Писмо на Гоце Делчев до Никола Малешевски
Колјо,
Всичките ти писма, досега изпратени от теб и чрез теб, с'м получил. Отцепленијата и разцепленијата никак да не не плашат.
Дејствително жалко е, но што можем да правим, когато си сме б'лгари и всички страдаме от една обшта болест! Ако таја болест не с'штествуваше в нашите прадеди, от които е наследство и в нас, немаше да попаднат под грознија скипт'р на турските султани. Наш, разбира се, д'лг е да не се поддаваме на таја болест, но можем ли с'штето да направим и с другите лица? П'к имаме заето и нешто от г'рцките болести, а именно – колко[то] глави, толкоз капитани. Пустата му слава! ... Всеки иска да блесне, па не знае фалш'т и на тоја блес'к. Вај на тез, над страданијата на които всички тез комедии, дет се разиграват.
Колкото за пролет, почти ништо нема определено, което е много печално, но вервам и това ште се изјасни.
Чакам пари да купим кримкови патрони, та не ште има нужда да се прави сменка с манлихерови.
Кардашите от Перник искат револвер, но пари не се сештат да пратат, като че ли нија ги имаме веч в к'рпа в'рзани. Колкото за мартинка, за којато получих 2 лири турски, искам от теб с'вет: оттук да им взема или оттам ти ште им вземеш? Ако имате тамо некоја наша, добре ште направиш да им ја проводиш.
Кажи на брата ми да пише писмо дома.
С поздрав
Гоце