Пред неколку дена го репризирав The Game, затоа што бев љубопитен да видам дали филмот го издржа тестот на времето и не е outdated, а исто така, горе долу се сеќавав само на твистот и ништо повеќе. Фантазија од филм, и еден од ретките за кои навистина може да се каже дека нема одвишок сцена. Буквално секоја сцена е потребна на филмот, и следната не може да функционира без претходната, итн итн. Ме потсети на едно интервју што го гледав од Тарантино, во кое вели дека stories need to unravel, и баш тоа се чувствува овде, си тече приказната цело време. Точно, пресвртот може да се насети, ама дотогаш филмот веќе те има зграпчено како гледач.
Монотониот глас на Мајкл Даглас на почетокот, па кој се трансформира полека и преминува во паника и врескање од средината натаму, ноќните кадри кои се навистина фасцинантни, глумата на споредните ликови и начинот на кој се презентирани flashbacks (ме потсетија на најавната шпица од Succession), музиката, нагласената тензија токму кога е потребна, инт, се некако функционира како едно во филмот. Ми фали Финчер од ова време кога стварно сними неколку незаборавни филмови по ред.
