Наместо со партиите на Македонија, покорисно е да се занимаваме со состојбата во државата Северна Македонија и вон-партиските механизми за санирање.
www.mkd.mk
Оти партиите веќе ниту ја проектираат ниту ја контролираат.
Попис
Ако почетната реторика околу пописот беше фокусирана како Албанците да се под 20%, некаде по декември таа премина во отворена загриженост за вистински непријатното прашање за југо-македонистичките елити: колкав е всушност бројот на Македонците? „Бугари-Татари, две червени“ нарацијата на србо-југословенизираните аналитичари, политичари, историчари и (нови) медиуми се соочи со официјалните бројки на доделени бугарски пасоши на наши граѓани за кои тие докажале бугарско етничко потекло. Според тамошните институции седумдесетина илјади, што во изјавите на нивни политичари оди и до стотина илјади. Бројот што Софија сигурно го претставила пред Брисел и чека споредба со априлскиот попис 2021 како дел од процесот на преговори за (до)уредување на односите меѓу Скопје и Софија, дополнително ја зоврива традиционалната етно-македонска партиска камарила СДСМ/ВМРО со нивните деривати од Левица до Интегра – бидејќи им ги прави неупотребливи дефокусите на темата.
Обидот да се „бојкотира“ пописот, особено од страна на Македонците најмалку им користи на Македонците. Кога и да се одржи. Конститутивниот македонски народ, постојано заплашуван дека ќе стане „малцинство“ во сопствената земја – се прокламира во малцинство непопишувајќи се. Целта е едноставна: така „мал и уплашен“ – да продолжи да бара југословенско покровителство во романтизираниот Белград. Грлатоста во ваквата кампања се обидува да ја покрие ноторната слабост – Белград веќе (конечно) не е југословенски, туку српски. И си ја гледа својата работа, а остатоците на југословенската политика во Македонија веќе не се во негова официјална надлежност, туку во надлежност на остатоците од криминалната братија на поранешната служба.
Попрецизно, отпорот кон пописот на политичко Скопје е влегување во шемата на проектирана зависност на Подгорица и Бања Лука кон решавањето на прашањето на односите меѓу Белград и Приштина за штитење на гео-интересите на Москва, по огнената линија исцртана уште од американскиот државен секретар Кери. Тука некаде се објаснува и збрката околу одржувањето или одлагањето на пописот. Претседателот на Републиката немаше проблем да се одложи пописот, но потоа го снема. ВМРО побара да се одложи пописот, но повика дијаспората да не го бојкотира. Левица продолжува со југословенистички легализам спротивставен на македонскиот легитимизам. Доста е конфузија „а ла Правен факултет Белград, скопски отсек“.
Вакцини
Во очекувањето на вакцините кои во Македонија можеби ќе пристигнат заедно со пратката за Рʹтот на Добрата Надеж, станува јасно дека нив ги нема од три можни причини: Прва, бидејќи Владата и Министерството за здравство барале начин како тие да стигнат со посредник и таквата игранка никој не им ја прифатил. Тоа стана најјасно со фантомската посредник-фирма во Хонг Конг, формирана некои пет месеци по доаѓањето на Заев на власт, со која Синофарм и официјален Пекинг не сакале да си имаат работа околу вакцините. Интересно би било да се види дали таа фирма имала некаков ангажман во периодот на договарањето на анексите на договорите за изградбата на авто-патиштата со Синохидро. Оти додека за овој договор (С)ЈО води случај пред домашните судови, Владата и Министерството за транспорт потпишаа анекси врз основа на истиот.
Втората можна причина е уште пострашна: дека ниту премиерот ниту министерот за здравство не се заинтересирани да обезбедат заштита за своите граѓани и работата е препуштена – на среќата. Со таквата реактивна политика, досега Македонија загуби еден помал град од големината на Пехчево или Македонски Брод, а замавот на пандемијата следува. Бројот на луѓе со последици од вирусот допрва ќе го дознаваме.
А третата е најстрашна и не исклучува поврзаност со првите две: дека поради изолацијата во која се наоѓа Владата и воопшто политичкиот естаблишмент на Македонија, таа нема ниту комуникација ниту може да чека на солидарноста на соседните или европските земји, ниту на тивките лобисти и пријатели кои тука биле и во потешки времиња и поголеми премрежја. За Заев и Филипче, Пендаровски и Шеќеринска, но и за Мицкоски, Николовски, Апасиев или Груби очигледно немало отворен телефон.
А на прашањето на вакцините се прочистуваат не само нашата, туку и други регионални влади: сите кои се обиделе да вградат лично профитерство во пандемиската изложеност на својата нација се исцртани во корумпирани влади и естаблишменти.
Мијалков ги плати „Кумановските настани“, Заев го плаќа бегството на Мијалков
Македонската јавност, а особено северно-македонското правосудство се понетрпеливо ја очекува следната средба Брнз-Заев. По првата, Мијалков се испостави по брза пошта пред Обвинителство. По втората, Камчев му се придружи во притвор. Со две средби (и нивните последици) се скршија митовите за неограниченоста на силата на мускулите и финансиите во политиката.
Ехото од нарушената хомеостаза на етно-македонските партии, што Заев и Мицкоски (и нивните производи) ја одржуваа преку судир на интервјуа, изјави и пресови, а го востоличи Ахмети во „трета опција – чувар на институциите“, денес одекнува во сите традиционални медиуми. Победата на Заев над Зоран во непосредните избори во СДСМ не предизвика никаква возбуда во политичката јавност бидејќи покажа дека нему му е дозволена само игранката во сопствената партија. Мицкоски е во проектиран судир со Апасиев за да се натера ВМРО да потклекне и да се врати на патот на Груевски, кој еднакво се грижеше ситуацијата да остане на истиот вектор „север-југ“ и по правец и по насока. Јасно изостанува дразбата што порано ја предизвикуваа и „патриотите на батерии“, кои бранејќи ги Македонците од „Албанците“ и „Татарите“ со месеци, години и децении – ја преџвакаа темата, себеси и своите спонзори.
И парадоксално, ехото е дотолку посилно колку што се продлабочува судирот меѓу скопјаните и политичкото Скопје и меѓу скопските политички шемаџии и Македонците. Елитите беа фатени неподготвени од тоа како „Северна“ ги ослободува Западна, Централна и Источна Македонија од нивните финаниски, медиумски и политички децениски шеми. Оти во „убавите времиња“ Македонија им припаѓаше ним, а отселувањето и рʹмбањето во туѓина на „небањатите“. Македонци, Албанци, Турци, Срби... сеедно. Рециклирањето на истите теми и проектираните ликови по углед на оние од пред триесет години е непродуктивно.
Затоа моментално партиите повеќе им се осветуваат на гласачите за гласовите што (не) ги освоиле за да си тераат како и до сега, одошто создаваат тимови за водење институции низ правилни, макар и моментално непопуларни решенија. Затоа и се случува кој стигне во медиумскиот меур и стакленото ѕвоно на социјалните мрежи да стравува од широка, концентрациона, експертска... влада и „валутен борд“ и сите здружено повеќе би сакале нови и нови предвремени избори на кои ќе се обвинуваат кој што (не) направил... но никој не сака да преземе одговорност проблемите да ги решава сега и тука. А утрешните ќе бидат поголеми и пред нив – денешните ќе личат минорни.
Време е за сериозност
Се на се – без сите да си ја преземат одговорноста за досега сработеното и претстојното, никој нема да опстане. Изборно, можеби тоа ќе го одложат за пар месеци. Но, суштински, времето е се поограничено. Партиите стануваат се понебитни, а политиката се побитна. Оти е професија, а не хоби меѓу две зделки или предавања пред студенти.
Ивон Величковски, иницијатор на Движењето за нова република
