Ја имаме иднината пред нас, за да дознаеме дали визијата на baby-boomers кои патат од хронична империјална носталгија е правилниот надворешно-политички курс за ова време.
Судејќи по нивната илузија за наводната позитивна перцепција која државите од Комонвелтот ја имаат кон бившиот доминион, не би се кладел на тоа. Сигурен сум дека Индија и Пакистан, па и Австралија и Нов Зеланд ја гледаат својата иднина во тесна меѓусебна соработка со Британија.
По тоа што може да се забележи, оваа политичка група која ја врати контролата и суверенитетот во свои раце, има два потенцијални правци на развој за бившата империја, сега кога конечно се отргнаа од стегите и бирократијата на ЕУ.
Едниот е дека ќе бидат некаков посредник во трговијата помеѓу ЕУ и САД (или цела Северна Америка) и ЕУ и Кина (или цела Југоисточна Азија), што се базира на комплетно реалната, претпоставка дека ќе обезбедат поповолни договори за слободна трговија одвоено и со ЕУ и со САД/Кина, од договорот/режимот на меѓусебна трговија кој ЕУ и САД/Кина во иднина ќе го имаат помеѓу себе. Односно, претпоставката дека САД ќе ги гледа како милениче и ќе ги третира поповолно од континентална Европа и дека ЕУ ќе и дозволи да остане дел од внатрешниот пазар и да ги користи сите бенефити од него, без да подложи на ниту една обврска од интерните правила на ЕУ.
Другиот, е визијата во која В. Британија, магично, територијално ќе плута по целата планета Земја, игнорирајќи го ефектот на локациска блискост врз надворешно-трговската размена на една земја, и ќе склучува поволни договори за трговија со земји како Јапонија, Индонезија и земјите од Комонвелтот, на кои ќе им продава експертиза, финансиски услуги и технологија (која овие држави очигледно ја немаат), а за возврат овие држави ќе им продаваат ресурси, разни полу-производи и производи со мала додадена вредност. На кратко, ќе го изманипулираат светот за да добиваат лавовски дел од arbitrage-от од светската меѓународна трговија, без на никој да му текне.
Колку се реални, ќе видиме. Можеби, на крај, финалниот ефект од целиов процес ќе биде успехот на Борис Џонсон во освојување на премиерското место.
Во секој случај, јас предвидувам дека, во иднина фокусот на многу од овие познати брегзитерите ќе биде насочен кон фетишизација на распадот на ЕУ, иако иронично тоа ќе биде најлошата алтернатива и за Британија која е надвор од ЕУ.