Вишокот ќе до донираат во дом за деца без родители, пошто тебе нема да ти треба, пошто ти си способен сам да си заработиш и со тоа и независен.Друг е муабетот во многу редок, мал %. Можеби 10% е многу, се што треба е да ја погледнеш својата подалечна фамилија ради која паметно си се откажал од имотот.ќе праат со вишокот, у гроб ќе го земат?
А што би сакал ти за тебе? Ја пример мое дете да има понуда да работи у Церн и да открива нови честици, не би сакал да ја одбие за на тате да му е блиску да менја пелени. А ако немам ни паре ни имање за дом ќе отидам у манастир гага, ќе подзаметам, молзам козите.
Јас лично не би сакал да бидам товар на никој. Верувам дека никој не го сака тоа. Ама, комплицирана работа е живот. Секој е различен. Едно е да се збори теорија, друго е да гледаш мил човек како скапува пред тебе, копнеејќи по некој топол момент пред да оди. Секој е со различен емотивен склоп и различни погледи за живот. Знам човек што има оставено болна сопруга, зошто не можел да се справува со товарот и сакал да си го живее живот. Мене лично, џабе би ми било и пари и стабилен живот ако не можам да се погледнам во огледало, зошто тогаш би немал духовен мир. Не ти проповедам дека ти или било кој друг треба така да живее. Кој што сака нема прави. Нема чисто дефиниран правилен пат. Ама, се е празен муабет додека човек не се најде во конректна ситуација. Одлуката е индивуална, секој треба да живее со последиците какви и да се.
Сопруг шо остава болна жена не е во оваа категорија, тој потпишал за во добро и зло, таквата себичност ми е врвна. Сврти ја од другата страна, не ти да гледаш како се болни и ти проработува емоцијата туку ти на стари години дали би сакал тоа да им го правиш на децата, тажен поглед кој буди сожалување. Јас би фејкал дека сум во ред колку е возможно, можам сам, би си организирал се претходно, дали дом дали манастир бидејќи моето завршило, сега е нивното време. Познавам неколку такви кои така и си ги воспитаа децата, терајте ја сум океј, со направен план. Ова е повеќе можеби муабет за нашава генерација каков крај би сакале, какви домови да изградиме, каков систем за да ни е достапно и сл.
Абе ја реков, не би сакал да сум товар. Бољи да умрам него да влечам други со мене. Верувам и дека 90% од луѓе размислуваат така. Убаво се ти што викаш тоа, како си испланирал, ама во живот не функционираат многу работи така по план. 200 чуда се случуваат. Мојата ситуација беше со физички хендикепирано, старо лице, кое беше дементно (баба). Па, одлука падна, колку е тешко, тешко е, фамилијално ќе ја чуваме. И ја чуваме 5 години откако стана немобилна. Тоа вклучуваше жртви. Сепак, јас пак би поминал низ се тоа, зошто тоа лице додека било живо се грижело за мене, и кога и било најтешко, не сум имал срце да дозволам да прима инфериорна нега. Духовно би ми правело проблем мене тоа. Доколку и родителите ми дојдат во ситуација каде не можат да се грижат за себе, а јас не сум во состојба да платам за најдобра грижа, ќе ги гледам максимум колку можам. Тоа е мојот однос со фамилија. Друг може да има друг. Убава е таа замисла, луѓе остарат, одат во дом, таму се дружат со луѓе нивна возраст и супер им е, ама нефункционираат секогаш така работите, и тоа е тоа. Никој на никого не му ветил дека животов ќе биде идеален. Се надевам дека ти нема да бидеш во ситуација кај што мора да поминуваш низ овие маки.
