Искрено никогаш не верував дека ќе дојдеме до ова лудило на спортски план што ни се случува со репрезентацииве во последнатa година дена, искрено ми беше криво што најголемиот спортски успех на макспортот беше титулата во ЛШ на Вардар успех на кој не може и нема како да се радувам, нема како клуб што го мразам и кој ми е ривал, со кој цело време се натпреварувам и посакувам да нижи неуспеси против мојот и осанатите тимови во нашата лига, да му се радувам на успехот кога станува број 1 во Европа, едноставно е лицемерно кога некого мразиш го мразиш постојано нема тоа, го мразам ама ете во ЛШ ја бранеле Македонија и ќе навивам за нив како 90 % од неписмената популација во државата, да не сум комплексаш честитав на оние кој искрено се радуваа на тој успех од срце, бидејќи е нивен затоа што живеат и навиват за клубот 24/365, додека јас си го мразам на тој принцип и да играт уште пет финалиња ЛШ пак ќе сум против нив, едноставно неможе нешто кое го мразиш да го засакаш па пак да го мразиш, никогаш не ми било јасно како тоа функционира, но истворемено тоа не значи дека не треба да подадеш рака и да им честиташ на оние кои живеат и се радуваат на тој успех и беа среќни до небесата.
И ете дојде оваа година во која успеси се нижат како на филмска лента, се радуваш и тие убаво на душата, можеме да збориме колку сакаме но од споредните работи во светот ништо ама апсолутно ништо не може толку да те израдува како спортот и успехот на твојата земја во него.
Многу читам за тоа кој пеел химна, етничка припадност на играчите, што ме иритира веќе, ете јас сум имал таа привлегија да се родам по крв како Македонец и со национална свест таква, но дали во целиот живот ќе допринесам толку за Македонија како Македонец како што тоа го направија овој период Адеми, Муслиу, Барди, Елмас , Алиоски и толку куданиот Бејтулаи.
Денес бидејќи таква ми е работата цел ден низ град, секаде каде што денес стапна моја нога имаше само насмеани лица , луѓето се среќни и горди по победата вчера, луѓе кои од фудбал само знаат што е фудбалска топка и оти се игра со 11 играчи денес ликуваа, сакаа да зборуваат за фудбал, низ луѓето се гледаше само позитивна енергија, секој само те прашауваше дали гледаше, колку сме биле јаки ,како Германците ни симнале шапка и покажале респект кон нашата држава и репрезентација, нема досадни теми за корона, безпарица, исплашени лица, само позитива од сите страни, кога мојава мајка која воопшто не прати спорт и никогаш не и било јасно зошто јас сум толку луд по него , денес ми се јави на телефон и се радува за успехот, па и да се извини дека ми замерила што дома сум направил Бангладеш, што повеќе.
Она што е најголемата лекција што треба да ја научиме од фудбалската репрезентација како животна школа за сите нас, кога оние кои се најквалитетни како поединци се на заслужните места, кога сите ќе си ја сакаме државата како своја без разлика на нашата етничка припадност, кога ќе даваме се од себеси и повеќе од тоа за неа, успесите ќе дојдат самите по себе, ќе живееме среќно, ќе напредуваме како држава и ќе сме горди на тоа, иако се сомневам дека тоа некогаш ќе го научиме, убаво е да сонуваш дека може тоа што го имаме во фудбалската репрезентација да го имаме и како општество во државата.
За вакви денови луѓе вреди да се живее !