.com
Извадоци:
This past June, a scheduled Knesset vote to recognize the World War I killings of Armenians as genocide was
canceled due to a lack of government support.
...
Prof. Hans-Lukas Kieser ... recently published the book,
“Talaat Pasha: Father of Modern Turkey, Architect of Genocide.”
The political biography explores how Mehmed Talaat, more commonly known as Talaat Pasha, almost single-handedly masterminded the Armenian genocide.
Kieser’s book, over 400 pages long, makes for tough reading at points — especially as the historian recollects the systematic murder of Armenian Christians. He notes, for example, that the “removal of Armenians from Eastern Asia Minor mainly took place from May to September 1915, where women and children endured starvation, mass rape, and enslavement on their marches [towards death].”
Kieser says a great number of villages in northern Syria became an “arena of mass crimes” in 1915, where Armenian civilians — who were considered “fair prey” — “were raped, abducted, and murdered en masse without any protection, or punishment for the offenders.”
Israel’s recent decision to continue to remain silent on the 103-year-old genocide has garnered its share of criticism from historians, academics, writers and human rights activists — many from within Israel itself.
Prof. Yehuda Bauer, a leading Israeli historian and an academic adviser to the Yad Vashem Holocaust museum in Jerusalem, said in a June radio interview that the Israeli parliament’s failure to recognize the Armenian genocide was a
“betrayal.”
Benjamin Abtan, the president of the European Grassroots Antiracist Movement (EGAM) and the coordinator of the Elie Wiesel Network of Parliamentarians of Europe, in an
article published in Haaretz in June claimed that
Israel had “a particular responsibility in recognizing the Armenian genocide [to] ensure mass atrocities [were prevented] in the future.”
According to Kieser, recognizing the Armenian genocide holds a relevance for Israelis today beyond the usual discussion of Israel-Turkey relations. Jews, he says, historically played a key role in promoting propaganda from the Ottoman side as Armenians continued to be slaughtered.
The historian says that Talaat enjoyed “particularly good Jewish press” in Istanbul and abroad” during the period surrounding the genocide — notably in Germany, where newspapers like Deutsche Levante-Zeitung praised Talaat as “an outstanding leader” and the “savior of imperial Turkey.”
Although this glorification smacked of propaganda and lies, Kieser claims many Germans bought into the words of the Jewish press at the time and were affected by its corrosive logic.
A pro-Talaat Pasha article in the Zionist newsletter, the Deutsche Levante-Zeitung. (Courtesy University of Princeton Press)
The historian recalls how many Jews loyal to the Ottomans largely looked the other way where the suffering of Armenians was concerned. This included figures such as
Alfred Nossig, who helped found both the General Jewish Colonization Organization (AJK) and the Zionist Organization (ZO).
Both were set up for the purpose of Jewish lobbying across the Middle East and elsewhere, and subsequently encouraged intimate relations between Jews and Ottomans.
However, Kieser is keen to emphasize that some historical context is needed.
This was a crucial turning point in Jewish history — before the Balfour Declaration was announced in 1917. Jews were looking for diplomatic favors — from a myriad of countries — wherever they could find them, in the hopes of securing Zionism’s ultimate end goal: a Jewish state in Palestine.
“The Jewish Question” involved Jews jostling for political favors from the Ottomans, who still held considerable sway in the Middle East. But the power dynamics also worked the other way too, the historian explains.
“Talaat’s relationship with Jews during this time gave him considerable international leverage that he successfully used to deflect attention from Armenia,” Kieser says.
“In spring 1915 — which was a honeymoon for the Zionists in Istanbul — Talaat made sure there were no conflicting issues internationally because he wanted to strike the Armenians,” says Kieser. “Jews feared they would suffer the same fate as the Armenians, so they in no way welcomed any pro-Armenian or pro-victim activity [reporting] because they feared for themselves.”
“Unfortunately, the silence carried on many decades after the war. So you had Jews in Israel and the Jews in Turkey who continued to help Turkey deny the Armenian genocide,” Kieser says.
Kieser makes a point in the book of comparing the Armenian genocide with the Holocaust, and finds some similarities.
“Imperial cataclysm and a particular combination of circumstances in the first months of WWI made the Armenians an obvious target,” he writes.
He goes on to state, “Actors from the top and below, extremist ideas, entrenched prejudices, and material incentives colluded in the brute destruction [of the Armenians].”
A little more than two decades later, Europe’s Jews were to experience “an analogous situation,” he observes.
“
Who, after all, speaks today of the annihilation of the Armenians?” Hitler asked his generals in his infamous
Obersalzberg speech on August 22, 1939 — just days before Germany’s invasion of Poland.
‘Talaat Pasha: Father of Modern Turkey, Architect of Genocide,’ by Hans-Lukas Kieser. (Courtesy Princeton University Press)
тогаш барем си можел да видиш која е екипата (што се согласила) која ги дели изнесените ставови и можеби ќе се посомневаш дека не се реални туку се производ на искривена креирана перцепција.
www.globalresearch.ca
