Знаеш зашто?Затоа што фудбалот е страст, работа која носи филинг, нормално доколку си навивач.Јас немам материјално ништо од тоа што навивам за Вардар (можда неколку пива гага и еден шал), али страста и филингот е битна братче.Кога одам на стадион на било кој натпревар на Вардар на Градски и кога ги гледам трибините полупразни уште повеќе го напнувам грлото и навивам за мојот клуб.Адреналинот се качува при секоја шанса за гол на твојот клуб, а кога ќе постигне гол...е чувството е неописливо од радост незнам што да направам со себе.А кога губи...разочараност и секогаш си велам веќе не се замарам со нив, а кога ќе дојде следиот викенд откажувам секакви активности и идам на стадион без разлика дали играле со Напредок, Силекс, Фљамуртари или дерби со Работнички, Пелистер итн....
А дали си се запрашал за гостувањето во друг град или држава за својот клуб?Што добиваш пак тогаш?Цел ден пат и само 90 минути поминати на стадион...но адреналинот се качува кога влегуваш на стадионот, а целата попалена раја пцуе по тебе, па тогаш твојот клуб дава гол и повторно во себе доживуваш делириум од воодушевување.И на крајот после натпреварот се качуваш во автобусот (мирно или со инциденти) и целиот среќен се вракаш дома во доцните часови, а твоите ти викаат, Будало една утре си у школо, Вардар нека ти ги поправа оцените!А јас си легнувам среќен и полн во себе затоа што мојот Вардар победил во гости пред мои очи.
п.с.Нервоза....?Нервозата не се зачувува во спомените на еден навивач, затоа што таа е составна и пролазна работа во текот на доживувањето на убавите моменти поминати со клубот кој искрено го сакаш :wink:
)
,понекат плачење али не е интересен животот без тоа.и забораив добиваш дупење од другари кога ќе ти изгуби тимот
